Noraine's life

Officelove...

"Binnen", riep ik nog steeds starend naar buiten.

De deur ging open en toen weer dicht. Nog steeds staarde ik naar buiten. Damir wat doe je met mij? Ik hoorde gekuch achter mij. Ohja iemand klopte natuurlijk aan. Ik draaide mij om en mijn hart stond voor de 10x stil. Hoe vaak moet ik hem onder ogen zien. "Hey", zegt hij terwijl hij zijn handen in zijn zakken stopte en naar mijn voeten keek. Ik had mijn hakken uitgedaan.
Ik glimlachte kort. Hij zag er zo goddelijk uit in zijn donkerblauwe pak, zijn haren in model, zijn prachtige ogen en... Noraine stop!!! Business only! "Wat kom je hier doen?", vroeg ik terwijl ik ging zitten op mijn grote gouden stoel. Hij nam tegenover mij plaats. "Ik uuh.. Nou", hij zat kennelijk vast met zijn woorden. "Wil je het hebben over de deal?", vroeg ik. Bang dat hij wat anders wilde vragen. "Ja", zegt hij niet helemaal overtuigend. Ik knikte. De spanning was er om te snijden. "Ik wilde het nog over een paar dingen hebben", "Zoals?", vroeg ik. "Ik kan het je laten zien", ik knikte en hij stond op.

Hij stond geen 20 centimeter van mij vandaan. Nog steeds kan hij mijn hart laten kloppen als een gek. Ons armen raakten elkaar heel even aan en kippenvel verspreidde zich over heel mijn lichaam. Hij kwam wat dichterbij en ik hield mijn adem in. Een hele dierentuin kwam los in mijn buik. Ik kuchte even en vermande mijzelf. Hij zit er niet mee. Dus waarom ik wel?

Damir legde wat dingetjes uit. Ik ging akkoord met de veranderingen en stond op om wat te drinken te pakken voor ons beiden. Ik gaf hem zijn ice tea. Onze handen raakten elkaar even aan en we keken elkaar in de ogen. En PATS. Ik liet het glaasje vallen. "Shit!", zei ik. "Sorry, was niet mijn bedoeling". Ik bukte en pakte het glas op. Damir werd voor de derde keer gebeld, maar hij nam niet op. Hij hielp mij met opruimen. "Pas op", zegt hij terwijl hij mij bij mijn heup naar achteren trok. Ik zag het glas niet en stond er bijna op. "Bedankt", zei ik. Hij hield mij nog steeds vast. En weer werd hij gebeld. Of het mij irriteerde? ZWAAR!
"Misschien moet je opnemen", zei ik geïrriteerd waarnaar ik zijn hand weghaalde. Gelijk kwam mijn woede omhoog en de tranen sprongen in mijn ogen. Hij keek naar zijn telefoon. "Tis denk ik beter als je gaat", zeg ik en loop naar het grote raam. Ik kijk naar buiten. Ik hoorde hem zuchten en zijn koffertje pakken.
Vervolgens ging de deur open en toen weer dicht. Ik liet een snik en een zucht en steunde met 1 hand tegen het raam. Een traan ontsnapte voor de zoveelste keer.

Hoe kan hij zo nuchter mijn kantoor binnen lopen? Waarom kan ik hem niet vergeten? Ya allah geef mij Sabr (geduld). Ik voelde in ene 2 handen om mijn middel en een gezicht in mijn nek. Ik gilde het uit. "Sshhtt, ik ben het", hoorde ik Damir zeggen. Ik schrok me dood. Alsof het minder erg was dat hij het was. Hij gaf me een kus in mijn nek en ik duwde hem van me af. "Wat doe je!", riep ik boos. "Noraine..", "Nee niks Noraine, je kunt niet zomaar mijn kantoor binnen lopen en doen alsof alles goed zit." "Noraine luister". "NEE IK GA NIET LUISTEREN DAMIR. EEN FUCKING JAAR. EEN FUCKING JAAR WAS JIJ WEG. EN NU WIL JE DOODNORMAAL WEER MIJN LEVEN BINNENKOMEN", riep ik boos. "EEN HEEL JAAR LIET JE MIJ KOUD STAAN. HET BOEIDE JE NIET HOEVEEL PIJN JE MIJ DEED. ELKE DAG! ELKE DAG HEB IK ME..."

Ik voelde zijn lippen tegen de mijne aan. Met 1 hand hield hij me bij mijn onderrug vast en met de ander mijn kin. Ik kon geen kant op. Ik stribbelde tegen, maar het mocht niet baten. Ik gaf het op en beantwoorde zijn kus. Al mijn emoties liet ik los in de zoenpartij. Woede, verdriet, haat, liefde.

