Wat wil hij van me ...

HOOFDSTUK 7: Je gaat luisteren stomme hond!

De man had een leiband bij zich. Ik was al aan het denken wat er met me kon gebeuren. Maar ik veegde mijn traan af met mijn mouw en maakte een diepe zucht. De man zei dat dit nog maar het begin was van het proces dat hij had gepland voor mij.

“Zoals je nog wel weet, heb je vorig jaar met een hond in het park gespeeld, samen met je vriendin Alexis. Zij had een bordercollie bij zich met de naam Lilly. Je bent daar toen heel de namiddag gebleven. Je zal nu wel denken, wat heeft dit nu weer met mij te maken. Dat zal je zo wel zien” zei de man. De man gaf de leiband aan mij en beval deze rond mijn nek te doen. Ik vroeg:” waarom?”  De man schreeuwde: “Doe wat ik zeg of wil je misschien gestraft worden zoals een hond!”  “Nee, dat wil ik niet” zei ik en deed de leiband rond mijn nek. Hij zei dat ik hem aan de voet moest volgen, dat ik dus op mijn knieën moest kruipen. Ik twijfelde even, maar ging daarna toch op mijn handen en voeten op de grond staan. Hij wreef over mijn hoofd, net zoals ze bij een echte hond doen. Hij deed de deur open en trok aan de leiband. Maar ik dacht in mezelf, als ik nu blijf staan, dan kan hij toch niks doen. Maar verkeerd gedacht. De man trok nog eens aan de leiband, maar deze keer harder dan de eerste keer.  Ik verplaatste me voor geen meter. “Nu is het genoeg” schreeuwde de man in mijn oor! “Je gaat luisteren stomme hond!” Ik schrok, nu was ik opeens een hond geworden voor hem? Wat ging hij doen, want een hond slaapt meestal toch, dacht ik.

De man schreeuwde nog een keer: “Luister of je gaat er niet goed van zijn !” Maar ik was vastbesloten dat hij me niets kon doen, dus bleef ik nog steeds op dezelfde plaats staan. “Oke”, zei de man: “nu heb je, je laatste kans verkeken.” Hij haalde een bakje boven en drukte op nummer 1. “AUWWWWW!” schreeuwde ik super luid. En ik greep terwijl naar mijn keel. De man had niets beter gevonden dan mij eens schokhalsband om te doen.  De man lachtte gemeen. “Dat is je verdiende loon, als je niet wilt luisteren, moet je gestraft worden!En dit is nog maar knopje 1, dit wilt zeggen dat het niet erg hard moet geweest zijn voor je”, zei de man. Ik liet weer enkele tranen omdat de schok meer pijn deed dan ik  gedacht had. Nu begreep ik dat het heel erg moet zijn voor honden als die een schokhalsband moeten dragen.

“VOET”, schreeuwde de man opnieuw: “en laat me dit niet nog is zeggen of je krijgt weer straf!  Nu rotbeest!!” Ik ging maar op mijn handen en voeten naar de man toe. “Goed zo”, zei de man en hij ging verder. Ik volgde hem maar aan de voet, want ik wilde niet weer een schok krijgen.

Na een paar gangen, begonnen mijn knieën al pijn te doen. Toen plots stopten we voor een donkergroene deur waarop stond geschreven: Hondenpark! Ik keek naar boven en wist niet wat er achter die donkergroene deur kon zijn, maar het gaf me geen goed gevoel…

De man deed de deur open en ging naar binnen. Hij trok me mee, ik volgde, want ik wilde niet weer een schok. Ik kwam de kamer binnen en zag dat er groene grasmatten op de grond lagen, een plank om over te lopen, een tunnel, een bad en springbalken. Ik wist echt niet wat hij ging doen, dus ging ik maar op mijn poep zitten. De man keek me aan met blinkende ogen, je kon in zijn ogen zien dat hij zo genoot van de macht die hij nu op me had. De man liet de lijn los en liep op een computer af. Ook nu zag ik opnieuw dat er een cameratoestel aanwezig was om alles te filmen.

De man klikte één keer op de computer en er begon een tekst af te spelen: Vandaag op het hondentrainingsparcour zien we James met zijn hond. Ze zullen vandaag proberen om dit moeilijke parcour af te leggen in een snelle tijd. Ik hoorde dat hij de tekst zelf had ingesproken en dat zijn naam James was. De deelnemer mag samen met zijn hond naar de start gaan. Vanaf dat de muziek start mogen jullie beginnen.

Toen kwam James op me af en klikte de leiband los, maar de schokhalsband bleef aan.  Hij zei tegen me dat ik moest doen wat alle honden moesten doen op zo’n parcour. Als ik het niet deed, werd de schok erger dan ervoor. “Telkens je een fout maakt, krijg je een schok”, vertelde hij me. “Als je het goed doet, krijg je een snoepje.“

We gingen naar de start en ik gehoorzaamde hem, want ik wou geen schok krijgen. Onderweg dacht ik dat het makkelijk ging zijn, ik had het de hond Lilly al zoveel keer zien doen.

