Wat wil hij van me ...

HOOFDSTUK 14: Ik dacht dat we vrienden waren? STOMME TRUT!

Langzaam werd ik wakker. Ik had barstende hoofdpijn. Waar was ik? Ik probeerde rechtop te gaan zitten, maar zakte door mijn armen. Ik was opgesloten in een kleine donkere kamer. Ik probeerde mezelf iets rechter te zetten, zodat ik met mijn rug tegen de muur kon zitten.  Ik voelde in het donker voor me uit en ik probeerde me voor te stellen wat deze kleine ruimte zou kunnen zijn. Ik kwam tot de conclusie dat ik in een kast was opgesloten. Kon ik nu gaan schreeuwen of niet, vroeg ik mezelf af. Ik voelde plots een harde en pijnlijke steek in mijn onderbeen. Ik probeerde met mijn vingers te voelen wat het was, maar ik kon de wond niet aanraken of ik voelde opnieuw een helse steek. Wat kon die pijn nu zijn? Ik had me toch niet gesneden?

Plots ging de kastdeur open. Ik kon niets zien door het felle licht dat plots binnen scheen. Ik werd ruw vastgenomen en op de grond geduwd. Er schoot opnieuw een harde pijnscheut door mijn been. Ik kon nu pas zien dat iemand met een glazen scherf in mijn been had gesneden. Ik schrok en plots kwamen mijn herinneringen terug. Ik zat bij een man die ik niet kende en ik had hem proberen te vermoorden! Ik schrok wakker uit mijn gedachten omdat James me meesleurde aan mijn pijnlijke been. Hij trok me mee met mijn rug over de grond naar een andere kamer. “AUW ! Stop!  Dat doet pijn hoor!", schreeuwde ik. Ik wilde me tegenhouden, maar kon me nergens aan vasthouden. Ik liet me dan maar gewoon meeslepen. Hij kwam tot stilstand in een blauwe kamer waar het donker was. Hij liet mijn been los en deed de gordijnen met een ruk open. Ik zag dat hij boos was en voelde dat hij wraak op me ging nemen. Ik herinnerde me plots dat ik hem toch had neergestoken of toch niet?

Plots zag ik dat er nog iemand in de kamer stond. "Hallo beste vriendin, herken je me niet misschien, Ik ben het Alexis.", zei de persoon die  in de hoek van de kamer stond. Ik hoorde dat ze steeds dichter naar me toe kwam gewandeld. Plots hoorde ik nog iemand anders, een derde persoon in de kamer.  "Herken je mijn stem ook?" zei de andere persoon die van de andere hoek uit de kamer dichter op me af kwam.  Wie kon dat nu zijn? Vroeg ik in mezelf...... Ik hoorde dat ze bijna voor mijn neus stonden, ik bleef naar de grond kijken..... "Kijk omhoog!", schreeuwden ze beiden tegelijk. "Ik laat jullie even alleen om wat bij te praten", zei James. Ik kon me al zo inbeelden hoe een grote grijns hij weer op zijn gezicht had staan.
Nog steeds bleef ik liggen zoals James me daar achtergelaten had. Ik zocht diep in mijn geheugen om te weten te komen wie die andere persoon kon zijn. "Alexis, hoe heb je me gevonden?", fluisterde ik zachtjes. "HAHAHAH, Ik wist al heel de tijd dat je hier zat.", zei Alexis luid. Ik schrok. "Maar, maar,.. waarom heb je dan niet de politie gebeld?", vroeg ik verbijsterd. "Haha, denkt je nu echt dat ik dat zou doen speciaal voor jouw.", antwoordde Alexis met een gemene stem. "Weet je nu al wie IK ben?" vroeg de andere. "Neen, ik heb geen idee.", zei ik stil. Ik keek op en herkende Stacey. Zij was altijd al mijn beste vriendin geweest. Ik kon niet geloven dat ze daar nu voor mij stond met een gemene grijns op haar gezicht. "Nu zie je wel wie ik ben he", sprak Stacey gemeen. "Oké, we hebben heel wat bij te praten volgens James" ging Alexis verder. “ Kennen jullie hem?" vroeg ik. "Tuurlijk ken ik James, wat dacht je nu, dat hij me ook had ontvoerd misschien?", lachten Stacey en Alexis me uit. Ik kroop naar de muur, maar Stacey zette haar voet op de grote snede in mijn been. "AUW! Laat me los!!" gilde ik het uit van de pijn. "Waar dacht je heen te gaan. Je wilt ons toch niet achterlaten! We hebben nog niet eens bijgepraat." ,zei Stacey. Alexis lachte, "Laat haar maar naar de muur kruipen, dan kunnen we tenminste haar gezicht zien als we haar gaan uitleggen wat haar nog te wachten staat."  Wat gingen ze met me doen? Ik had toch niets verkeerd gedaan? "Oké nu ze eindelijk tegen de muur zit, zullen we eens bijpraten.", grinnikte Alexis.

