Wat wil hij van me ...

HOOFDSTUK 15: Kristallen of kant?

Ik werd op een bed neergelegd, want ik voelde iets zachts onder mijn lichaam. Ik voelde dat mijn blauwe plekken en alle plaatsen waar ze me geslagen en geschopt hadden pijn deden. Ik kon wel krijsen van de pijn. "Ik hoop dat ze het haalt of heel ons plan loopt in het water. Ik wil geen doden op mijn geweten hebben!", hoorde ik James op de achtergrond zeggen. "Ze vroeg erom, ze wou niet antwoorden op onze vragen", hoorde ik Stacey zeggen. Ik kon zo al haar zielig fake gezicht zien. "Ik had gezegd dat je haar mocht wijzen waarom ze hier zat. Maar dat hebben jullie precies ook niet gedaan?" zei James tegen Alexis. "Dat waren we nog van plan hoor!", hoorde ik Alexis geïrriteerd antwoorden. Ik wilde hun gesprek nog verder horen, maar ik kon mezelf niet meer concentreren op wat ze zeiden. Alles werd terug zwart.

Plots een luide knal naast mijn oor. Ik schrok wakker en kromp in elkaar. Ik zag dat James, Alexis en Stacey in de kamer stonden. Nu kreeg ik het pas echt benauwd. Drie mensen die me iets wilden aandoen en ik was daar helemaal alleen zonder bescherming. Ik zag dat James weer een grijns op zijn gezicht had staan en dat Stacey naar Alexis lachte. Ik werd ontzettend bang! Ik wilde hier weg!

James stapte naar voren en ik kreeg zo een angst, dat ik het plots in mijn hoofd haalde om naar de eerste deur die ik zag te lopen. Slecht idee! Ik kwam van het bed af en dacht dat ik snel naar daar kon lopen, maar dat was dus verkeerd gedacht. Ik kwam van de rand van het bed af, zette één enkele stap en viel met een harde smak op de grond. Ik wilde terug  naar de deur toelopen maar toen herinnerde ik me weer dat ik geslagen was geweest  door Alexis en Stacey. Hierdoor was ik nog versuft. Ik herinnerde me ook plots weer dat James met een scherf in mijn been had gesneden. Daardoor kon ik niet meer lopen, dom van me om daar niet eerder aan te denken, dacht ik in mezelf.

"Zozo, je wilt gaan lopen zie ik, zei James. Ik bleef naar de deur kijken en strekte mijn arm naar de deurklink. "Mis gedacht, je bent nog niet van mij af", zei James. "Raap haar op!", beval James aan Alexis en Stacey. "Neen, ik wil niet!" ,gilde ik in tranen. "Precies of jij hebt hier iets te willen, trut!" schreeuwde Alexis in mijn oor. “Ja, na alles wat je ons hebt aangedaan. Daarvoor kan je niet hard genoeg lijden van de pijn!", ging Stacey verder. "Maar ik heb jullie toch niets gedaan, ik snap mijn fout niet", antwoordde ik zachtjes met tranen in mijn ogen. "Je weet je fout niet?!?", schreeuwde Stacey. "Dom wicht!", antwoordde Alexis daarop. "Dat zal je nog wel te weten komen als je verder denkt dan je neus lang is, als hij dan nog even lang  als nu is", lachte Stacey naar me. Ik zag aan al hun gezichten dat ze zo genoten van dit machtsgevoel. "Dus je wilt hier weg mijn schoonheid?", vroeg James terwijl hij naar me toe kwam gelopen. Ik lag nog steeds op de grond, met mijn armen naar de deur, want Stacey en Alexis hadden me gewoon laten liggen. "Raap haar op, zodat ik haar gezicht kan zien als ik tegen haar praat, liefst NU!" zei James tegen Alexis en Stacey met een dreigende blik naar hun. Ze namen me samen op, met elk een arm van me vast, zodat ik precies als op een kruis vast hing. "Zo dat is beter. Nu kan ik je gezicht zien als ik tegen je praat.”, zei James die vlak voor mijn gezicht kwam staan. Ik keek naar rechts, ik wilde zijn grijzende gezicht niet zien. "Oei, heeft mijn meisje plots geen interesse meer?", zei James al plagend. Bah, was ik nu plots ZIJN meisje, dacht ik. Ik schrok diep in mezelf. "Kijk naar me als ik je iets vraag!", schreeuwde hij kwaad. Hij nam ruw mijn kin vast en draaide mijn hoofd in zijn richting. Nu was ik maar een paar centimeter verwijderd van zijn gezicht. Dit gaf me geen fijn gevoel.

