Noraine's life

Een half jaar later!

We zijn een half jaar later.. In deze tijd is er veel gebeurd. Banden die zijn gebroken.. Hersteld.. Maar ook vriendschappen die zijn ontstaan. Zo ontmoette ik Selena. Een Spaans meisje die hier samen met haar jongeren broertje Benjamin en haar vader Xander hier woont. Van haar moeder kan ze zich niet veel herkennen, want toen haar moeder van haar broertje beviel heeft ze hun achtergelaten bij hun vader. Selena en ik zijn goede vriendinnen geworden. Ze leert me Spaans!

Verder is mijn contact met Rayana vervaagd.. Op de een of andere manier kwam ze minder langs en vervaagde het contact. Ik liet haar niet los, maar zij duwde zich van mij af. Ik liet het er maar bij, want hoe wil je een vriendschap hebben als het niet wederzijds is. Misschien was het ook beter, aangezien ze veranderde. Iets wat nog een grote vraagteken bij mij heeft achtergelaten.

Amani Hiba en ik zijn letterlijk onafscheidelijk van elkaar!! We zien elkaar letterlijk als zussen en zij hebben mij ook het meest gesteund in de tijden dat ik mijn moeder verloor. Iets wat nog steeds veel pijn doet. Ik mis haar elke dag. Ik bezoek haar om de 3 maanden, zodat ik haar niet vergeet. Al is het helemaal naar marokko reizen. Voor mijn moeder doe ik alles!!

Met damir gaat het ook super goed!! Hij heeft mij zo veel gesteund en ik ben hem hier zo erg dankbaar voor. Al snauwde ik hem vaak af. Hij bleef tot ik weer rustig werd. Hij is trouwens binnenkort jarig en ik ga hem ook goed verwennen met cadeau's! Maar dat laat ik jullie later weten.

En met mijn twee gekkerds Reda en Roumaissa gaat het super goed!! Ze wonen praktisch in mijn huis! Reda is het huis al uit en heeft een appartement samen met Damir. Die twee zijn echt best friends geworden. Waar Damir is, is Reda en zo ook omgekeerd.
Met Tante Halima gaat het ook super goed! Haar bedrijfje heeft echt vooruitgang geboekt en is erg uitgebreid! Ze heeft nog 3 andere filialen geopend in andere steden en ik ben erg trots op haar!! Ze heeft haar naam van het filiaal veranderd naar RahmaBeauty. Voor mijn moeder.. Ook voor haar heeft het een groot impact gehad en zij heeft zich erg gestort op haar werk. Ik heb haar vaak in de winkel samen met Roumaissa natuurlijk!

En het allerbelangrijkste komt nog!! ANOUAR IS WAKKER GEWORDEN UIT ZIJN COMA!! Die dag was echt om niet te vergeten! Ik was zoo ontzettend blij!! Maar het heftigste was het nieuws vertellen over mama.. Ook hij zat er echt mee. Hij droeg een schuldgevoel met zich mee. Iets wat hij nooit had moeten doen! Het was ook nooit zijn schuld geweest. Na een paar maanden depressie zijn we toch uit de dip gekomen. Hij ligt nu weer veilig thuis. Ik laat hem letterlijk niks doen. Hij moet elke minuut melden waar hij is als hij buiten is. En ik laat hem niet naar buiten gaan zonder dat Khalid, Damir of Reda hem komt halen.

Khalid woont ook praktisch in ons huis en ik zie hem echt als mijn broer. Ik
Vind het totaal niet erg als hij er is. Hij heeft beide ouders verloren. En het voelde als een plicht om hem binnen het huis te laten. Een familie lid is hij geworden!!

Anouar Roumaissa en ik hebben nog een half jaar te gaan met onze opleiding op het HBO. Anouar heeft natuurlijk een half jaar gemist. Maar ondanks dat pushen Roumaissa en ik hem! Hij staat op het randje en wij zullen er alles aan doen om hem te helpen. Hij staat er natuurlijk ook zelf voor open en wilt zo snel mogelijk klaar zijn met de opleiding. Hij wordt in sha allaah echt een zakenman en zal de stappen volgen van mijn oom. Roumaissa en ik gaan de kant op van fotografie en architectuur. Nog een paar maanden en dan zijn we verlost van al de stress.

"NORRAAIINNNNEE", schreeuwde Anouar vanuit zijn kamer. Ik schrok uit van gedachtes en sprintte zowat naar zijn kamer. "WAT!" Riep ik. Mijn kamer is op de zolder dus ik kwam echt hijgend zijn kamer binnen. "HAHA, je kop" lachte hij zich kapot. Ik zag hem relax in zijn bed tv zien kijken. Het wat letterlijk een oerwoud in zijn kamer. Terwijl ik gisteren nog alles had opgeruimd. "Ik heb honger", zegt ie met zijn puppy ogen. Ik rolde met mijn ogen en gooide een deo naar hem toe. Ja, ik zag dat ding staan en kon niks anders naar hem toe gooien. Hij lachte en riep dat ie van mij hield. Ik liep naar de keuken en begon maar met een lunch voorbereiden.

"ANOUAR! Ga douchen! Ik ruik je vanaf de keuken", schreeuwde ik naar hem. "TAYEB" (oke is goed). Ik legde alles op tafel en zette de waterkoker. In die tijd was Anouar klaar met douchen en liep hij in zijn joggingbroek naar beneden. "Ga naar boven en trek een trui aan", zei ik hem. "Waarom?" "Het is winter, daarom!" Hij negeerde me en gaf me een kus op mn wang. "Ik heb het niet koud speedy. Je maakt je teveel zorgen". Ik zuchtte en keek hem sip aan. "Ik wil gewoon niet dat ik je nog een keer verlies net als.. " Hij liet me mijn zin niet afmaken en zei; "Zeg dat niet meer oke? Mama is Alhamdoulilah op een betere plek. En dat weet je speedy". Ik knikte braaf en gaf hem een stevige knuffel. "Oke waar is het voedsel, ik ruik eten". Ik liep lachend de keuken in met een hongerige Anouar achter mij.

Had ik al verteld dat ik het huis verder had afgemaakt in de tijd dat Anouar nog in coma lag. Ik was zo depri dat ik heel het huis had veranderd. Alleen mama's kamer heb ik niet veranderd. Behalve het dekbed, want ze had een leuke gekocht waar ze verliefd op was.
Ik was er wel trots op.