W tej książce nic nie trzyma się kupy generalnie. Była pisana na początku gimnazjum, wiec proszę się nie dziwić. Zapraszam np. do „Aplikacji: Kopciuszek", która jest na lepszym poziomie według mnie. Czytasz na własną odpowiedzialność. Co zobaczysz...
Odruchowo odwracam wzrok i rzucam się do ucieczki. Will przytrzymuje mi rękę. Zakrywa nią moje usta. Ciągnie mnie do schowka woźnego.
– Czego chcesz? – krzyczę, gdy odkleja dłoń od mej buźki.
– Posłuchaj mnie! To wszystko twoja wina! On ma nad nami władzę! Nie miałby, gdybyś przegrała grę!
– Poczekaj! Po pierwsze: Gdybym przegrała, zginęłabym. Po drugie: Kto ma nad wami władzę? – Kompletnie nic nie rozumiem. Z resztą jak zwykle.
– Stwórca! I gdybyś zginęła, nic by się nie stało! – wyrzuca jakąś książkę z półki.
– Jesteś taki nieczuły! Nawet Grayson się o mnie martwił. I co wam się stało? Zmieniliście styl? – Nie jestem przerażona, tylko wściekła.
– A kto cię pocałował? Duch? I to ci się podobało. Nie pamiętasz? – arogancko się uśmiecha.
– Myślałam, że to nie ty... Przecież ten ptak...
– ...ten ptak to ja. Stwórca zastawił na mnie pułapkę, dlatego zmieniłem się w tego potwora. Naprawdę nie chciałem ci zrobić krzywdy.
– Nie wierzę ci. Jeszcze nie – krzyżuję ręce na piersi. Chłopak łapie rękami moją owalną twarz. Jego wargi zmierzają w wiadomym kierunku. Wszyscy mówią, że jestem wyjątkowa. Teraz to potwierdza. Każda dziewczyna pocałowałaby takie ciacho, ale nie ja. Daję mu z liścia, odwracam się na pięcie i odchodzę kobiecym krokiem. Nigdy nie zapomnę miny Willa! Zaskoczenie pomieszane z podekscytowaniem i uwielbieniem. Wymijam mroczną Daisy i wchodzę do klasy. Biologia. Siadam w ostatniej ławce od okna. Gapię się w zeszyt. Zapisuję ze skupieniem notatki. Ktoś mi je wyrywa, zajmuje miejsce koło mnie i zaczyna czytać. Och, nie... To nie jest ktoś. Tym "ktosiem" jest Grayson. Ubrał się normalnie. Normalnie jak na niego. Zaczyna mnie dźgać długopisem. Próbuje go zignorować. Niestety wciąż mnie dźga.
– Czego? – odwracam się do niego.
– Nic. Po prostu lubię ci dźgać – uśmiecha się krzywo.
– Fajnie – wkładam nos w książkę.
Ciągle mnie dźga. Odwracam się – po raz ostatni to robię.
– Dziś o 20:00. To nie był żart – tym razem on odwraca się pierwszy. Dzwoni dzwonek. Szybkim krokiem wymykam się do domu.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
