Smile like you've never been hurt

Chapter 29

*Kath’s POV*

On the way na ako sa university. And guess what? Kasama ko si DJ ngayon =.= DJ na daw ang tawag ko sa kanya ulit. Hindi pa ba close kami sa ginawa namin kanina? Joke langss.Medyo nawala naman na yung awkwardness sa amin. Nakikipaglokohan na nga ako sa kanya eh.

“Oh eto Kath, alam mo yung persuading?” eto nanaman po yung kakornihan niyaaa.

“Ano pala?”

“Edi yung unang kasal. First wedding!” ang conry -__-

Pero dahil mahal ko siya (LOL) tumawa na ako. HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA.

.....

Nakarating na kami sa university ng mga 4:00. Feeling ko hindi na kami makakaabot sa class kasi kanina pang 3:00 yung start nun.

“Uhm DJ, sobrang late na tayo. Tingin mo, papapasukin pa ba tayo?”

“Wag na tayo pumasok. Tara gala tayo!” pshh enebeyeen

Hindi naman talaga kami gumala. Bumili kami super duper daming food! Libre niya lahat. Hahahaha.

“Saan natin toh kakainin?” sa isang convenience store lang kasi kami bumili. Wala naman pwedeng kainan dun eh.

“Ah! May naisip ako, tara. Ako magddrive ng car mo ha.”

Nung una ayaw niya pa ipadrive sa akin kasi baka daw mabunggo ko -___- Akala niya sken? Tss hahaha. Pero kalaunan, binigay niya na din sa akin yung car keys at nagdrive na.

Dun kami pumunta sa park na laging pinupuntahan namin nung highschool. Siguro kapag dinala ko siya dito makakaalala siya, kahit yung mga pinagsamahan lang namin nung magbestfriend pa lang kami.

Nung pumasok kami ng park bigla siyang nagtanong,

“Kath, pwede ba tayo dito? Wala masyadong tao eh. Baka restricted yung lugar na toh.”

“Pwede yan, lagi tayo dito eh. Tara dun tayo sa may log.”

Kinuha ko na yung blanket at nilatag na din ang mga pagkain. Woooh yummy! Hahahha medyo patay gutom lang.

“Bat dito tayo? Mas trip ko sa bahay niyo eh.” Nako, hinding-hindi ko na siya papabalikin sa bahay lalong-lalo na sa kwarto ko dahil sa nangyare kanina.

“Loko. Wala, this place used to be our place nung tayo pa. I mean, nung highschool pa lang tayo.” Sabi ko habang nakatingin sa kawalan.

Napa-Ahh na lang siya sa sinabi ko. Hayy wala talaga akong mapapala ngayon -__- bat ba kasi ako umaasa?

Bakit ba kasi sa dinami-daming tao sa buhay ni DJ, ako pa yung nakalimutan niya? Nakakainis naman kasi eh! Hindi naman masama na umasa pa din ako hanggang ngayon diba. Ughhh, the more you asa, the more you nganga -___-

Naramdaman kong may tumatamang peanuts sa mukha ko.

“Uy masyadong serious ah. Kanina ka pa nakatulala, anong meron? Share-share din!”

Kanina pa pala ako nakatulala, di ko napansin yun ah.

“Uhm DJ, kung may kaibigan ka, bestfriend pala basta yung sobrang mahalaga sayo tapos sa isang iglap mawawala lang lahat yun. Parang nagback to zero ulit kayo, nawala lahat-lahat. Aasa ka pa din ba na babalik lahat yun o hahayaan na lang?” seryoso kong tanong.

Mukhang nagulat naman siya sa tinanong ko kasi masyadong akong seryoso eh. First time niya ata akong makitang nagseseryoso.

“It’s up to you kung aasa ka pa din o hindi na. Depende yun kung gaano siya kahalaga sayo o kung gaano mo siya kamahal.” Seryoso niyang sagot.