Noraine's life

Bad decision..

"DAMIR!!", zei ik geschrokken, maar fluisterend.

Rosaline rende haar kantoor uit en riep dat ik mee moest komen. Hiba was in de kamer van Damir toen het mis ging. Ik snelde mij naar Roumaissa en hield haar hand vast. Nog nooit klopte mijn hart zo erg. Net wanneer ze de deur van zijn kamer wilde sluiten hoorde we een piep! Dat piepje kwam van het apparaat dat aangesloten was aan Damir. Ik hield Roumaissa's hand nog steviger vast. Ik fluisterde rustig "Damir". Anouar belde met de vriend van Damir, Rayan. Hij liep weg.

Na een tijdje kwam de dokter uit de kamer. Hiba was spoorloos. Haar broer ligt hier en ze meld niet eens waar ze naartoe gaat.
"Noraine?" "Ja", zei ik en stond op. "Je vroeg je af hoe je hem kon helpen? Nou bloed afstaan helpt, maar ook zijn zusje op afstand houden", "Waarom zijn zusje op afstand houden?" "Ze heeft iets bij hem gedaan, waardoor hij stikte en het bloed stroomde in zijn longen"..... Verder hoorde ik haar niet. Hiba waar ben jij mee bezig? Dat verklaarde waarom ze weg was.

"Is hij bij bewustzijn?", vroeg ik. Ze knikte." Maar we moeten zo snel mogelijk bloed afstaan. "Bekijk onze dossier", zei ik. "Ja, misschien hebben wij dezelfde bloedgroep", zei Roumaissa. Ik appte de andere meiden thuis en vertelde over de situatie. En over het bloed dat afgestaan moet worden. Allebei de meiden stemden in. Maar tevergeefs.

Er was niemand die dezelfde bloedgroep had. Anouar kwam terug en was nog met Rayan aan de telefoon. "Vraag aan Rayan welke bloedgroep hij heeft", Anouar keek mij niet-begrijpend aan. Hij vroeg het alsnog. "Hij heeft bloedgroep...", zegt ie dan. Ik pakte als een bezetene de telefoon af. "Rayan, met Noraine, je kent me denk ik niet. Maar ik ben het zusje van  Anouar en een vriendin van Damir. Aub ik smeek jou. Kom zo snel mogelijk hier naartoe." Hij was echt 2 uur verwijderd van het ziekenhuis. Mijn hoop gaf ik bijna op. "Ik ben er met een half uur", zei ik omdat ik echt op het punt stond te huilen. "Dank je! Dank je" zei ik en hing op. "Zijn vriend komt!" "Prima, als hij er is, melden jullie je dan bij de balie.

Een half uur later kwam Rayan binnenrennen. Rayan is een hele knappe jonge man van 22 jaar oud. Hij had hele lichte bruine ogen. Goudblond haar dat neigt naar bruin en was licht getint. Hij was lang maar iets korter dan Damir. Zijn wangen waren helemaal rood gekleurd van het rennen en hij had mooie volle lippen.

"heey aslaam wa alaikoem", zei hij hijgend. "Wa alaikoem salaam", zeiden Anouar en ik terug. Roum was nog even chocomelk gaan halen bij de Starbucks. Het was ook echt koud in het ziekenhuis. "Waar ligt hij?", vroeg Rayan. "Kom mee", zei ik. We liepen naar de balie. "Rayan komt zicht melden bij Rosaline", zei ik tegen het meisje. Ze was erg jong en observeerde Rayan heel erg. Het werkte mij op mijn zenuwen, want Damir lag daar maar zonder bloed en al. "Nogmaals, Rosaline. Zeg maar dat we bij zijn kamer wachten", en ik liep weg. Rayan volgde mij en zo wachtte wij op Rosaline. "Noraine?" Ik draaide mij op. Rosaline stond met een assistent. "Ik zie dat zijn vriend is gekomen". Ik knikte. "Rosaline De Jong", zei ze en ze gaf hem een hand. "Rayan Toufik", en hij nam haar hand aan.
"Loop maar mee". Ik plofte naast Anouar neer en leunde tegen hem aan. Roumaissa kwam terug met 4 Starbucks. Ze gaf ons allebei een bekertje en de andere was voor Rayan. "Hij is er. Ze zijn nu bezig". Roum knikte en dronk van haar koffie.

Na enige tijd kwam Rayan terug. Hij was duidelijk moe. Zijn gezicht zag bleek. Hij kwam aanlopen met een assistent. "Dank u zeer meneer Toufik". "Geen dank", zei hij. En ging zitten. Roumaissa was helemaal in gedachte dat ze hem niet zag. "Roum", ze keek op en schrok duidelijk door Rayan. Ik keek Rayan aan die haar lachend aankeek. Kennen ze elkaar? "Wil je even meelopen?" Vroeg ik. Ze stond gelijk op en liep met me mee.