"En wat heb je allemaal al gedaan?" vroeg Stacey. Ik wilde niet antwoorden wat hij allemaal al met me had gedaan, dus ik besloot te zwijgen. "ZEG HET!", schreeuwde Stacey. "Zeg het of moeten we het misschien raden" zei Alexis.
Ik bleef zwijgen....
"Oké, als je het zo wilt" zei Alexis. Ze knipoogde naar Stacey. "Stacey jij mag beginnen met raden", zei ze met een grote gemene lach. "mmm, even denken aan een goede antwoord op wat ze al kan gedaan hebben.", zei ze. " Ah, ik weet er een. Heb je al een spin moeten opeten?" zei ze al lachend. Alexis lachte er super hard om. Ik keek hun raar aan, meenden ze dit nu echt?

"ANTWOORD" schreeuwde Alexis plots als ze gestopt was met lachen. Ik wilde nog steeds niet antwoorde. Ik zag zo al dat ze wisten wat er gebeurd was. "Oei, ben je je tong verloren misschien?" zei Stacey met een lach. "Eigen schuld dikke bult, de beleefdheid zegt dat je moet antwoorden als iemand iets aan je vraagt", zei Alexis. Ze keek naar Stacey. "Ja, wie niet antwoord moet boeten!", zei Stacey. Alexis kwam naar me toe. Ik wilde mijn gezicht nog beschermen, maar ik was te laat. Ze gaf me een vuistslag in mijn gezicht. Ik spuwde het bloed, dat in mijn mond kwam, uit en liet mijn hoofd hangen. Ik kon mijn tranen niet meer tegenhouden en begon zachtjes te snikken. "Begin nu niet te huilen! Je bent precies een klein kind!", schreeuwde Stacey. "Haha, ja, een baby trut", lachte Alexis mee.
Ik wilde dat dit ophield. Ik wilde hier weg. Niemand gaf nog om me. Ik wilde dood! Ik kwam hier nooit levend uit, dacht ik bij mezelf. Hoe kon ik hier weg, ik kon niet eens meer deftig lopen. Ik begon nog harder te snikken.......

"Volgende vraag" schreeuwde Alexis verder. "Oké, nu mag jij een bedenken", zei Stacey. "Oké, ik weet wel iets!" zei Alexis opgewonden. "Dit gaat je pijn doen als je niet gaat antwoorden op mijn vraag", zei Alexis gemeen. Ze nam mij bij mijn haren vast en zorgde ervoor dat ik haar recht in de ogen moest kijken. Ik zag in haar ogen dat ze ervan genoot om mij pijn te doen, me te zien lijden. Hoe kon ik haar ooit vertrouwd hebben, ze was men beste vriendin......
Ik zuchtte en ik liet haar maar doen. Het kon me allemaal niets meer schelen wat ze zei. Het enige wat ik voelde was de helse pijn die ze me bezorgden. Ze hadden me ondertussen al meer dan twintig keer geslagen. Heel mijn gezicht zat al vol blauwe plekken en bloed. Ik viel neer, zodat ik op mijn zij op de grond lag. Ik voelde me wegzakken, was ik dan eindelijk toch uit mijn lijden verlost????

In de verte hoorde ik  een deur opengaan. " Wat hebben jullie gedaan met haar! Het was de bedoeling dat ze dit overleefde! Niet dat ze zo dood gaat! Dat is veel te makkelijk voor haar!" hoorde ik James nog zeggen. Ik voelde dat iemand me opnam en ergens anders heen bracht.  Waar naartoe wist ik niet. Was ik misschien al dood?