Wat wil hij van me ...

HOOFDSTUK 28: Ik zal nooit weten wat hij van me wou...

Ik hoorde hoe het schot ergens in mijn buurt terecht was gekomen. Ik schrok en plots voelde ik een verschrikkelijke pijnscheut in mijn buik. Ik gilde het uit van de pijn. De tranen sprongen in mijn ogen. Ik voelde met mijn beiden  handen naar de plaats waar de hevige pijn vandaan kwam. Ik keek naar mijn buik en zag dat mijn handen onder het bloed zaten en mijn wit kleed al helemaal rood was gekleurd. Ik wist niet meer wat ik moest doen!! Ik raakte in een grote schok! Ik begon langzaam te hyperventileren en de pijn werd steeds erger! "Alsjeblieft, help me dan toch!" riep ik in tranen.

Ik keek op en zag dat James aan het schreeuwen was. "Jij stuk onbenul. Ik vermoord je, hiervoor moet je boeten!", schreeuwde hij naar achter in de zaal. Alles mensen waren aan het gillen en probeerden zo snel mogelijk uit de zaal te geraken. Het was een chaotische warboel! Ik volgde de blik van James naar achter en zag dat Tom daar stond. Plots kreeg ik een flashback! Ik zag alles van de avond ervoor voor mijn ogen voorbij flitsen! Ik zag hoe ik in de badkamer zat. Hoe James de brief onder de deur had geschoven. Hoe ik mezelf wilde beschermen met een glas. Hoe ik in elkaar zakte. Hoe James en Tom aan het vechten waren.  Wat Tom zei over dat ik een slaaf werd voor hem. Hoe ik op het einde zag hoe James het mes tegen Tom zijn keel hield, waardoor ik kort daarna flauw viel.    Ik wist dat ik niet gevallen was! Ik keek naar Tom en zag dat  Tom een geweer in zijn hand had! Hij had me dus net neergeschoten! Ik geloofde het niet. Ik had nog steeds een klein beetje hoop gehad dat hij me hieruit zou helpen, uit de handen van James. Maar die hoop was nu helemaal in stukjes gebroken, hij wilde me gewoon vermoorden! Hij had net op me geschoten! Ik keek naar James en zag hoe kwaad hij was. Ik hoorde plots niets meer. Ik sloeg in paniek en keek opnieuw naar de wond die Tom veroorzaakt had. Ik zag dat er meer bloed op het witte kleed hing. Ik begon te bibberen en wilde gillen. Maar ik hoorde niets meer, ik zag enkel nog beeld. Ik keek in paniek rond en zag dat James ook plots een geweer richtte op Tom. Ik hoorde nog steeds niets en zag enkel de kogel uit het geweer van James afgaan op Tom. Tom bleef staan en de kogel kwam recht in zijn hoofd terecht. Tom sloot zijn ogen en viel recht naar achter. Ik schrok dat James een wapen bij zich had! Er rolde weer enkele tranen over mijn wangen..

Plots kwam er weer een pijnscheut door mijn lichaam. Ik kneep in mijn buik, maar niets hielp.... Stierf ik hier? Ging ik dood? Al deze gedachten kwamen door mijn hoofd  gespookt..... Ik wilde nog lang niet dood, ik had nog een heel leven voor mij ..... Ik schreeuwde: ”'Help mij, ik wil niet dood gaan” Maar ik hoorde het mezelf niet eens roepen! Ik hoorde niets meer, enkel hoorde ik mezelf denken. Ik zag dat James bezorgd naar me toe kwam. Hij drukte op de wond. "Auw" moet ik geroepen hebben. Ik weet niet hoe luid of hoe zacht het was. James was dingen tegen mij aan het zeggen maar ik hoorde niets. Ik zag de paniek in zijn ogen.  Door dat ik niets verstond van wat  hij me probeerde uit te leggen, probeerde ik hem duidelijk te maken dat ik het niet verstond. Ik schudde mijn hoofd heel de tijd en probeerde iets te zeggen. Maar ik kreeg geen geluid meer uit mijn mond. Ik zag dat James probeerde me te kalmeren en  rustig te laten worden. Maar ik kon niet rustig zijn op dit moment. Mijn ademhaling versnelde, steeds sneller en sneller. De pijn werd steeds pijnlijker en pijnlijker en ik kon niet stoppen met huilen. Ik wilde niet dood, ik wilde niet dood, dacht ik steeds maar. Ik raakte steeds meer in paniek omdat ik steeds slechter kon ademhalen. Plots probeerde James me iets duidelijk te maken, ik snapte er niets van. Ik bleef met mijn hoofd neen schudden. Hij nam mijn hand vast en hij kneep erin. Hij probeerde zo traag mogelijk te zeggen: ” Ik zal je helpen, vertrouw me.”   Nadat James dit misschien vijf  keer had herhaald,  snapte ik eindelijk wat hij wilde zeggen. Ik kneep in zijn hand als teken dat ik het eindelijk door had. James trok me rechtop. Dit was geen slim idee want ik voelde me plots heel duizelig worden en greep James stevig vast. Ik kneep hard in zijn hand, want nu ik moest bukken, deed de wond in mijn buik nog meer pijn. James probeerde me duidelijk te maken dat ik op de grond moest gaan liggen en goed op de wond moest blijven duwen. Ik deed wat hij me probeerde te vertellen, ik ging heel zachtjes op de grond liggen.

