Wat wil hij van me ...

HOOFDSTUK 20: Kan hij me helpen of misschien toch niet?

Ik draaide me om en zag dat er een jongen achter me stond. Ik schrok en wist niet wat ik moest zeggen tegen hem.  "Hallo, ik ben Tom en wat is jouw naam?", zei hij. Het zag er een lieve jongen uit dus ik besloot eerlijk te antwoorden. "Hallo, ik ben Lucia", zei ik verlegen. Ik wist niet of hij de juiste persoon kon zijn voor mijn plan, maar ik moest het proberen. Tom zag er eigenlijk niet lelijk uit, hij had mooie lichtblauwe ogen en blond haar, was iets groter dan mij en zag er eigenlijk nog wel schattig uit. Ik begon tegen hem te praten en we hadden een zeer leuk gesprek, tot James er plots tussen kwam en de sfeer verstoorde. "Dag Tom", zei James. "Dag James" ,zei Tom. Maar de manier waarop Tom antwoord gaf op James, was geen vriendelijke manier. Was er al iets gebeurd  tussen die twee? Maar dan nodigde James Tom toch nooit uit voor zijn trouw??? "Zo je hebt mijn toekomstige echtgenote al ontmoet, zie ik", zei James op een toon, precies of ik van hem was. Ik zag hoe geschrokken Tom reageerde. Hij keek  eerst naar James en dan naar mij. Ik keek snel naar de grond, misschien merkte hij dan al zien dat er iets niet klopte. Tom was verbaasd en zei: " Eh, proficiat dan he James en Lucia". Waarom moest James nu net komen, we hadden net zo'n leuk gesprek. "Lucia, kom we gaan wat te drinken halen", zei James tegen me op een lieve toon. James nam mijn arm vast en kneep er hard in. "Ja, ja ik kom al mee", antwoordde ik.

James trok me mee en ik keek nog een laatste keer om naar Tom, die nog steeds verbaasd stond te kijken. "Waarom moest ik nu plots meekomen?", vroeg ik  geïrriteerd aan James. "Wat heb je tegen Tom gezegd?", sprak James streng. "Niets", zei ik snel terug. "Wees eerlijk Lucia, of je weet wat de gevolgen zijn" , dreigde James. "Ja, ik weet wel dat je ze anders gaat vermoorden, maar ik heb niets gezegd tegen hem", bevestigde ik. "Lucia, ik geloof je, maar ik wil dat je hem ontwijkt hierna" zei James. "Wat??? Waarom???”,vroeg ik. "Omdat je niets meer tegen hem mag zeggen!", antwoordde James. Hij nam ruw mijn  arm vast. "Auw! Het is al goed. Ik praat niet meer tegen hem. Ik ga wel aan de kant zitten", zei ik boos. "Dat is een goed plan. En onthoud, ik zie alles wat je doet, dus doe geen domme dingen Lucia", zei James op een waarschuwende toon. Ik knikte en liet een diepe zucht. James ging weg en ik wandelde rustig  naar een stoel aan de kant.

Ik zat daar maar op een stoel. Misschien kon ik een telefoon stelen van iemand en zo de politie bellen? Maar dat was onmogelijk, hierdoor zuchtte ik diep. Tot nu toe was het nog rustig. Maar dan zag ik plots dat Tom me had zien zitten. Oh neen, ik mag niets meer tegen hem zeggen. Ik stond snel op en probeerde een weg naar de WC te zoeken. Maar ik was net te laat. Ik wilde net wegdraaien en de andere richting uitlopen, maar Tom greep mijn arm vast. "Lucia is er iets?", vroeg hij. "Eh neen hoor", zei ik iets te onzeker terug. "Ik had niet verwacht dat James met zo’n jong iemand zou trouwen", zei Tom. Ik keek naar de grond. Ik mocht niet met hem praten van James. Ik moest hier weg! "Tja, en toch is het zo", zei ik zachtjes. "Lucia, weet je zeker dat er niets is, je kijkt steeds naar de grond als het over James gaat" zei Tom. "Neen, neen, alles is oké", zei ik snel en keek recht in zijn ogen. Wow, die waren echt mooi! Neen Lucia, neen, James vermoordde je vriendje, je kon hem niet plots vergeten voor Tom sprak ik tegen mezelf. Tom keek naar mijn arm en zag het grote litteken. "Wat is dit?", vroeg hij. "Niets, ik heb me gewoon pijn gedaan door een mes te laten vallen", zei ik snel. Dit was niet goed, nu had Tom mijn litteken gezien! Ik keek snel rond en zag dat James in de buurt stond. Oh nee, ik moest hier echt weg. Ik trok mijn arm los uit Tom zijn hand en zei snel dat ik naar de wc moest. "Oké", hoorde ik Tom nog ongerust zeggen. Ik ging snel naar een andere richting. Plots zag ik een telefoon op tafel liggen, nam hem snel in mijn hand en ging op zoek naar James.

