Noraine's life

...

"DAMIR!" Ik viel weg.
Na paar minuten was ik weer bij bewust. Ik stond op en hield mijn rug vast. ER WAS BRAND! Het huis stond in brand. Ik kon niks zien en was gewoon stil. Ik raakt even in paniek. Maar besefte dat het niet zou helpen om stress te krijgen. Ik ademde rustig en ging goed luisteren of er iemand was. Ik hoorde in ene gehuil.

"Huh", ik liep op het gehuil af en stootte mij tegen een muur aan. Ik kreeg een snee omdat ik ook nog eens langs iets scherps liep. Heel mijn  lichaam deed pijn en nog ging ik door. "HALLOOO". "MAMMAAA", hoorde ik uit de slaapkamer komen. Ik rende er naartoe en schopte de deur open.

"MINA!! Wtf doet zij hier". Ik zag dat ze vastzat. Ik hielp haar en net wanneer ik haar vast had. hoorde we nog een knal. Mina schreeuwde het uit en ik hield haar nog steviger vast. ik liep met alle pijn naar de gang. Tenminste ik zocht de gang. Het huis was niet te herkennen. Ik voelde mijn lichaam nog steeds branden. Wat is dit?! Ik bleef volhouden met een huilende Mina in mijn armen. Ik hoorde opnieuw een knal. Een gestalte kwam onze richting op.

"MEVROUW KOM MEE!", riep de man. Ik twijfelde voor geen seconden en ik liep mee. Hij hield ons vast en samen namen we onze we naar buiten. We werden gelijk opgenomen in een ambulance. Ik zag Damir aanrennen. Hij wilde het huis in. Hij zag ons niet. "DAMIR!!" Hij draaide zich om en zocht naar wie zijn naam riep. Ik zwaaide naar hem en hij rende naar mij toe. Ik stond op en liep wankelend naar hem toe. Hij knuffelde mij en hield mij stevig vast. Opnieuw ging er een pijnlijke scheut door mijn lichaam maar ik negeerde het en hield Damir stevig vast. "Sorry, sorry!! Wollaah ik had jullie niet alleen moeten laten. Mijn hart he". Hoorde ik Damir fluisteren. "Het is oke. Je kon er niks aan doen. We zijn er nog. Ga naar Mina". Hij liet mij los en pakte mijn hand vast.

Mina was nog steeds aan het huilen. Ze was echt verbrand. Vanaf haar knie tot aan haar borst van haar linkerzij was ze verbrand. Damir keek woedend maar ook bezorgd. Hij hield haar vast. "Alles komt goed kleine meid!" Ik keek om mij heen en zag Reda. Inmiddels was echt heel de buurt aan het meekijken. Ook Reda probeerde het appartement te betreden, maar ik riep hem. Hij rende naar mij toe en hield mij vast. Hij liet me weer los en we zeiden nog steeds niks. "Heb je je bezeerd", ik schudde van niet. "Gaat het goed met je?". Hij viel me aan met vragen. Alleen Mina was gecontroleerd. Ik nog niet.

Ik keek naar Reda en zag hem dubbel. Alles draaide in ene. Ik hield hem vast en knipperde met mijn ogen. Ik zag alles weer normaal en ik schrok van wat ik zag. Was dat nou Hiba die langsliep? Ze had een capuchon op. En heel haar outfit was zwart. Net wanneer ik naar haar toe wilde lopen werd alles zwart voor me en viel ik neer.

Een paar uur later

Ik werd wakker door een paar stemmen. En deed mijn ogen open. Ik schrok van het licht en deed gelijk mijn ogen weer dicht. Ik probeerde het opnieuw en kon maar niet plaatsen van wie die stemmen waren. Ik kon alleen naar het plafond kijken. Ik was in het ziekenhuis.. Ik probeerde vervolgens te gaan zitten en ik voelde gelijk 4 handen die mij hielpen. Ik keek opzij en zag Damir. Aan de andere kant Anouar. Ik barste gelijk in het huilen uit en hield Anouar vast.

"Rustig, er is niks aan de hand. Je bent er nog. Er is niks ernstig gebeurd. Iedereen is er nog Alhamoulilaah. Het komt vast door de schrik", zei Anouar. Na een tijdje werd ik rustig en keek ik op mij heen. Alleen Damir en de dokter waren er. "Mina", zei ik. Ik kreeg niet veel uit mij. En schraapte mijn keel. Damir gaf me wat water en hield me met goed zitten. "Mina is aan het slapen. Bij de kinderafdeling", zei Damir. "Wie is bij haar?" "De meiden". Ik knikte.

De dokter begon met praten. Ik volgde hem niet helemaal. Wat deed ik hier ook al weer? Ik hoorde vaag wat worden. "Te veel rook ingeademd", "brand", "gas", "olie"... Ik dacht na. En BAM! Alles schoot me te binnen. "hiba!" Zei ik uit het niets. Ze keken mij alle drie vragend aan. Damir vroeg aan de dokter of hij ons even alleen kon laten. Hij knikte en liep weg.