Noraine's life

Liar

Ik kwam oog in oog te staan met Damir. Anouar lachte naar mij. "Kijk eens wie ons in ene kwam bezoeken", zegt hij blij. Je moet eens weten! Ik lachte naar Anouar om zijn blije kop en negeerde Damir. Ramzi keek mij niet begrijpend aan. "Ramzi. Zou je mij even willen helpen". Hij knikte en stond op. Hij sloeg zijn arm om mij heen. "Waar heeft mevrouwtje hulp bij nodig", zegt ie braaf. Ik moest lachen. "Nou kijk.." We liepen weg naar de keuken. Hij deed zijn arm van mij af. "Waarom wilde je weg van de woonkamer?", zegt hij dan. Ik keek hem verbaasd aan. "Ik had je gelijk door madame. Sinds wanneer vraag jij mij nou om hulp", ik moest lachen. "Wat is hij eigenlijk van je?" "Ik wil nu gewoon niet met hem praten of zijn". "Antwoord op mijn vraag kleintje".

"Ja antwoord op zijn vraag, kleintje", hoorde ik Damir zeggen. Met nadruk op 'kleintje'. Ik trok automatisch mijn wenkbrauw omhoog. "Moet ik antwoorden op je vraag Ramzi? Oke. Ik wil niet met Damir praten, simpelweg omdat hij nu doet alsof zijn neus bloed. Weet je hoe het voelt om spijt te hebben, erbij te gaan rouwen en vervolgens erachter te komen dat het nergens voor nodig was. Ik dacht weet je, ik ga mijn excuses aanbieden. En wat deed meneertje toen ik belde... Oh wacht haha. Het was niet Damir die opnam, maar een lieve dame die opnam en vertelde dat Damir een beetje druk bezig was", zei ik en keek van Ramzi naar de ogen van Damir. Ik zag gelijk spijt in zijn ogen. "Terwijl ik hier langzaam aan het wegvallen was, legde meneer de kers op het taartje. Ik brak toen ik hoorde hoe gezellig hij het had. Ik ging kapot van binnen. Maar weet je wie mij sterk hield. Roumaissa". En ik keek even weg.

"En weet je wie mij ook nog eens hielp overeind te staan, Damir?... Deze lieve jongeman hier naast mij. Ramzi was degene die mij hielp toen jij mij liet vallen. En zou je dan nu de keuken willen verlaten. Ik moet wat dingen bespreken", zei ik weer bot.
"Noraine", ik hief mijn hand op. "Bespaar me je onzin", zei ik vermoeid. Hij zag dat hij geen kans maakte en vertrok. Ik hoorde hem nog snel praten met Anouar.

Ik keek Ramzi aan die er heel de tijd gewoon bijstond. "Ik vertrouw je erop dat je tegen niemand zegt wat er net gebeurde", zei ik normaal. Hij knikte. "Het is veilig bij mij". "Mooi". Ik wilde opstaan en weglopen, maar Ramzi hield mij tegen. "Je hebt mij nog niet alles verteld", "Veel valt er niet te vertellen", zegt ik en loop weg. Ramzi laat ik verslagen achter in de keuken. Ik zag in ene Roumaissa om de hoek. "Moet jij niet in bed liggen?", "Ik had honger", zei ze met een pruillipje. "Ik wilde de keuken inlopen, maar hoorde het gesprek tussen jou en Damir. Hij verdient je niet spongebob van me". Ik keek haar lachend aan. "Je herinnert het je!" Ze knikte. Ik lachte en maakte wat eten voor haar. "Je bent weer de oude yekki". "Roummie is back bitches!!" Ze lachte maar al snel veranderde haar blik. Ze rende snel en gaf weer over.
Oke ik moet weten wat er met haar gebeurd is.

2 maanden later!
Roumaissa was al 2 maanden niet ongesteld en ik vond het maar raar. Ik besloot om een zwangerschapstest te halen. We waren inmiddels alweer in New York. Amani bleef nog bij ons omdat ze het werk echt leuk vind. Ik moet het trouwens nog met haar bespreken.
Reda en Roumaissa hebben elkaar 2 weken niet los gelaten.