Ik liep tussen al de mensen door en zag James staan praten met enkele vrienden van hem. Oké komaan Lucia, je kan het. Ik sprak mezelf moed in, want ik vond zijn vrienden er niet echt vriendelijk uitzien op het eerste zicht.  Ik tikte op James zijn schouder. Hij draaide om en lachte naar me. Dit was geen goed teken. Ik kreeg al spijt van wat ik van plan was. "Hallo liefje", zei James op een overdreven vriendelijke manier. "Hallo, ik heb een vraagje", zei ik zachtjes. "Tuurlijk, maar eerst wil ik je even voorstellen aan mijn beste vrienden", zei James. Oh neen dacht ik in mezelf, dit kon niet goed zijn. Zijn beste vrienden keken mij met een grote grijns aan. Ik vond ze eerlijk gezegd een beetje eng. "Oké, dit is dus Lucia, mijn verloofde" ,stelde James me enthousiast voor aan zijn vrienden. Ik zette mijn beste glimlach op mijn gezicht. "Zo dus dit is Lucas", zei James. Ik zag een jongen staan met lang bruin haar, bruine ogen en een bril. Hij had een raar uiterlijk en vreemde, precies te grote, kleren aan. "Daarnaast hebben we Axel", zei James. Axel was een jongen,  rond ongeveer negenentwintig  jaar. Hij had kort blond haar en blauwgrijze ogen. Hij droeg een geruit hemd en een donkerblauwe jeansbroek. "En dan als derde hebben we Johan", zei James. Johan was ouder dan Axel. Hij was kaal en droeg een hemd met een das. Johan was meer opgekleed dan de andere. Ze leken alle drie even onbetrouwbaar als James.  "Oké wat wou je nu vragen liefje?", vroeg James. "Kan ik je even alleen spreken?" zei ik zacht. De anderen konden me misschien uitlachten als ze hoorden wat ik wilde vragen aan James.

James ging met me mee naar de tafel waar het drinken stond. "Wat is er nu weer?!?" zei James, mijn neus  bijna afbijtend. "Ik kwam vragen waar het toilet was, want ik weet mijn weg niet en ik moet dringend plassen.", zei ik. "Pfff ja, jij weet ook niks he!" ,zei James super geïrriteerd. "Kom maar mee ik zal je zeggen waar de wc is en zie dat je de weg onthoud zodat je zelf kan terugkomen. Ik vertrouw je nu oké", zei James dreigend. "Ja ik zal als ik terug ben en iets komen zeggen , oké, dan weet je dat ik niet weg ben.", zei ik lief gespeeld. "Oké" zei James kortaf. Oef, hij vertrouwde me eindelijk, dacht ik in mezelf . James nam mijn hand vast, zodat iedereen kon zien dat we morgen gingen trouwen.  James wees mij de weg naar de wc en zei tot straks. Ik ging binnen en nam vlug de gsm die ik van de tafel had meegenomen. Dit was mijn kans, bellen naar iemand die me kon helpen, zoals de politie, dan kon ik hier eindelijk weg. Maar was dat dan wel een goed idee? Zou James me dan later niet komen zoeken of mijn familie iets aandoen? Ik deed de gsm open en zag dat ik geluk had dat er geen code op stond. Ik keek naar het beginscherm en zag dat de batterij nog volledig opgeladen was. Oké nu was het mijn kans, ik ging naar contacten en zag daartussen het nummer van James staan. Ik ging vervolgens naar berichten en zag daar een bijzonder bericht.

Sms van James:  Heey maat, komt ge ni vrijdag (morgen) naar et vrijgezellenfeestje van mij? Ik ga zaterdag trouwen in beperkte kring dus nog effe losgaan he ;). Laat me iets weten als ge komt en ge moogt ook na den trouw kome zaterdag maat. Hopelijk zie ik u daar. PS ik eb een super mooie bruid, ge zult ze morgen wel zien :D See you tomorrow! grtjs James.

Ik scrolde verder in de berichtjes en kwam er nog enkele tegen over mij en wat ik allemaal had moeten doen voor hem! Dus deze persoon wist wel wat hij allemaal al met me gedaan heeft! En die vond dat normaal? Plots kwam ik een berichtje tegen waarin stond: Als ge getrouwd bent, gade ze dan ook zo laten gebruiken zoals de vorige? Of is de dees anders? Ben is benieuwd! Die van mij is een moeilijke deze keer, ik ga ze misschien vermoorden of zelfmoord laten plegen. Ze kost me teveel moeite eerlijk gezegd. grtjs Lucas.

Wanneer ik dit las ging er een rilling over mijn rug. Die Lucas wist dus wat er met me was gebeurd en er was nog iemand anders voor mij geweest??? En Lucas had zelf ook  iemand!?! Dit was gewoon schandalig! De politie moest hiervan op de hoogte gebracht worden. Ik moest ze verwittigen. Ze moesten komen! Ik ging bellen, ik was ervan overtuigd dat ik met deze daad misschien ook nog het leven van dat ander meisje kon redden!

Ik haalde eerst nog een keer diep adem. Oké nu moest ik het doen, sprak ik tegen mezelf. Oké Lucia, nu de politie bellen, je zit hier alleen in de badkamer en niemand kan hier binnen komen. Ik drukte al bibberend de toetsen in van het nummer van de politie. Ik hield vervolgens de telefoon aan mijn oor en hoorde hem overgaan. *tring* *tring* *tring* ..... Plots hoorde ik een deur opengaan. Verdorie, wie was dat nu weer. Ik drukte snel af en probeerde zo min mogelijk te ademen of te bewegen. Plots hoorde ik iemand mijn naam zeggen: "Lucia? Ben je hier?".....