Noraine's life

Restaurantje

"Noraine!" Ik draaide me om en Mo van school. Oh no! Als hij maar zijn gladde praatjes voor hem houdt. "Ewa dushi", zegt ie dan. Shit. I am screwed. "Heey mo, wat doe jij hier?", "etentje met de boys", zegt ie terwijl hij wijst naar de jongens. Ze zwaaien allemaal, maar ik ken ze niet. Uit beleefdheid lach ik en zwaai ik terug. "Jij ook een etentje zie ik?, "ja klopt haha". Ik was zo bang dat ik wat verkeerds zei, dat ik maar kort en krachtige antwoorden gaf. "Waarom kom je niet bij ons zitten", zegt Anouar in ene. Ik keek hem aan. Hello the hell are you thinking, dacht ik. "Nee joh, anders laat ik die boys daar alleen.", zegt ie dan. Oh gelukkig. Ik mag Mo echt heel erg, alleen ik hoorde laatst dat ie een oogje op mij heeft. Om niet in awkward situaties te belanden, wil ik wat afstand nemen. "Neem ze mee," zegt Anouar dan. Mijn gezicht stond weer op stress. Roumaissa lag stuk van het lachen evenals Amani die precies doorhadden wat er gaande is. "Safi is goed," zegt ie dan.
Mo liep weg en nam de 3 jongens mee. Er was nog ruimte aan tafel. Ik keek Damir aan en zijn gezicht stond alles behalve blij. Achja.

De jongens kwamen erbij zitten. Awkward...
Damir merkte volgens mij op dat de jongens zaten te staren en dat ik mij ongemakkelijk voel. "Dus", begint hij, "Hoe heten jullie?"
"Ayoub, Naoufal en Kassem.", zegt Mo.
De jongens begonnen met praten. Over van alles. Amani en Anouar wisselde van plek zodat ze bij de meiden kon zitten. We lachten en gieren om de grappen van Mo. Zelfs Damir kon er om lachen.
"Ewa Roumaissa, waar is je broer?" "Zakenreis", zegt ze waarnaar ze een hap neemt van haar eten. "Wanneer komt ie terug ?" "Wanneer hij klaar is" "ai",
We gingen even verder in gesprek. Manuela appte mij dat ze naar de plee moest. Ze pakte haar krukken en ik liep met haar mee.
"Wat ga je doen?", vroeg Anouar. "Met Manuela even mee." Hij knikte en zei; "Als een jongen je aanspreekt ren je weg ja!" Deze gast is van de kaart. "Oke oke" en we liepen weg.

Manuela deed haar dingetje en ik wachtte op de bankjes buiten. Ik werd geappt door Damir. Lol. "Nor, ik zie je buiten", oke hij is duidelijk niet in the mood. Normaal vraagt hij het. Maar goed. Ik liep naar buiten en ik zag Damir geleund tegen zijn auto. Hij had een bmw x6 is mat blauw.
Ik liep naar hem toe. "Jaa wat is er?" Oeps dat kwam bot over. "Wie is die mo?" "Klasgenoot", zei ik. Het was aardig donker buiten en ik stond wat dichter bij Damir. Voelde me op de een of andere manier niet veilig. Een raar voorgevoel..
Ik bleef om me heen kijken. Damir pakte mijn arm vast en vroeg wat er was. "Niks, ik voel me niet echt veilig. Kunnen we terug naar binnen en het vanavond bespreken?" Hij zag dat ik het meende en stemde in. "Maar eerst wil ik sorry zeggen, was nooit mijn bedoeling geweest om zo tegen je uit te vallen. Ik was gewoon bang dat Hiba terug zou vallen in haar oude patroon en ging gelijk van het eerste uit." Dit leg ik jullie later uit. "Ik vergeef het je" ik gaf hem een knuffel en toen we wilde terug lopen. Hoorde we in ene schoten. Uit reflex boog Damir over mij heen om mij te beschermen. Je hoorde 3 schoten en een harde geschreeuw. Ik hield mijn handen op mijn oren en kneep mijn ogen dicht door de schrik.

Damir en ik lagen op de grond. Ik deed mijn ogen weer open. "Damir!!" Ik zag hem nergens. "Damir!!!" "Ik ben hier. Rustig rustig", hij deed zijn armen om me heen. We zaten op de grond en ik kroop verder in zijn armen. Mijn hart ging razend te keer. Ik zag Anouar en de jongens naar buiten rennen. Behalve Mo, ik denk dat die bij de meisjes moest blijven.

Ik voelde iets druppelen op mijn hoofd. Ik zag niet wat het was en veegde het weg. Ik hoorde Damir kreunen. Hij had pijn. Ik voelde aan zijn schouder en hij schreeuwde het uit! "Anouar!! Anouar snel!! "Damir is geraakt! Anouar gooide zijn vest naar me toe en ik drukte dit op de wond. We lieten hem liggen en rustig ademen. "Hier Anouar hou vast. Iemand bel de ambulance." Anouar drukte verder en Damir kneep in mijn handen. Ik schopte mijn schoenen uit en riep Naoufal. "Hou hem vast. Ik ga even wat pakken."

