Noraine's life

Finally

Aicha keek mij medelijdend aan. Ze wist hoe moeilijk dit voor mij was. Mijn moeder Rahma die mij heeft opgevoed is er niet meer. Dan hoor ik dat mijn echte ouders in Nederland zijn en leven. Vervolgens kom ik erachter dat mijn vader in de buurt is. En kan ik hem nog steeds niet zien.
Ik dronk stil van mijn chocomelk. Het werd me allemaal te veel. Het was inmiddels al kwart voor 4 en we zaten nog te praten. "Zal ik verhalen vertellen over je ouders?" Ik keek op. En knikte. Manuela kwam naast me zitten op de bank. Je had van die chille bankjes. En ze sloeg haar armen om mij heen. Aicha begon allemaal verhalen te verhalen. Soms kwamen er tranen over hoe sterk hun liefde eigenlijk was. En soms lachte we ons dood om de dingen die ze deden. Trouwen met je beste vriend lijkt mij niet erg. Dat lijkt me juist vet. Achja. Vroeger was dat toch wat anders.

"Ik kom zo terug", zegt Aicha. We knikten en ik ging in gesprek met Manuela. "Hoe vind je het hier?", vroeg ik haar. Ik wist dat ze niet veel vrienden had. Ze heeft wel haar school afgemaakt. "Tis wel leuk", zei ze. "Alleen soms denk ik dat ik een last ben voor Aicha". Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Waarom? Je werkt hard en net klaar met school?" Ze vertelde mij dat ze zich eenzaam voelde. En dat ze dan vaak alles aan Aicha vertelt. Manuela is een prachtige meid met blond golvend haar tot haar schouders. En groene ogen. Ze beseft denk ik niet dat ze echt een pracht meid is. "Ik wil ook stoppen bij de catering, maar ik kan geen ander werk vinden." "Ohja! Ik was net bij een modebureau. En de baas, Dina Amer, zocht dus een model. En had mij gevraagd", ik vertelde haar het hele verhaal. "Dus zou je daar willen werken? Ik wist toevallig dat je dat soort werk wilde doen. En ik weet dat jij het daar echt een sfeer kan geven". Ze glimlachte. "Dat zou echt fijn zijn!" Ik gaf haar het kaartje. "Bel haar! En ze neemt je gelijk aan". Ze gaf mij een dikke knuffel. "Dank je Noraine". "Geen dank gekkerd."

Aicha kwam terug. Met een glimlach van oor tot aan oor. "Waarom zo blij galtoe (tante)", vroeg Manuela. Ze keek van mij naar Manuela en weer terug. "Je kunt je vader nu zien". Ik gilde. Iedereen keek onze kant op. Ik deed snel mn hand voor mijn mond. "Nu? Nu?" Ze knikte. "Waar is ie?" "In mijn winkel". Ik was geshockeerd. "Yallaah kom", zei Aicha. "Wat zit je hier nog", zegt Manuela. Ik stond gelijk op. Liep naar de kassa en rekende snel af.
We liepen beiden naar onze auto's en reden naar haar winkeltje.

Aangekomen bij haar winkel parkeerde ik mijn auto en stormde haar winkel in. Er stond een man met zijn rug naar mij toe, naar een pak aan het kijken. "Issam?" De man draaide zich om. "Sorry?" Het was hem niet😔. "Pardon, mijn fout. Ik zag je voor als iemand anders". Hij rekende zijn pak af en liep weg. Ik keek Manuela en Aicha aan. Ik verheugde mij er erg op. "Het was hem niet", zei ik sip. Manuela en Aicha keken mij met een grote glimlach aan. "Wat is er?" Manuela kwam naar me toe lopen en draaide mij op.

Daar stond hij dan. De man die mij samen met mijn moeder op aarde heeft gebracht. De man die eigenlijk mijn koning moest zijn. Mijn allereerste liefde moest zijn en mij heeft moeten zien opgroeien. Wat deels is gelukt. Ik keek hem aan en wat tranen sprongen in mijn ogen. "Issam?" "Prinses". Ik rende naar hem toe en sprong in zijn armen. Ik besef me dat ik eigenlijk een onbekende doodknuffel. Maar het is wel mijn vader. "Ik hou van je prinses". Het enige wat ik kon doen is hem doodknuffelen. Manuela had een foto van ons gemaakt, maar ik zag dat niet. Deze liet ze me later zien.