Hij tilde mij op en zette mij neer op de bank. Voorzichtig liet hij mij liggen en kwam hij op mij liggen. We gingen door met zoenen en ik voelde hoe zijn hand zijn weg nam onder mijn jurkje. Ik hield zijn hand tegen en pakte deze vast. Ik bracht hem naar mijn nek en hij nam zijn weggetje naar mijn nek. Zijn handen verkenden mijn borsten en automatisch kreunde ik. "Damir", fluisterde ik. "Niet.." En weer snoerde hij mijn mond door mij te gaan zoenen. Hij tilde mij op en zette mij op zijn schoot. Hij gaf me een zuigzoen terwijl hij mijn kont masseerde.

"Damir!", ik hield zijn gezicht tussen mijn handen en keek hem diep in de ogen aan. "Dit kan niet", zei ik. En wilde van hem afgaan. Hij hield mij tegen. Ik zag dat hij veel wilde zeggen maar niks kon zeggen. De stilte was genoeg. Hij hield mijn hand vast en keek blij naar mijn ring en ik stond op. Hij deed hetzelfde. Zonder mijn hakken was ik echt nog kleiner dan ooit. Hij trok me naar zich toe en hield mij stevig vast.

Ik deed mijn armen om zijn nek en knuffelde hem dood. Bang om hem weer te laten gaan. Hij tilde mij een beetje op. Ik huilde weer en ik meende wat tranen te voelen op mijn schouders. Hij verborg zijn gezicht in mijn nek. "Het spijt me voor alles", zegt hij schor. "Wollah Noraine, het spijt me!" Hij trok zich een beetje van mij af. "Ik smeek het je. Vergeef het mij". Ik keek lang in zijn ogen. "ik hou van je, Noraine. Met heel mijn hart. Meer van het leven zelf. Ik stond echt op het punt mijn leven te beëindigen". Ik liet hem zijn verhaal niet doen en drukte een zachte lange kus op zijn lippen. Heel even schrok hij maar beantwoorde deze snel.

"Ik hou ook met heel mijn hart van jou. Meer van het leven zelf", zei ik verlegen. Hij keek helemaal verast en woorden schoten ons allebei te kort. We lachten in ene. De spanning was in ene weg. Hij gaf me nog een kus in mijn nek en kneep in mijn kont. "Damir!", zei kreunend maar lachend.  Op dat moment ging de deur open. "Norai... ooohh sorry sorry!! Was niet mijn bedoeling... Ik uuh.. Ik wilde zeggen..weet je laat maar", zei Diana gestrest.

Damir liet mij lachend los en ging achter mij op mijn bureau zitten "Is niet erg lieverd, kom binnen", zei ik lachend en veegde mijn tranen weg. Ik zette mijn jurk nog even goed. "Ik wilde vragen of ik eerder naar huis kon. Mijn zusje is ernstig ziek en er is niemand thuis", zei ze beschaamd. "Je kunt gaan Diana. Veel beterschap. Ik verwacht wel dat je morgen een kwartiertje doorwerkt dan", zei ik vriendelijk maar zakelijk. Ze knikte. "Bedankt" en ze liep weg. Ze sloot de deur achter zich en gelijk trok Damir mij naar zicht toe. Ik lachte. "Nog altijd ongeduldig". Hij lachte en deed zijn armen om mijn middel en trok steviger naar zich toe. "Ik heb je gemist", zegt hij rustig. En weer werd hij gebeld. Shit hij had alsnog een vriendin. Ik ging van hem af, maar hij trok mij weer terug. Hij pakte zijn telefoon en keek wie er belde. "Oumnia❤️". Hij zette haar op luidspreker. "HALLO DAMIR. JE ZEI ANDERHALF UUR GELEDEN DAT JE ER OVER EEN HALFUUR ZOU ZIJN. WAAR BLIJF JIJ?"

Het was zijn zusje... Wauw. Net toen Damir wat wilde zeggen sprak ik. "Heey Oumnia", "NORAINE?" "Rustig. Ben niet doof", "OMG NORAINE. OMG OOH OH IK SNAP HET AL. OKE TIS GOED JOH. NEE SAFFI TIS DUIDELIJK. DAMIR BLIJF ZO LANG ALS JE WILT WEG", en ze hing zonder pardon op. Ik lachte. "Ik dacht dat het je vriendin was", zei ik beschaamd. "Nooit", fluistert hij lachend in mijn oor. Ik draaide mij om en deed mijn armen om zijn nek heen. Hij was nu iets korter omdat hij half op mijn bureau zat. Hij kwam dichterbij en ik plaagde hem even. Ik gaf kleine kusjes en hij irriteerde zich daaraan. "Nor!" "Jaa", zei ik onschuldig. Hij lachte en zette zijn handen op mijn billen. En voor de zoveelste keer ontmoetten onze lippen elkaar..❤️
"Mijn prinses", zegt hij dan.

NOU TOCH MAAR EVEN EEN DEEL GEPLAATST☺️💙.
WE GAAN EEN STAPJE HOGER. BIJ DE 60 STEMMEN GA IK VERDER❤️❤️

Big kisses. Ik ga lekker slapen😪💜💕