Daar lag ik dan op de koude grond, in een trouwkleed en met een schot in mijn buik. Ik proefde plots een vreemde smaak in mijn mond...... Ik probeerde James zijn aandacht te trekken, maar hij was net druk aan het telefoneren. Ik denk dat hij de ziekenwagen ging bellen. Ik probeerde te schreeuwen, maar ik spuwde enkel een rode vloeistof uit mijn mond. Ik schrok en zag meteen dat het  bloed was dat ik uitspuwde!! Ik raakte in paniek en probeerde James aandacht te trekken door op de grond te kloppen. Maar James hoorde het nog steeds niet! Ik bleef hoesten, want  er kwam steeds meer bloed in mijn mond. James hoorde mij hoesten en keek snel om. Hij hield mijn hoofd omhoog, maar het bloed bleef maar komen! Ik was zo in paniek dat ik hevig begon te ademen. James wou iets zeggen maar ik hoorde hem niet en mijn zicht werd steeds waziger. Ik ging dood, klonk het steeds in mijn hoofd. Ik bleef maar huilen van angst. Mijn zicht werd steeds waziger en waziger. Ik kneep in de hand van James, want ik was zo bang voor wat nog komen zou.......

Ik voelde plots een kus op mijn wang, ik had geen idee vanwaar het kwam. Ik voelde hoe er nog een traan, over de plaats waar iemand me net had gekust, rolde. Mijn zicht werd zwart, ik hoorde niets en de pijn was onhoudbaar geworden... Was dit het einde, vroeg ik mezelf af. Als dit het einde was, vaarwel...........

P.O.V James

Ik moest iets doen. Ik had de ambulance al gebeld, maar Lucia zag er echt niet goed uit! Ze was al helemaal wit geworden, bijna even wit als haar trouwkleed! Er gingen rillingen over mijn lichaam heen, ze mocht niet dood gaan! Ik mocht haar niet verliezen, nu ik eindelijk het gevaar zelf dood had geschoten! Ik moest haar nog vertellen waarom ze hier zat. Dit zou ik doen als we getrouwd waren. Ik had nooit gedacht dat het zo zou aflopen! Ik probeerde haar bij het bewustzijn te houden. Maar ze had mijn hand vast, ik voelde plots een zacht kneepje in mijn hand. Ze zag er zo kwetsbaar uit nu! Ik wilde haar niet verliezen, niet nu! Ik hoorde haar haar laatste adem uitblazen. Ze bleef plots heel stil liggen.... "Lucia?? Lucia", was het enige dat ik nog over mijn lippen kon brengen, terwijl er een traan op de grond viel. Ze mocht niet dood gaan! Ik schudde heftig mijn hoofd heen en weer. Neen, neen, dit kon niet waar zijn dacht ik. "KLOOTZAK", was het enige dat ik kon uitschreeuwen! Ik keek naar Lucia en zag dat ze niet meer ademde, ze was dus duidelijk niet meer op deze wereld! Hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren, dacht ik! Ik was boos op mezelf, maar vooral op Tom. Maar die had ik net doodgeschoten dus die kon ik al niets meer doen.

Ik zuchtte diep, Lucia was weg....... weg van hier, naar de hemel. Na alles wat ik haar had aangedaan heb ik niet eens de reden kunnen uitleggen waarom en sorry kunnen zeggen....... Er rolde een traan over mijn wang. "Sorry, sorry Lucia, voor alles wat ik bij je gedaan heb", zei ik zachtjes. Terwijl ik  haar blonde lange haren uit haar gezicht deed.....  Sorry dat je nooit geweten hebt waarom je hier zat. Sorry dat je hier zat opgesloten met mij enkel voor je eigen bescherming tegen Tom. Sorry dat ik je dit nooit heb kunnen zeggen, s-o-r-r-y kwam er snikkend uit. Ik barste in tranen uit en nam haar stevig vast in mijn armen....

Ik heb daar nog een kwartier zitten huilen met Lucia in mijn armen, dicht bij mij. Tom had ik ondertussen al in een aparte kamer gelegd. Ik hoorde de sirene van de ambulance dichterbij komen. Ik schudde mijn hoofd, ze hadden zeker  veel te laat geweest. Ik zuchtte diep en ging naar buiten. De meeste mensen van de ceremonie stonden daar nog, ze keken me allemaal bang aan. Ik moest ze vertellen wat er gebeurd was, maar ze zouden me toch niet geloven. Ze zouden me gek verklaren als ze hoorden dat ik daarna Tom had doodgeschoten. Ik stuurde ze allemaal naar huis, terwijl ik zei dat Lucia het nog wel in het ziekenhuis zou overleven en we de trouw gewoon uitstelden. Ik kon ze gewoon niet de waarheid zeggen.... De ambulanciers vroegen waar ze was, ik wees enkel naar binnen, terwijl ik mijn hoofd liet hangen.... Ze kwamen buiten met het lijk van Lucia en het lijk van Tom dat ze ondertussen ook al gevonden hadden. Kort daarna had de politie me al gearresteerd en namen ze me mee naar het politiebureau. Ik was vrijwillig mee gegaan, niets was nu nog meer de moeite zonder Lucia, ik moest haar beschermen, maar ik heb gefaald. Dit zal ik mezelf nooit vergeven.......

Twee dagen later stond in de krant dat James, zelfmoord had gepleegd in zijn eigen cel met het laken van zijn bed. Ook Lucia haar familie heeft haar begraven op zaterdag en Tom zijn familie de week later. Beide families zijn in diepe rouw, vooral de familie  van Lucia, nadat het onderzoek heeft bekend gemaakt aan de ouders wat ze allemaal had meegemaakt.....