"Het spijt me, het spijt me dat ik er niet kon zijn en dat ik je al deze jaren niet kon zien", "Je bent er nu! Dat is het belangrijkste!" Hij huilde met mij mee. Manuela en Aicha waren even weg gegaan, zodat wij even ons momentje konden hebben.

"Hoe is het met je, mijn lieve dochter". "Alhamdoulilah, hoe is het met jou? Waar was je al die tijd. Heb je het gehoord over Rahma..." Ik viel hem echt aan met allerlei vragen. "Rustig lieverd! Ik wil dit allemaal vertellen als Anouar er ook bij is. Hoe gaat het met hem?"

Ik vertelde hem alles. Over het ongeluk en dat mama Rahma het niet heeft gered. Ik besloot Anouar te bellen. "Hey speedy". "Heey bolle, ben je nog bezig?" "We zijn over een half uurtje klaar. Waarom?" "Oke, ik heb je echt nodig. En kom alleen thuis. Het is dringend." "Dringend?", zegt hij gestrest. "Moet ik nu komen? Ik leg alles nu wel stil he." "Nee nee, maak het werk af en kom dan hier naartoe. Yallah natra (ik wacht op je) love u." "You to" en we hingen op.

"Het doet me goed om te zien dat jullie zo met elkaar omgaan.", zegt Issam. Het was zo raar om hem papa te noemen. Dus zeg ik maar Issam. Hij nam mijn gezicht tussen zijn handen. "Familie is het enige wat telt Noraine. Je snapt dat wel toch?" Ik knikte braaf. "Snap ik!" "En ik ben Allah swt zo dankbaar dat je mij zo hebt verwelkomd. Ik dacht echt dat je het mij nooit zo vergeven." Ik schudde mijn hoofd. "Nooit. Je bent en blijft mijn vader." Ik gaf hem nog een knuffel.

"Kom mee naar huis". Hij knikte en ik liep naar Manuela en Aicha die in het kantoortje zaten. "Ik hou van jullie. Wisten jullie dat" "tuurlijk" zeiden ze beiden. Ik gaf ze een kus en een knuffel en ik zou Manuela straks ophalen, want die zou meegaan naar Amani.

Issam en ik stapte de auto in. "Leuke auto", zegt Issam. "Van Reda, want de mijne is naar de sloop😭". "Jaa dat heb ik gezien". Ik keek hem aan. "Heb je dat ook meegemaakt?" Hij knikte. "Herinner je je het niet dat er een man jou overeind hielp, toen je was uitgestapt?" Ik dacht goed na. Die ogen!! "Was jij dat!!!!" Riep ik. Hij knikte lachend. "Haha ik herken je ogen nu pas. Ik heb jou ogen. Net zoals Rahma dat altijd zei." Ik was even stil. Ik mis haar nog steeds. "Het was een vrouw met een hart van goud", zegt hij met een brok in zijn keel. "Ze heeft een prachtmeid van jou en Anouar gemaakt. En ze verdient het allerbeste van de wereld." Ik knikte.

We kwamen aan en stapten uit. Ik deed het sleutel in het gat en we liepen naar binnen. Hij keek goedkeurend om zich heen. "Perfect huis heeft ze voor jullie uitgekozen. En ook een hele goede buurt." Ik knikte en we liepen door naar de woonkamer. We gingen zitten en praten over van alles. Hoe mijn werk is, mijn school, mijn vrienden en voornamelijk over Damir. Ik kon het zelfs over Damir hebben met Issam. Hoe gek is dat? 

Na een tijdje hoorde we de deur dichtvallen. Ik zag dat Issam schrok. Ik hield zijn hand vast. "Komt goed", zei ik. "Speedy! Ik ben thuis!" "Ben in de woonkamer!" Riep ik terug.
Anouar kwam de woonkamer inlopen. Hij zag er zo goed uit. Hij had een pak aan en zijn haren waren mooi in model gezet.

"Anouar, dit is Issam"