De muziek begon te spelen, dus ik moest vertrekken. De eerste hindernis was de tunnel, daar kon ik net doorheen kruipen. “Heel goed”, zei James en ik kreeg een stukje koek. Maar de tijd liep, dus ik moest verder gaan. Ik stak snel het stukje in mijn mond. De volgende hindernis was over een springbalk. Maar ik had geen idee hoe ik daar moest overspringen. Hoe kon ik daar nu over op handen en voeten??? De man riep dat ik moest springen. Maar ik kon het niet, dus ik liep tegen de springbalk. “STOUTE HOND” riep James!!! En daar kwam de schok.... “AUWWWWWWWW“, riep ik weer en ik greep opnieuw naar mijn hals. Het deed zo'n pijn, dat je de schok door heel je lijf voelde. Ik voelde ook goed dat dit harder was dan de vorige schok. “LOOP DOOR”, zei James streng. Ik liet een traan vallen en liep verder. De volgende opdracht was het bad. Ik moest door het water op handen en voeten, dit betekende dat mijn hoofd onder water zou komen. Ik nam een grote hap lucht en liep door het bad heen. Maar ik had te weinig lucht, dus ik kwam terug boven voor adem. Opnieuw schreeuwde James dat ik verder moest doen. Ik ging snel terug onder en liep verder. Eens dit voorbij was, kreeg ik weer een stukje koek. Maar door al dat gekruip op mijn handen en voeten, was ik al zo moe geworden en deden mijn knieën ontzettend veel pijn. Ook lagen mijn knieën al open van op het gras te lopen. Maar ik moest verder. Nu kwamen we aan de laatste opdracht. Ik moest over die brug lopen, waarbij dat je eerst omhoog moet en dan in het midden kantelt de brug naar beneden en nadien moet je verder lopen. Ik had  hoogtevrees en vond het veel te hoog en eng om overheen te lopen. Ik besloot te blijven staan. Maar James haalde zijn bakje al tevoorschijn. Ik besloot dan maar vlug er al een klein stukje te gaan opstaan . “HAAST JE”, riep James: “de tijd dringt. Hoe langer je er over doet, hoe minder tijd je krijgt om je straks te wassen”, ging hij verder. Ik ging nog een stapje verder. Maar hoger durfde ik echt niet te gaan.

Plots sloeg James op mijn bil, ik stapte nog 3 stappen verder, hierdoor stond ik al in het midden. Nu moest ik naar voor leunen, zodat het ding kon kantelen naar de andere kant. Maar ik kon mijn evenwicht niet houden en viel eraf. Ik moest opnieuw beginnen, maar ik wilde echt niet verder. Ik kreeg weer een harde schok. “AUWWWW”, riep ik weer. Deze keer had ik echt een branderig gevoel aan mijn hals. Ik probeerde het opnieuw en deze keer met veel moeite en heel langzaam, geraakte ik erover. Het was gedaan en de timer stond stil op twintig minuten. James gaf me een halve koek en deed de leiband weer aan. We gingen de kamer uit en hij sloot de donkergroene deur achter ons. We gingen terug naar de kamer waar mijn bed stond. Hij deed de leiband en de halsband af. Je zag een hele rode lijn op mijn nek staan. Hij zei dat ik hier tien minuten moest wachten, zodat dat hij mijn bad kon laten vol lopen.

Tien minuten later kwam hij terug en zei hij dat ik hem moest volgen. Ik volgde hem naar de badkamer. Toen we in de badkamer aankwamen, zei James dat ik veertig minuten de tijd kreeg om mij te wassen. De kleren die ik moest aandoen lagen klaar op de stoel naast het bad. James verliet de badkamer en deed de deur op slot. Ik deed de natte en vuile kleren uit en ging voor de spiegel staan.

Verdiende ik dit nu? Wat wilde die James van mij, waarom deed hij mij dit aan???, vroeg ik mezelf af. Ik keek in de spiegel.... zag mijn knieën, ze waren aan het bloeden.

Ik besloot om in het bad te gaan liggen. Waarom leefde ik nog, ik kon hier toch nooit meer weg, waarom zochten mijn ouders me niet,.... Waarom???? Al deze vragen spookten door mijn hoofd. Toen besloot ik om enkele minuten onder water te blijven. Daar was alles rustig en was er geen enge kamer of een opdracht dat ik moest doen. Ik kwam terug boven om lucht te halen. Ik kon mezelf niet verdrinken, ik moest nog een leven beginnen, ik ging het niet laten verpesten door deze een of andere James. Maar mijn tranen kwamen al snel weer terug. Ik kon niet weg, zat hier gevangen en werd gemarteld in een huis dat ik niet kende. Ik kwam uit het bad, deed een borstenhouder en een onderbroek aan en deed hat kastdeurtje open. Ik vond een scheermesje. Ohh dacht ik, dit kon ik wel gebruiken om mijn polsen mee over te snijden, dan kon ik hier eindelijk weg. Ik nam het uit de kast en draaide mijn hand om. Plots deed James de deur open!!!

“Wat sta je daar te doen?” ...... “Laat het scheermes op de grond vallen, je bent te mooi om te sterven. Het is nog lang niet afgelopen.”, sprak hij. Hij kwam op me af en nam het scheermesje af. Ik wilde het niet afgeven en begon te schreeuwen. Maar toen plots kreeg ik weer het verdovingsdoekje voor mijn mond en weer was ik verlamd.............

Wat ging hij doen? Ik wilde dood! Ik wilde hier gewoon weg,.........