"Roumaissa!", riep ik. Ze kwam aanlopen met haar gekke knot op haar hoofd. "Noraine. Ik voel me echt niet goed", zegt ze misselijk en komt liggen op mijn bed. "Um jaa. Ik wilde het daar even over hebben. Ik uuuh", zei ik twijfelend. Dit was moeilijker dan ik dacht. "Ik had een zwangerschapstest gehaald, misschien is het zo dat je uuh", ik stopte met praten. Ze keek mij bedroefd aan. "Zou je denken?", zei ze sip. "Ik weet het niet. Ik wil het gewoon voor de zekerheid weten. Veel heb je niet te verliezen". Ze knikte uiteindelijk. "Sorry", zei ik terwijl ik haar een knuffel gaf. "Ik ben bang", "Nergens voor nodig. Ik ben bij je!" "Hebben ze mij dan echt verkracht? Waarom kan ik het mij niet herinneren dan?"

2 streepjes. Positief...

"Roumaissa", zei ik rustig. Ze barste in het huilen uit. Ik hield haar strak bij mij. "Reda maakt mij dood. Ik ben dood. Klaar. Je kunt alvast afscheid van me nemen", "NEE!" Zei ik boos. "Je kunt er niks aan doen. Je bent meerdere malen verkracht Roumaissa!",

"Ik ga het weghalen", zegt ze dan in ene. "Waarom Roumaissa? Je kunt hier niks aan doen. Maar geef dat je het recht het kind te vermoorden? Wie weet wordt het een pracht meid met wie je eindeloos kan shoppen. Misschien wordt het een jongetje met wie je eindeloos kan eten! Je kan gelukkig worden, maar daar kies je zelf voor, lieve schat", zei ik rustig. "Ik wil wel tante worden", zegt ik dan lachend. "Wanneer gaan we naar het ziekenhuis", zegt ze dan. "Ik wil weten hoelang ik zwanger ben". We besloten ze nu te bellen voor een afspraak. En we konden volgende week langskomen.

Roumaissa keek mij nerveus aan toen ik klaar was met bellen. "We moeten het de anderen ook vertellen", zeg ik dan. "Nee nee aub nog niet", zegt ze bang. "Wanneer ben je van plan het te doen", zei ik dan. "Als ik er echt klaar voor ben. Na de afspraak. Ik beloof het". Ik knik. "Gaan we ontbijten? We moeten namelijk wel nog op werk verschijnen", zeg ik lachend. Ze knikte en we gingen ontbijten. We namen beiden een douche en stijlde onze haren.
"Wat moet ik aan, straks zie je mijn buikje", zegt ze gestrest en houdt 2 outfits in haar handen. Een losse jumpsuit of een strak jurkje tot haar knieën. "Doe ze beiden eens aan. Kijk waar jij je lekker in voelt", zeg ik dan. "Okeeeeeee", zegt ze vermoeiend en loopt weer weg. Ik loop naar de inloopkast en besloot om een zwarte kostuum broek aan te doen met een witte blouse. Ik trok het aan en liep terug naar de beautytafel. Ik pakte een spray en een kam en zette mijn haren in een strakke staart.
Normaal kwam mijn staart tot mn elleboog. Nu kwam ie ongeveer bij mn schouderbladen. Roum en ik hadden het beiden geknipt, remember?

Ik pak mijn zwarte mk tas en prop mijn spullen erin. Ik liep vervolgens naar de werkkamer en zocht naar wat papieren. Roumaissa kwam binnen lopen met het jurkje. "En?", vraagt ze onzeker. "Prachtig gek! Kifesh zo onzeker, haal die Beyonce in je aub weer terug", zeg ik lachend en gaf een dikke kus op haar wang. "Make up!!!!!", zegt ze arrogant. "Je hebt niet eens wat op dus stil!", zeg ik lachend.
We liepen naar buiten en we stapte mijn auto in. Ik zag Roumaissa gestrest naar mijn auto kijken toen ze in wilde stappen. "Kom liefje. Ik heb het gecheckt". Ze knikte en stapte toen in.

