Noraine's life

Het nieuws

De arts kwam vermoeiend terug.. Hier was ik dus al bang voor.
Damir hield mij nog steviger vast. Ik zag even niet wat de arts uitstraalde.. Was het nou opluchting of teleurstelling. Hij keek mij aan en de volgende woorden herhaalde zich tig malen in mijn hoofd. "Meneer yasrari is stabiel. En we veronderstellen dat hij binnen een paar weken al wakker kan zijn." Mijn hart maakte sprongetjes en ik kan weer lachen. Ik kon even niet reageren. De arts raadde mij aan om uit te rusten en morgen weer terug te komen. Anouar had echt rust nodig. Damir besloot mij naar huis te brengen. Hij kwam ook binnen, omdat ik hem zowat smeekte om mij niet alleen te laten. Ik belde gelijk Roumaissa. Roumaissa gaf het nieuws door aan haar moeder en zo ging het door naar heel de familie. Ik had even geen behoefte aan de rest van de familie. Die 4 waren meer dan genoeg.

Even later hoorde ik de bel gaan. Ik was opgelucht. Voelde me heel klein en eenzaam in dit huis. Ik liep langs de gang en zag het portret van mij mama en Anouar. Tranen sprongen gelijk in mn ogen. Roumaissa besprong me gelijk en samen huilden we het uit. Tante Halima en Reda kwamen naar binnen. We zaten in de woonkamer. Niemand zei een woord. Toen hoorde we de bel gaan. "Saved by the bell" dacht ik. Het was Rayana. Ik had haar lang niet gesproken. "Sinds mensen denken dat ze mij niet meer hoeven te bellen", zei ze in ene. Ze wist niet wat er was gebeurd. Tot ze zag dat ik niet lachte om haar grap. Haar gezichtsuitdrukking veranderde gelijk. "Lieverd, wat is er gebeurd??", ik huilde opnieuw. Ze bracht me naar de woonkamer. En daar zag ze de rest. We gingen zitten en Rayana had haar antwoord nog steeds niet gekregen. "Waar is Anouar? En waar is je moeder?". Opnieuw barste ik uit en liep weg naar de keuken. Ik hoorde nog mijn naam, maar ik negeerde het. Even later hoorde ik Rayana binnen komen. "Noraine, het spijt me. Waarom heb je me niet geroepen. Dan had ik er voor je kunnen zijn". "Dat kan je nu nog steeds", antwoordde ik wanhopig. Ze knuffelde mij en het enige wat ze deed was mij vast houden. Dat is wat ik nodig had. Ik zette de waterkoker aan en bleef wachten tot die klaar was. Rayana was ondertussen terug gegaan en stelde de rest ook gerust.

Ik bedacht mij dat we een huistelefoon hadden. Ik liep ernaar toe en zag het lampje branden. Je weet wel.. Dat er voicemail is ingesproken. Ik drukte op afspelen. 10 minuten verder en nog was ik bezig met luisteren. Allemaal lieve berichtjes maar het werd me te veel. Op zulke momenten moet je elkaar toch even laten rusten? Ze wilden nu al op bezoek. Ik drukte het uit en zuchte diep. Tante halima kwam op dat moment binnen en probeerde een gesprek met mij te voeren. "Noraine?" "Hmm" antwoordde ik, zonder mn blik van de telefoon af te halen. "Wil je wat eten?" Ik antwoordde van niet. "Is er iets wat ik kan doen?" Ik vond het zo zielig. Ze probeerde echt van alles. Ik liep naar haar toe en gaf haar een knuffel en een kus op haar voorhoofd. "Shokran galtoe (tante), maar ik heb niks nodig. Ik wil gaan slapen". Ze knikte en ik liep naar de andere. "Ik ga slapen". En zonder op antwoord te wachten liep ik naar mijn kamer. Ik plofte op mijn bed en viel langzaam weg. Ik hoorde ergens ver de deur open gaan, maar de kracht om mijn ogen te openen had ik niet meer. En toen viel ik in een diepe slaap..