Noraine's life

De brief

Ik liep haar kamer toch maar binnen. Ik keek haar kamer rond. Wat mij opviel was iets onder haar bed? Huh wat is dat? Ik liep er naartoe en pakte een doos onder haar bed. Ik ging op haar bed zitten en haalde de deksel ervan af. "Wat is dit??" Vroeg ik geschrokken. Allemaal brieven en foto's van 2 kinderen? Allemaal vragen spookten er door mijn hoofd.

1 envelop viel mij op. Een zwarte envelop. Er stond Noraine op. Ik maakt de brief met trillende vingers open. Net wanneer ik de brief wilde openen. Hoorde ik Alexandra huilen. Ik had die babyphone altijd in mijn zak. Ik vloekte in mijzelf en snelde naar haar toe. Ik liet haar weer slapen en ging terug naar de kamer.

Ik pakte de brief op en begon met lezen. De eerste zin maakt mij al bang en meteen had ik spijt.

Lieve Noraine, als je deze brief hebt betekent het dat er iets goed mis is gegaan. Je zal nu vast denken? Wat is dit en waarom wist ik niks af van de brieven? Ik ga jou nu een verhaal vertellen. Besef wel dat je erg moet opletten als je deze brief hebt gelezen. Niemand maar dan ook niemand mag achter het echte verhaal komen. Behalve jou naasten.
19 jaar geleden kwamen er 2 engeltjes op aarde. Genaamd Noraine en Anouar. De moeder was zo trots op deze kindjes, maar had ook een grote angst.

De moeder?? Zij was toch mijn moeder? Waarom sprak ze zo? Ik las verder.

Deze engeltjes waren in gevaar. De ouders van deze engeltjes waren namelijk machtige mensen op een eiland, tot er een grote ruzie uitbrak. De kinderen liepen groot gevaar. De moeder zou nooit maar dan ook nooit haar kinderen afstaan. Maar ze moest! Om haar kinderen te beschermen. En daar stond ik. Als dienstmeisje bij de moeder aan bed. Ze vertrouwde mij als geen ander. Zelf meer dan haar zussen. Ze zag mij als haar kleine zusje en behandelde mij normaal! Ik kreeg de opdracht om deze engeltjes veilig te brengen. "'Zusje, ik heb je nooit om iets groots gevraagd. Maar ik vraag jou nu iets wat ik geen ander kan vragen. Breng mijn kinderen in veiligheid!", zei de moeder met tranen in haar ogen. Ze pakte snel een doosje met 2 armbanden. Een voor Jou en een voor Anouar.

Ik stopte even met lezen en pakte het doosje met de armbanden. Ik kan mij niet herinneren dat ik deze ooit had. Ze waren prachtig. Ik raakte ze voorzichtig aan, bang dat ik ze zou beschadigen.

Ze gaf jullie borstvoeding zodat ze echt wist dat jullie haar kinderen waren. Met veel pijn en verdriet liet ze jullie gaan met mij. Ik vluchtte met angst en gevaar naar Nederland. Hier heb ik jullie groot gebracht met mijn achternaam en ik als jullie moeder.
Neem het mij aub niet kwalijk.
Jou ouders leven beiden nog en de verhalen die ik jullie vertelde over jullie "vader" waren echt. Ik heb nooit slecht over hem gepraat.
Jou vader en jou echt moeder waren beste vrienden van elkaar en moesten trouwen voor de zaken. Jouw moeder is hertrouwd met de man van haar leven en jou vader leidt zijn leven alleen verder.
De krachtigste vrienden Assiyah en Issam waren de beste vrienden die je kon voorstellen. Ze hielden van elkaar als broer en zus.

Je zal dit denk ik niet geloven, maar alles zal op zijn plek vallen. Ik vertelde je altijd dat je mijn bos krullen overnam. Dit was pure toeval. Maar de kleur ogen heb je echt overgenomen.

Ik schrijf je deze brief omdat ze jullie hebben gevonden. Nogmaals het feit dat je deze brief leest is omdat ze mij hebben gevonden. En vroeg of laat zullen ze jullie vinden. Assiyah vertelde mij dat als er iets mis was gegaan ik jullie de opdracht moest geven haar te vinden.
Dus bij deze Noraine, jouw moeder leeft nog!
Evenals jou vader. Vergeet niet. Ik heb van jullie gehouden alsof jullie mijn kinderen waren.
Ikherhaal je Noraine. Wees op je hoede. Er zullen mensen jou kapot maken. Ik heb je altijd gezien als dochter. Vergeet dat nooit! Het spijt mij ontzettend. Vertel Anouar hierover. Ik heb speciaal een brief alleen naar jou geschreven, omdat ik weet dat Anouar niks doorhad. Jij wel!