Omw work!!!! Zet ze in haar verhaal terwijl we dansend in de auto zitten. Ze krijgt vele reacties terug. Aangekomen op werk gingen wij beiden onze kant op. Ik besloot Diana te bellen. "Hey Diana. Kan je over 10 minuten bij mijn kantoor zijn. Imane neemt je wel even over", zei ik in één keer door. "Um ja is goed", hoor ik haar onzeker zeggen.

Ik wachtte op Diana en ondertussen schonk ik ice tea voor ons beiden in. Tis namelijk nog steeds zomer haha. Ik hoorde geklop. "Binnen", riep ik. Ik hoorde haar hakken en ze stopte met lopen. "Ben in de badkamer, momentje", zei ik. Een zachte "oke", hoorde ik uit haar mond komen.
Ik liep naar mijn bureau en ging zitten. Diana deed hetzelfde. "Waarvoor wilde u mij spreken", zegt ze beschaamd. Ik trok mijn wenkbrauw omhoog. "U?", zei ik lachend. "Ik ben nog steeds Noraine voor jou. Dus gewoon jij", zei ik nog steeds lachend. Ze keek mij aan. "Ik wilde je even spreken over het geval van een paar maanden terug. Ik mocht je niet zo aanvallen. Het was ook niet mijn bedoeling geweest om zo bot over te komen. Ik besefte niet wat ik deed totdat ik jou tranen zag. En het werd mij duidelijk dat ik echt moest veranderen. Het spijt mij hiervoor", zei ik. Ik zag hoop in de ogen van Diana. "Meen je dit?", zei ze. "Ja", zei ik lachend. Ze lachte met mij mee en ik stond op. "Nogmaals. Sorry", zei ik en gaf haar een dikke knuffel.
We bleven nog een halfuur praten en lachen.

Op dat moment kwam Damir binnen lopen met een hopeloze Imane achter zich aan. "Sorry. Hij liep gewoon door en wilde niet luisteren", zegt ze buitenadem. Mijn gezicht voorspelde niets goeds. En Diana zag dit. Ik gaf haar een veelbetekenende blik. "Imane, kom maar. We laten ze even alleen", zei ze dan en ze liep met Imane weg. "Wat kom je doen?", zei ik droog terwijl ik de glazen terug zette in het keukentje. Hij antwoordde niet en keek mij alleen maar aan. "Komt er nog wat van. Er wacht namelijk werk op mij", zei ik ongeduldig. "Ik.. Uuh.. Wil. Verdomme!!!! Het spijt mij jaa!! Ik weet dat ik gewoon niet vreemd moest gaan, maar we kunnen dat nu niet terug draaien. Het spijt me Noraine. Ik hou met heel mij..." "STOP!", riep ik. "Waag het niet om te zeggen dat je van mij houdt, want dat doe je niet. Je gaat niet vreemd terwijl je van iemand houdt. En wat een excuus die je erbij gebruikt", zeg ik ironisch. "We kunnen het niet meer terug draaien? Dus elke keer als er wat gebeurd ga je mij dit wijsmaken. Damir. Dat gaat hem even niet worden. Dus wil je nu vertrekken", zei ik terwijl ik de deur voor hem openhield. Hij keek mij alleen maar aan. Vervolgens pakt hij mij ruw bij mijn kin. "Ik zal je terug krijgen". "Blijf met je gore poten van mij af!", zei ik en sloeg zijn hand weg. Hij liep weg en met een knal gooide ik de deur dicht. Automatisch ging ik zitten en begon gelijk aan mijn werk. Ik had op mijn door gezet dat niemand mij moest storen. En ook had ik het gemeld bij Diana. 

IK HEB NIET GEKEKEN NAAR SPELLINGSFOUTEN. MAAR WEL EEN NIEUWE DEEL VOOR JULLIE.
BLIJVEN STEMMEN HE❤️