Noraine's life

De brief deel 2

Anouar, mijn oom en tante kwamen ook thuis. We begonnen met het eten. Amani kon haar blik niet van mij afslaan. En ik probeerde het te negeren. "Oom Reda, hoe gaat het verder met die zaak?", vroeg Anouar. Ik keek ze aan en ze raakten in een gesprek. Oom reda? Oom? Wacht eens even?? Als hij zogenaamd de broer was van Rahma??? Wie was hij dan. Ik staarde wat te lang en ik voelde Amani mij aantikken. Ik richtte mijn blik op haar. "Oui?", zei ik terwijl ik een hap nam van de schotel. "Je staart een beetje veel en het valt op." Zei ze amper verstaanbaar. Ik excuseerde mij en liep even naar de keuken. Ik kan dit niet aan. Hoe moet ik dit voor mijzelf houden?? hoe??

Anouar kwam de keuken binnen. "Speedy? Gaat alles wel goed?", vroeg hij rustig. Ik keek hem moeilijk aan. "Ik.. Uum net.. Nou jaa.. Het zit zo..", ik kwam echt duidelijk niet uit mijn woorden. "ANOUAR", riep oom Reda. Hij gaf me nog een knuffel. "We praten hier straks over", zei hij serieus en liep terug. Ik dronk een glas water leeg en liep ook maar terug.

Amani keek mij moeilijk aan. Ze wilde mij zo graag helpen. Maar de enige die ik dit kon vertellen is Anouar. Na een toch wel gezellige avond gingen ze weg. Bibi kwam even later aanbellen en nam Alexandra mee.

Ik liep naar de douche en trok mijn kleren uit. Ik begon mijzelf te wassen en verzorgde mijn haren. Ik draaide de kraan dicht en liep naar mijn inloopkast. Ik pakte er een dikke fluffy pyjama uit en liep door naar mijn kamer. Anouar lag al op mijn bed. "Bolle wat doe je?" Zei ik lachend terwijl ik naast hem ging liggen. "we zouden praten, weet je nog?", zei hij. "Oh uum jaa. Momentje".

Ik liep naar mama's kamer. Ik kan haar geen Rahma noemen. Dat klopt gewoon niet. Ik pakte de doos en liep terug naar de zolder(mijn kamer). Ik zette de doos neer en keek naar Anouar. Hij keek weer van mij naar de doos en weer terug. "Wat is dit?" "Kijk zelf maar". Ik zat letterlijk vast. Bang voor zijn reactie.

Hij opende de doos en pakte de zwarte brief. De brief gericht naar mij. Hij keek mij vragend aan. "Ik snap het niet", zegt hij. "Lees", zeg ik.
Anouar begon met lezen en ik zag zijn ogen wijder worden. Ik zag tranen. Hij was in shock. Maar snel maakte dat plaats voor woede. Hij stond op en keek mij aan. "Ze leven nog", "Noraine ze leven nog". "Teringlijers. Ze leven nog en ze konden niet eens kijken of wij in orde waren. Wat voor ouders zijn dat". "Anouar je trekt zomaar conclusies. Je moet het ook van hun kant bekijken. Ze wilde ons niet in gevaar brengen". Hij was boos. Boos? Hij was razend kon je wel zeggen. "MAMA IS DOOD DOOR HUN". "NEEE DAT IS ZE NIET. ZE HEBBEN HIER NIET VEEL MEE TE MAKEN. MAMA HAD ZELF GEKOZEN OM ONS MEE TE NEMEN. ZE WIST WAT DE GEVOLGEN ERVOOR ZOUDEN ZIJN. EN TOCH DEED ZE DAT." schreeuwde ik terug. Ik was zelf ook boos. Boos dat ik niet wist wie mijn echte ouders waren.. Ondanks dat voelde ik de band met mijn moeder. Mijn echte moeder!! "Laten we de doos verder bekijken", zei ik maar. Hij nam weer plaats op mijn bed en samen bekeken we alle brieven en kranten die erin lagen. Een andere brief viel mij ook op.

Voor mijn engeltjes, van jullie mama Assiyah.

Het was een brief van mijn echte moeder. Ik keek Anouar aan die diep gefocust was op de focus. "Anouar". "Hmm" "Anouar kijk". "Wat?" Nog steeds keek hij niet. "Kijk dan verdomme!!" Hij schrok op en keek me aan. "Sorry", zei hij daarna. We waren beiden in shock en reageerden dit op elkaar af. Ik kroop naar hem toe. Hij ontving mij in zijn armen en samen lazen we de brief.

Lieve engeltjes. Met pijn in mijn hart schrijf ik jullie deze brief. Het zit zo. Papa en ik hebben een groot eiland en omdat we machtig zijn, zijn er natuurlijk vijanden. Dit liep uit tot een grote ruzie. Niet een ruzie waarvan je denkt dat het goed zal komen. Nee! Dit was een ruzie waarin doden zouden vallen. We hebben toen besloten om jullie mee te nemen met Rahma. Ik kon jullie niet laten gaan. Ik kon het echt niet. Totdat ik hoorde dat ze binnen ons gebied waren!! Ik moest het doen voor mijn engeltjes! Rahma was de enige die ik kon vertrouwen en zij nam jullie mee. Ik hou super veel van jullie en het spijt mij zo ontzettend erg dat ik jullie niet bij mij kon houden.
Dat jullie deze brief hebben betekent dus dat er iets mis is gegaan.. Rahma heeft zo ontzettend haar best gedaan! Jullie kunnen jullie geen betere moeder wensen dan dat zij was.
Jullie zullen nu vast ook denken. Hoe zit het met Oom reda en tante Raija. Zijn dat gewoon random twee onbekenden mensen? Nee mijn engeltjes. Dit zijn jullie lijfwachten. Over mijn lijk dat ik jullie alleen over straat zou laten.

Dit verklaarde het gedrag van hun. Beiden geen kinderen en nooit thuis pas als wij hadden gebeld.

Zij hebben net als Rahma jullie in de gaten gehouden en in veiligheid gebracht.
Wat zou ik jullie zo graag willen zien. Ik mis jullie zo erg. En ben benieuwd naar hoe jullie eruit zien

"True love knows no reason, no boundaries, no distance."

Mama..

Beiden waren we stil. We keken onafgebroken naar de brief. Ik barste in het huilen. "Anouar wat moeten we nou??" Jammerde ik. Ik wist het allemaal even niet meer. Hij pakte het wapen uit de doos en keek of die geladen was. En ja hoor. Helemaal vol.

"Luister heel goed naar mij Noraine. Deze ga jij vanaf nu elke dag bij je houden. We zouden zelfs in de gaten gehouden kunnen worden door andere mensen. Je vertelt hier niemand iets over. Zelfs niet aan reda en raija. Met hun praten we een andere dag. Heb je mij begrepen??" Ik knikte braaf en hij zei me dat het beter was als ik ging slapen.

Ik durfde niet alleen dus hij was bij mij komen slapen. Hij hield me stevig vast. En ik hem. Bang om hem te verliezen. Stel je voor dat Anouar en ik helemaal geen broer of zus zijn. Of stel dat er meer van ons zijn?? Vragen spookten door mijn hoofd en met deze onbeantwoorde vragen viel ik in een diepe diepe slaap..

without struggle, there is no progress