Wat wil hij van me ...

HOOFDSTUK 24: Wat moet ik doen, mama help mij?

Ik dacht aan alle mooie momenten die ik had meegemaakt voor ik naar hier werd ontvoerd. De momenten met mijn vriendje die nu dood was, de momenten met mijn vriendinnen op school, de momenten met mijn familie,... Er rolde opnieuw een traan over mijn wang op de grond.

Ik liet opnieuw een diepe zucht... Ik plaatste het scheermesje op mijn pols. Kon ik dit echt doen? Dan liet ik iedereen achter, maar niemand wist dat ik nog leefde? Dus waarom ook niet? Maar Tom weet dat ik nog leef?!? Ik sloot mijn ogen, ik kon niet meer helder nadenken. Alle woorden schreeuwden door elkaar in mijn hoofd!! Ik kon er gewoon niet meer tegen! Ik legde mijn hoofd in mijn handen en begon luid te wenen. Terwijl schreeuwde ik "WAAROM?" Ik kon mezelf niet meer inhouden, al mijn gevoelens moesten eruit!

Ondertussen was James naar de deur gelopen. "Lucia, laat me er in godverdomme!" ,schreeuwde hij tegen de deur. Ik hoorde op de achtergrond hoe hij tegen de deur aan schopte, maar mijn hoofd was nog steeds aan het schreeuwen. Het moest gewoon stoppen! "Lucia open nu de deur liefje", probeerde James te roepen. "GA weg!", was het enige dat ik kon uitschreeuwen. Er vielen steeds meer tranen op de grond. Ik kroop in een bolletje omdat dit me een veiliger gevoel gaf. "Luciaaaaa" hoorde ik nog op de achtergrond, maar toen plots werd alles zwart......

Ik voelde me weer licht worden.  Ik hoopte dat ik opnieuw misschien zo'n mooie terugblik kon zien  zoals met mijn vriendje onder de treurwilg. Maar neen, ik voelde opnieuw pijn. Ik kreeg een steek in mijn been. Wat was dat???? Droomde ik nu of had ik echt pijn?? Nog steeds zag ik niets en was alles voor mijn ogen zwart. Ik hoorde een zacht muziekje op de achtergrond, dat steeds luider klonk? Dit kon geen droom zijn? Ik had nog nooit een liedje in mijn droom gehoord? Vreemd was dit.....

Ik werd plots wakker en voelde een warme vloeistof over mijn been vloeien. Het was rood, dus was ik aan het bloeden. Oh neen, waar? Ik had snel door dat er een kleine snede in mijn wang was. Blijkbaar had ik mezelf per ongeluk gesneden. Oh neen, dat ook nog, ik kreeg een prikkend gevoel in mijn wang. Ik stond op en zocht in de kastjes naast de spiegel of ik ergens ontsmettingsalcohol kon   vinden..... Ik deed alle kastjes open en smeet er alles uit wat ik niet kon gebruiken. Het was toch allemaal niet van mij. Ik vond enkel een middel om nagellak te verwijderen. Kon dit ook helpen,  vroeg ik mezelf af. Ik durfde niet, ik besloot eerst de achterkant van het flesje te lezen....
Ik las dat er stond dat het niet geschikt was voor wondjes en als je het product per ongeluk  inslikte, dat  je direct naar het ziekenhuis moest gaan. Dus, als ik dit inslikte, kon ik sterven, dacht ik depressief in mezelf. Maar dat gaf een brandend gevoel, las ik op de bus. Misschien was dit wel een pijnlijkere dood dan mijn polsen over te snijden....

Ondertussen was het me niet opgevallen dat James gestopt was met het bonken en schoppen tegen de deur. Ik dacht daarom dat hij gewoon was weg gegaan,  ik maakte me niet meer druk om hem.  Wat er morgen met me gebeurde, wanneer we trouwden en al die dingen....Het interesseerde me op dit moment niet meer.

Deed ik het nu of niet? Bleef ik steeds aan mezelf vragen. Ik besloot eerst nog in de kastjes onder de lavabo te kijken,  misschien vond ik daar nog iets beter.  Ik zag enkel nog shampoo en handdoeken. Ik ging terug zitten waar ik eerst ook had gezeten. Ik had een handdoek mee genomen naar die plaats en legde die onder mijn hoofd zodat ik nu op mijn zij kon gaan liggen. Ik zuchtte diep, wat moest ik nu doen, kon ik het maar vragen aan mijn mama. Zij hielp me steeds wanneer ik met mezelf in de knoop zat.

Ik besloot vijf minuten  mijn ogen te sluiten, want ik was zo moe. En ik was toch alleen in die badkamer en James was waarschijnlijk toch teruggekeerd naar het feestje. Maar dit was misschien toch niet zo'n goed idee....