Ik wilde naar huis. Weg  bij een man die me al jaren op het oog had en twee vriendinnen waarvan ik vroeger dacht dat ik ze kon vertrouwen en die nu het tegendeel bewezen hadden.

"Je hebt zo'n mooie ogen" fluisterde James en hij gaf me een kus op mijn oor. Ik draaide mijn hoofd ruw weg van zijn gezicht.

"Oké, meiden, jullie krijgen vandaag nog één kans om haar erachter te laten komen wat ze verkeerd heeft gedaan bij jullie", zei James. "Ondertussen ga ik nog iets vastleggen. Ah ja, nog een vraag voor jou." ,zei James terwijl hij me aankeek diep in mijn betraande ogen. "Welk verkies je, wit met kant of gebroken wit met kristallen?", vroeg hij. Ik keek hem vreemd aan, waarom moest hij dit nu weten? "Is het zo’n moeilijke keuze misschien?", vroeg James al een beetje geïrriteerd.

"Ehhh..." Was het enige dat ik kon uitbrengen. "EEHHH is geen antwoord, geef me een deftig antwoord", schreeuwde James naar mijn hoofd. "Geef een antwoord, irritant wijf!", gilde Stacey. James keek Stacey bliksemend aan, met een ijzige blik van dat ze haar niet moest moeien. "Ik weet het niet, wawawaarom moemoemoet jij dat weweweten?"vroeg ik met een bibberende stem. "Geef gewoon antwoord, is dat zo moeilijk!?", zei James razend. Ik liet opnieuw een traan. "Nu heb ik er genoeg van!", schreeuwde James. Op dat moment sloeg hij met zijn vuist in mijn maag. Ik plooide dubbel van de pijn. "Wawawaarom?" was het enige dat ik met een kreun kon uitbrengen. "Je antwoorde verdorie niet binnen de tijd, zolang duurt het nu toch niet om te antwoorden op zo'n simpele vraag",schreeuwde James kwaad naar me toe. "WAT KIES JE NU KANT OF KRISTALLEN?" schreeuwde hij super luid. "Kristallen dan", zei ik zachtjes, bijna onverstaanbaar. "Wat zei je nu?", vroeg hij opnieuw. Ondertussen gaf hij me terug een slag in mijn gezicht. "KRISTALLEN" schreeuwde ik uit van de pijn. "Zo dat is eindelijk een antwoord, was dat nu zo moeilijk." ,zei James daarna weer kalm. Ik liet mijn hoofd gewoon hangen. Ik had geen zin meer om te reageren, wetende dat ik straks nog  meer slaag kreeg van Stacey en Alexis. 

Waarom moest ik nu kiezen voor kant of kristallen? Wat ging hij met me doen? Waarvoor gebruikten ze dat? Deze vragen spookten door mijn hoofd.

"Zo dan kan ik eindelijk verder, amuseer jullie hier nog. En je weet dat je niet in haar gezicht of polsen mag slaan of knijpen want dat is zichtbaar." ,zei James richting Stacey en Alexis. Ze knikten beiden tegelijk met hun hoofd, als teken dat ze het begrepen. Direct daarna keken ze met een grijns op hun gezicht naar mij.

James was de deur nog niet uit of ze gaven me al met hun voeten schoppen in mijn maag en lieten me vallen en vergaan van de pijn.

Ik kon dit niet lang volhouden, dit moest gewoon stoppen, maar hoe?