Wat wil hij van me ...

HOOFDSTUK 6: Doe wat ik zeg!

Ik volgde de man, naar rechts, naar links, naar rechts, rechtdoor, trap op, trap af,... Na een lange en moeilijke weg bleven we plots staan.  De man zei dat ik moest gaan zitten op de stoel waar hij me naartoe leidde. Ik ging zitten op de stoel en wachtte vol stress en zenuwen op het moment waarop de rode blinddoek af mocht. De man beval om te wachten tot hij toestemming gaf. Ik hoorde een deur opengaan en  weer dichtgaan. Ik veronderstelde dat de man de kamer was uit gegaan. Nu moest ik nog wachten op zijn stem voordat ik de blinddoek mocht af doen.

Plots hoorde ik door een microfoon: “Doe je blinddoek maar af”. Ik deed mijn blinddoek af en zag een hele grote spiegel voor mij aan de muur hangen. Ik zag dat er in de hoeken van de kamer boxen omhoog hingen waar het geluid vandaag kwam. Voor de rest was de kamer helemaal wit. In het midden van de kamer, voor mij, stond een cameratoestel. Dit toestel filmde elk moment en elke beweging die ik maakte.

Plots klonk er een liedje door de boxen. “Herken je dit liedje niet?” riep de man al vragend door de microfoon. Ik dacht na en plots herkende ik het liedje. Het was van de dansschool. Dus ik knikte voorzichtig. “Goed” zei de man, “dans nu maar de dans die je geleerd hebt”. “Want ik weet dat je heel mooi kunt dansen.” “Maar ik weet de dans niet meer” antwoorde ik zachtjes. “DANS” riep de man, “of er zal iets gebeuren wat je niet wilt dat er zal gebeuren!” Ik twijfelde, ik wist de passen niet meer, het was al zo lang geleden.  Ik bleef op de stoel zitten. “DOE WAT IK ZEG”, klonk er door de microfoon. Maar ik kon er helemaal niet opkomen, door de stress en het cameratoestel was ik alles kwijt. “Als je niet wilt luisteren zal je de gevolgen moeten dragen”, riep de man.

Ik begon helemaal te beven. Wat ging er komen, help ik wil hier weg; dacht ik allemaal.

Plots begon het te regenen in de kamer, de man had op het plafond allemaal sproeiers aangesloten. Daardoor werd ik helemaal nat en had ik het super koud. Ik rende van de stoel af en probeerde weg te komen. Maar er was geen uitweg uit die witte kamer. Ik ging in een hoekje in de kamer zitten.

Na tien minuten vroeg de man: “herinner je de dans weer???” Ik dacht na en wist het eerste stukje van de dans nog. Ik stond op en ging weer op de stoel zitten. De man zette de muziek weer aan en ik danste het eerste stukje van ongeveer de twintig danspassen die ik nog wist. Maar bij de zestiende  danspas sloeg ik plotseling mijn voet om, doordat de vloer glad was geworden van het water. De man zette de muziek stop. Ik begon te huilen want mijn voet deed echt pijn. Ik was moe, nat en ik wist niet eens waar ik was of bij wie ik was. 

Plots deed de man alle lichten in de kamer uit. Nu werd ik nog banger, ik kon niets zien en ik was ergens ver van huis.

Plots voelde ik weer een doekje voor mijn mond. Ook deze keer was ik opnieuw verdoofd, hoorde ik nog alles en zag ik nog alles wat er gebeurde. De man nam mijn voet vast en keek of hij niet gebroken was. Plots schreeuwde hij naar me: “Hoe dom kun je nu zijn om je voet om te slaan in die mooie dans. Je deed het expres zeker. Die mooie dans, ik wou hem opnieuw zien voor de 10de keer, maar dan eindelijk eens in het echt!!!”

Het enige wat ik nog kon was een traan laten. Ik huilde en liet enkele tranen over mijn wangen rollen. De man deed de blinddoek weer om en bracht me naar de kamer waar ik eerder al was geweest.

“Omdat je niet heel je dans hebt gedanst zoals ik gevraagd had, kun je nu direct gaan slapen op dat bed daar en krijg je alleen deze koek als eten.” zei hij. Hij legde me neer op het bed, deed de blinddoek weer af en ging de kamer weer uit.

Ik was nog altijd aan het huilen. Wat wou die man van mij, dat ik maar bleef dansen en dansen? Ik keek opnieuw naar de foto’s die op de muur hingen en zag alle foto's van mij bij elk optreden staan. Daarbij  stond telkens de datum, het uur en het liedje geschreven. Ik viel al huilend in slaap, zonder de koek op te eten.

De volgende morgen werd ik wakker en stond er ontbijt in de kamer.

Hierbij lag een briefje waarop stond:

Hopelijk kun je vandaag beter luisteren dan gisteren, want elke straf wordt steeds erger en erger. Doe nu de kleren aan die op de stoel liggen en doe je haar in een staart, want vandaag gaan we iets anders doen....

Ps.: ik zie, ik zie, alles wat je doet!

Ik werd bang, Ik besloot eerst nog te gaan kijken naar de foto’s aan de muur, hieruit kon ik misschien  afleiden wat hij vandaag met me ging doen. Ik wandelde rustig naar de muur, keek naar enkele foto’s. Plots vielen mijn ogen op een foto waar ik samen met de hond van een vriendin aan het spelen was in het park, dit was in de zomer. Oh nee dacht ik, wat moest ik nu weer doen? Er lag een jeansbroek en een groen topje met een rood vestje op de stoel met rode Vans (een soort van basketschoenen) eronder. Ik deed de kleren aan, at mijn ontbijt op en ging op het bed zitten. Nadenkend over wat er kon gebeuren, wat hij kon gaan doen, wat mijn straf kon zijn als ik het niet kon. Ik wilde gewoon naar huis,....

Door die gedachten begon ik weer stilletjes te huilen, maar op het moment dat de eerste traan over mijn wang was gerold, stond de man in mijn deur met een grijns tot achter zijn oren....