Ik rende terug naar het restaurant en toen ik binnen was keek iedereen mij aan. Ik keek naar mijn jurk en en handen en zag dat letterlijk de helft van mijn jurk met bloed zat. "AMANI DAMIR IS GERAAKT. GEEF ME JE SJAAL!" Ze wilde met me meelopen maar ik hield haar tegen. "NEE je blijft hier". Ze stribbelde tegen maar mo hield haar vast.
Roumaissa en Manuela waren in shock. Ze wisten dat ze niks konden doen en bleven wachten. Ik hoorde de ambulance in de verte.
Ik sprintte terug en deed en maakt een mitella voor zijn schouder en hij werd meegenomen door de ambulance. Ik ging alleen mee. Anouar en de rest zouden ons volgen. Ik gooide de sleutels van Damir naar hem en stapte de ambulance in.

Ik hield zijn hand vast. "Blijf bij ons Damir!" Ik belde meteen naar Bibi. "Met Bibi", nam ze vrolijk op. "BIBI! Je gaat nu naar mijn huis naar de meiden en je houdt ze voor geen seconde uit het oog!" Ze hing gelijk op. Ze wist namelijk precies wat ik bedoel als ik zo bel. En dat het menens is.

Ik belde Hiba. Het is immers haar broer. Ik deed alsnog koel. "Hiba luister, Damir ligt in het ziekenhuis. Regel je vervoer en kom er naartoe" en ik hing op zonder te wachten op haar reactie. We kwamen aan in het ziekenhuis en ik moest wachten in de wachtkamer. Met mijn telefoon in mijn hand leunde ik op mijn ellebogen.

De anderen kwamen aanlopen. Manuela was thuis afgezet met Bibi. Roumaissa en Anouar kwamen op mij aflopen. Amani hebben we ook met Manuela laten meegaan. Roumaissa en Anouar zijn de meer sterke mensen.

Na een tijdje kwam Hiba. Ik gunde haar geen blik. "Waar is mijn broer! Ik wil mijn broer zien!" Schreeuwde ze. "Bekdicht" riep ik. "Hij ligt in de kamer. En hou je klep dicht want er zijn anderen mensen hier", zei ik bot en rustig. Er kwam een zuster langslopen. "Noraine?" "Jaa?" Ik stond gelijk op. "Damir vraagt om je" Ik wilde meelopen. "Ik wil hem zien. Hij is MIJM broer". "Mijn excuses mevrouw, maar hij vroeg echter om Noraine". Ik gunde haar nog steeds geen blik en liep met de zuster mee.

Ik liep de kamer binnen. Hij zat in een half lig/zit positie. Ik ging naar hem toe en knuffelde hem dood. "Noraine", zei hij pijnlijk. "Ohja sorry!" Hij lachte pijnlijk en moest hoesten. Ik gaf hem wat water en zette zijn kussen recht. Ik wilde op een stoel gaan zitten, totdat hij me terug trok. Hij klopte met zijn handen op het bed. Ik ging op het bed zitten in een halve kleermakerszit. En leunde met de opgevouwen been tegen zijn been. Hij hield mijn hand vast.
En speelde er een beetje mee. "Je liet ons wel goed schrikken", zei ik om de stilte te verbreken. "Ik moet mijn prinsesje toch beschermen, wat denk ik niet helemaal is gelukt", zei hij half lachend. Hij keek naar mijn kleren en zag dat ik geen schoenen aan had. Ja mensen, mijn hakken liggen nog ergens bij het restaurant. "Haha ah joh. Het is maar een jurkje." Zei ik. "Nee, ik zal het met je goedmaken. Dat moet ik sowieso al," "Neehee ", zei ik.  Hij trok me meer zijn kant op. Ik keek recht in zijn oh zo mooie donker blauwe ogen. Hij hield mijn kin vast en keek recht in mijn ogen. "Noraine, misschien dat het onze band zal verpesten, misschien niet, maar ik zal het zeggen. Ik hou met heel mijn hart van je allerliefste prinsesje van me". Ik zat vast in zijn ogen. Hij kwam wat dichterbij en gaf teder een kleine kus op mijn lippen. Alsof hij mij niet wilde breken. Hij trok zich terug en glimlachte zooooo schattig naar me. Een hele oerwoud voelde ik in mijn buik. Op dat moment ging de deur met een ruk open....

Asalaam wa alaikoem!! Alhamdoulilah voor een nieuwe dag die ons is geschonken. REAGEER EN STEM LIEVERDS💕💁🏻
WAT VONDEN JULLIE ERVAN.
ZIJN JULLIE EERDER TEAM JAWDAN EN NORAINE OF DAMIR EN NORAINE?😳💞

Als er vandaag voor 22:00 20 stemmen zijn! Zet ik nog een deel erop!❤️😇

En geniet van jullie dagje. Ik ga strijden tot half 5 op school✌🏼️🤓 #haveMercy