Assiyah Masrari Is jou echte moeder!
Isssam Riyadi Is jou echte vader!
En ik? Rahma Sarayah ik was jou opvoeder!

Ik hou van jullie. En ik schrijf deze brief wetend dat mijn dag zal komen!❤️

De zoveelste traan die langs mijn wang glijdt. Ik proef mijn tranen en besefte dat ik alleen maar aan het huilen was. Ik kon niet meer helder nadenken. Ik was ver in gedachte. Ik zag nog een envelop met Issam en Assiyah. Ik wilde het pakken tot ik werd gebeld. Ik nam op met een brok in mijn keel. "NORAINE!! WAAROM NEEM JIJ JE TELEFOON NIET OP!! IK HEB JE 1000 KEER GEBELD!" Altijd overdrijven deze man. "Sorry ik viel in slaap, loog ik." Ik moest wel. "Doe dit nooit meer Noraine". "Sorry broerlief". "Ik wilde even zeggen dat ik wat later thuis kom. Oom Reda heeft mijn hulp nodig". Ik knikte. En besefte later pas dat hij me niet ziet. "Ja is goed, vraag hem of hij bij ons eet want het eten heb ik al gemaakt." Hij stemde in en zou het vragen. "Safi is goed. Hij komt met ons eten samen met tante Raija" "Safi is goed. Tot zo. Love ya". "Love u to a bolle".

Ik focus me weer op de doos. En pakte de envelop met de naam Issam en Assiyah. Ik maakt hem open en zag een foto. Wauw.. Ik herkende mij in hun. Ik zag Anouar in Issam en Mij in Assiyah. Ik was in shock. Ik streelde met mijn vingers over hun heen. Ik kreeg weer tranen. Mijn papa en mama.

Ik zocht verder in de doos en zag allemaal foto's van de bruiloft. De grappige foto's van Issam en Assiyah. Ik lachte om hun. En zag hoe gelukkig ze waren.

Ik kwam een foto tegen van mijn moeder Rahma. Tranen sprongen in mijn ogen. Ik mis haar nog steeds. Ze blijft mijn moeder ondanks dat. Ik zocht verder en schrok van wat ik zag?!
Een wapen? Wat moest Rahma met een wapen ??? Er zat een kaartje aan "voor je eigen veiligheid gr. Rahma".

Dit meent ze niet. Het was een kleine wapen die je gewoon in je schoen kon verstoppen. Ik hield hem toch maar bij me. Er werd aangebeld.

Ik schrok dat ik de doos liet vallen. Omg! Stress. Ik raapte alles snel op en schoof het onder haar bed. En rende naar de voordeur.
Ik deed open en daar stond Amani met Hiba.
"OLLAAH CHIKI.." Ze stopte met haar zin. "Waarom heb je gehuild"? Vroeg Amani. Shit.
"Huh waar heb je het over?" Loog ik. "Je ogen zuster. Je hebt gehuild." Zei Hiba. "HAHA OOOHH. Ik keek een serie gekkerds." Ze lachten mee. En ik liet ze binnen. Ik ging snel even Alexandra halen en bracht haar maar beneden.

Ik liep de keuken in en zette de oven uit.
Ik pakte wat te drinken en allemaal snoepjes
En chocola. En zette dat bij hun neer. We besloten een film te kijken. Maar mijn focus was overal behalve bij de film.
Ik werd gebeld door Damir. "Alloha" "hey kleintje. Is Hiba daar?", zei hij een beetje gestrest. "Ja die is er?", zei ik en keek Hiba verbaasd aan. "Waarom?" Hij vertelde dat zijn zusjes alleen thuis waren en dan zijn ouders allebei nachtdienst hadden. En hij zelf ook nog eens moest werken tot 00:00. "Oh laat ze bij mij slapen? Als ze dat willen tenminste." "Haha dar willen ze altijd! Ze houden van je kleinte" "en ik ook van hun!, nou werkse bolle. Doe je rustig aan?" "Altijd!", antwoordde hij vrolijk.
We namen afscheid.

"Hiba, je zusjes zijn alleen thuis a hoofd. Je ouders zijn er niet, want die hebben nachtdienst en Damir moet werken tot 00:00" "EWILIE," zei ze gestrest. "Yallaaahh wat sta je hier nog", zei ik lachend. Ze stond op en liep naar de deur ik gooide mijn sleutels naar haar want ze was met de scooter.
"TOEDELLSSS", schreeuwde ze en gooide de deur dicht.

"Noraine zeg eens, wat is er nou?" Ze had me door.. "Tis niet de tijd om het te gaan vertellen. Maar ik beloof je dat ik het je vertel als ik alles op een rijtje heb.

Niet wetend dat zij hier ook in betrokken zat... Positief of negatief? Daar komen jullie later achter!