Noraine's life

Het ziekenhuis..

"Het spijt me zeer, maar... ". Voordat ze haar zin kon afmaken kwam er een arts. "Familie Yasrari?" We keken gelijk op. "Jaa?", antwoordden we in koor. Hij vroeg of wij even mee wilden lopen. En zodoende kwamen we aan bij zijn kantoor. "Ik wil ze zien!", schreeuwde ik. Waarom konden we ze niet gelijk zien. De arts keek mij met medelijden aan. "Ik neem aan dat jij de dochter en het zusje bent". "Jaa, dat ben ik", antwoordde ik nog steeds boos. "Mevrouw Yasrari, het spijt mij zeer. Maar je moeder is helaas overleden aan haar verwondingen. We konden niks meer doen. Ze had....." Vanaf het woorden "overleden" hoorde ik niks meer. Mijn wereld stortte in. "NEE JE LIEGT, JE LIEGT DAT JE BARST!!" Ik was woedend! "WAAR ZIJN ZE. IK WIL ZE ZIEN!!!" Reda probeerden mij te kalmeren. Roumaissa was in shock en haar moeder troostte haar. Ik werd hysterisch. Mijn eigen moeder. Mijn bloed eigen moeder. Ik heb niemand meer. Helemaal niemand. Al die momenten samen met haar vlogen voorbij. Ik kalmeerde hierdoor. En de arts vervolgde zijn gesprek. "Jouw broer, Anouar Yasrari, ligt in coma. Zijn toestand is nog onstabiel. En we vrezen dat hij zich niets kan herinneren van zijn leven als hij wakker wordt". Het zinnetje "als hij wakker wordt" zei hij alsof hij het niet zo redden. Ik kon het niet meer aan. Ik begon te hyperventileren. Ik zag mijn leven voorbij gaan. In mijn eentje. Niemand om mij heen. Ik kwam weer terug bij realiteit en vroeg heel kalm of ik ze mocht zien. Je zou nu vast denken, kalm? Je moeder is overleden! Hoe kan je zo kalm blijven. De arts had mij verteld dat ze overleed in het ziekenhuis, nadat ze een paar woorden uitsprak. Ashhadoe.. En verder kon hij het niet uitspreken. Mijn moeder heeft de shahada uit kunnen spreken voordat ze de wereld verliet. Dat luchtte mij gek genoeg op. Ik mocht haar kamer in en ze deden het doek van haar gezicht. Ik kuste haar voorhoofd en begon tegen haar te praten. Ik hield haar hand vast en leunde op het bed met mijn ellebogen. Ik vroeg om vergiffenis en ik was haar dankbaar voor alles. "Mama, ik weet dat je me niet kunt horen. Maar ik wil je bedanken voor alles wat je voor mij hebt gedaan. Je gaf niet alleen moederliefde maar ook de vaderliefde. Jij was mijn dagboek, mijn bff, mijn zondebok als ik het zat was met iets. Al die leuke dingen die wij samen hebben meegemaakt zal ik nooit vergeten". Tranen bleven stromen en ik moest even naar lucht happen. "Mama aub wordt wakker", begon ik. "Aub mama ik smeek het je. Ik kan dit niet aaan zonder jou. Ik wil nog veeel meemaken met jou!! Wordt gewoon wakker!!" Reda kwam er snel bij en deed zijn armen om mij heen. "Reda dit is niet eerlijk! Dit is niet eeerlijk!!!!" "Noraine aub doe rustig, dit is niet wat je moeder zou willen. Ze is nu op een betere plek. Verlost van de wereld", en zo fluisterde hij allemaal woorden, waardoor ik rustig werd. Ik besefte mij dat ik Anouar nog niet had gezien. En alsof de arts mijn gedachte kon lezen, bracht hij mij naar Anouar. Ik liet de rest naar huis gaan. Zodat zij konden rusten en de familie hiervan op de hoogte kon houden. Ze hadden rust nodig. Ik eigenlijk ook, maar wilde alleen zijn met Anouar

Het was inmiddels al 10 uur in de ochtend en ik was nog steeds bij Anouar. Hij moest eigenlijk rusten, maar omdat alles zo heftig tegenviel maakten de arts een uitzondering. Ik vertelde Anouar alle dingen die wij samen meemaakten. Tranen bleven maar stromen. En ik hield Anouar's hand heel de tijd vast. Ik liet hem voor geen seconde alleen. Er kwam een lieve zuster telkens langs om te kijken of het goed ging bij mij. Het was al 2 uur 's middags en ik hoorde mijn buik geluiden maken. De lieve verpleegster kwam binnen. Ze heette trouwens Yves. "Ik dacht al dat je honger had", zei ze terwijl ze met een karretje naar binnen liep. Ik sprak niet echt tegen haar. Niet omdat ik haar niet mocht. Maar gewoon, omdat ik het niet kon. Ze legde alles voor mij klaar. "Yves", zei ik schor. Ze draaide zich gelijk om. Ik vroeg of ze bij mij wilde blijven. Ze vond het oke. En samen aten we wat broodjes die ze buiten het ziekenhuis had gehaald. "Het eten hier is niet echt iets voor meiden zoals jij", zei ze. Ik lachte zwakjes. Ze was zelf ook best jong. Ik gok 22 jaar.