We gingen naar een wachtruimte. "Ken je Rayan?" Vroeg ik. Ze keek me met grote ogen aan en ik zag dat ze nee wilde zeggen. Maar ze zei van wel. "En je vertelt me niks yek!", zei lachend. "Je bent niet boos?" "Tuurlijk niet! Dus met hem heb je contact?" "Jaa", zei ze beschaamd. "Ik wilde het vanavond tegen jullie zeggen, maar het ging niet volgens plan". "We spreken hier nog sowieso over!" Ik gaf haar een knuffel. "Ik ben blij voor je lieverd!"

We waren terug gelopen en we gingen beiden tegen over Anouar en Rayan zitten. Op de grond.. We hadden echt schijt zoals altijd. De doktors waren bezig met Damir. Het was al half 12 in de avond. Amani appte me

A; liefje, hoe is het met Damir?
N; Rayan, zijn vriend, heeft bloes afgestaan. We wachten tot ze klaar zijn.
A; Nor ik ben bang
N; Nergens voor nodig lieve schat. Allah swt staat ons bij!

Diep van binnen was ik ook bang. Bang dat het mis zou gaan. En ook nog eens bang dat er weer geschoten wordt. We waren er niet echt mee bezig omdat we toch al wisten dat we hier later er nog over zouden hebben.

A; Bibi en Alexandra zijn thuis aangekomen. Manuela is nu ook gaan slapen. Ik voel me niet helemaal veilig, hier alleen in dit grote huis.
N; Amani! Geen zorgen! Er is een alarm thuis en als je wilt. App je gewoon een vriendin die bij je blijft.
A; Is het goed als ik Jouweria dan vraag.
N: Je mag vragen wie je wilt gekkerd!! We komen snel weer naar huis.

Ik rondde het gesprek af en keek voor me uit. Ik was zo ver in gedachte dat ik Rosaline niet hoorde. "Hij is weer bij bewustzijn! Hij moet hier wel nog een nachtje verblijven.", "Mogen we hem wel nog even zien", vroeg Rayan. Ze knikte. "Niet te lang. Hij heeft echt rust nodig". Rayan en Anouar gingen als eerste.
Ik appte de rest dat het goed met hem ging. Alhamdoulilah. Na enige tijd kwamen ze terug en gingen Roum en ik naar binnen.
Hij lachte bij het zien van onze hoofden. Allebei een knot op onze kop. En Starbucks in onze handen. "Hmar!", zei Roumaissa. "Kifesh je laat ons schrikken!", hij lachte zwakjes.
"Maar echt he. Heb gewoon om je gejankt uit de schrik. En ik loop erbij als een vogelverschrikker", hij kon alleen maar lachen. We gaven hem beiden een knuffel. "Jullie zijn nog niet van mij af kleintjes", zegt hij hees. We spraken wat en Roumaissa zei dat ze even naar buiten ging.

Damir en ik bleven even alleen. "Gaat het alweer?", vroeg hij. Ik knikte. "Wat was er eigenlijk met mij gebeurd?" Shit. Wat moet ik zeggen? Je eigen bloedzusje wilde je vermoorden? Je stikte in je eigen bloed? "De dokters weten het nog niet", zei ik maar. Hij knikte en keek naar buiten. "Waar zijn mijn zusjes?" Vroeg hij. Hij had door dat er iets goed mis was. "Thuis, aan het slapen. Ze weten niks van je situatie af. Manuela en Amani zijn daar. Jouweria komt denk ik hun kant op." Hij knikte en staarde weer naar buiten. "Noraine, wat verberg je voor mij?"

Hij had me compleet door. Hij merkt gelijk dat ik lieg. Niemand kon dit behalve hij.. "Niet nu", zei ik. "Ik denk dat ik maar ga", zei ik. De sfeer kilt me nog. "Ik kom erachter wat er precies gaande is met jou en Hiba", zei hij nog steeds starend naar buiten. "Nogmaals. Het is niet aan mij om dit aan jou te vertellen. Ik heb wat kleren voor je meegenomen. Morgen, na school, komen we weer langs".  Ik wachtte niet op reactie en liep weg.

Het werd mij allemaal te veel. Ik heb zoveel voor hem over en vertrouw hem blind. Maar zijn zusje hoeft maar 1 ding te zeggen en zijn vertrouwen in mij neemt af? Slaat helemaal nergens op. In ene veranderde zijn stemming tegenover mij toen Roumaissa wegliep. Misschien was het niet slim, die kus. Misschien was het nooit slim geweest om zo close te zijn met hem. Afstand is iets wat we nodig hebben denk ik, zo raken we onze band tenminste niet kwijt. Maar vervaagt het wel. Ik had nooit met deze gedachte moeten komen..

Never make a decision while you're in a emotional condition😔

SORRY!! VANDAAG WAS ZO HECTISCH. IK GING NAAR SCHOOL EN TOEN IK EEN STATION VERWIJDERD WAS, WERD IK ONWEL. HEB 2x MOETEN OVERGEVEN OP SCHOOL EN BEN TOEN WEER NAAR HUIS GEGAAN.

Ben net wakker😭😪 maar alsnog een deel voor jullie💞🤓 hoop dat je ook dit deel met plezier hebt gelezen