Wat wil hij van me ...

HOOFDSTUK 19: Finale voor de trouw (deel 2)

 Daar stond ik dan, voor de witte deur. "Dit is de laatste voorbereiding" zei James. James opende de deur en nam me mee naar binnen. Ik ging de kamer binnen en de kamer zag eruit alsof het een mooie tuin was. Ik kon het niet geloven dat we nog steeds in hetzelfde huis waren, het leek zo echt. Er lagen grasmatten, stonden stoelen en wanneer ik verder rond keek, kon ik bijna niet meer ademhalen. Ik zag een altaar staan! Oh neen, dacht ik meteen in mezelf, dit ging niet gebeuren. Ik ging NIET trouwen met die man! James liet mijn arm los en liep richting het altaar. "Ik zie aan je gezicht dat je dit allemaal herkent? Niet?", vroeg hij. Ik verstijfde van angst en bleef staan. "Antwoordt liefje", zei James. Ik kreeg een hele rilling over mijn lijf heen! Hij mocht me niet liefje noemen, ik was zijn liefje niet! Ik knikte dan maar als teken dat ik het begreep. James zei dat ik naar voor moest komen. Maar ik was zo van slag van wat dit allemaal kon beteken, dat ik bleef staan. James kwam naar me toe en trok me mee naar voor. "Zo moeilijk was  het toch niet om naar voor komen. Dit zal je hierna nog wel een keer of twee moeten doen hoor" zei James. Ik voelde een tweede rilling over mijn lijf heen gaan en ik voelde me plots duizelig worden. "Oei, je wordt plots zo wit", zei James ongerust. Ik voelde me echt niet goed en greep me vast aan het altaar, maar ik gleed weg door het doek dat erop lag. James had het nog net op tijd gezien en nam me nog net op tijd vast.  Hij nam me op en zette me neer op een stoel die achterin de hoek van de kamer stond. Ik had mijn ogen even dicht gedaan want ik voelde me echt niet goed. "Waarom word je plots niet goed?" vroeg James bezorgd. Ik keek op naar hem, recht in zijn ogen. "WAT DENK JE ZELF?!?", riep ik woest. Ik werd stilletjes aan gek in mijn hoofd, dacht ik. "Rustig, ik wil alleen maar helpen, ik kon je even goed op de grond laten vallen hebben hoor!" zei James. Ik liet mijn hoofd in mijn handen vallen, ik wilde niet meer luisteren naar wat James allemaal tegen me zei. "Nu je weer rustig bent, kan ik eindelijk uitleggen waarvoor deze kamer en laatste opdracht dient", zei James kalm tegen me. "Ik wil het niet weten James, ik wil naar huis, waarom doe je me dit aan..." Ik begon te huilen. Ik moest nog steeds denken aan de zin die mijn vriendje tegen me had gezegd;  dat ik niet mocht opgeven. Maar ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik hier niet meer uit kon geraken . James probeerde me te troosten, maar ik duwde ruw zijn handen weg. "Laat me gewoon gaan, heb je mijn leven al niet genoeg verpest?", zei ik, terwijl ik met tranen in mijn ogen opkeek.  "Dat kan ik niet toelaten, je bent van mij en ik wil je voor  mijn hele leven bij me hebben", zei James. Ik was ondertussen gestopt met huilen en werd  woedend op hem. "IK BEN NIET VAN JOU!", schreeuwde ik  luid naar hem. "Kalmeer nu toch eens!" zei James geïrriteerd. "Neen, ik heb lang genoeg gezwegen, ik wil dat je me hieruit haalt en zoek maar een ander slachtoffer!", zei ik boos. "Neen, jij bent de uitverkorene. Ik kan je niet laten gaan." "Ik, Ik, uitverkorene? Er zijn miljoenen andere meisjes op de wereld en waarom juist ik?", vroeg ik vol ongeloof. "Je bent gewoon speciaal en anders dan al die andere miljoenen meisjes op de wereld", zei James. "Dan nog, ik wil weg James, snap het dan eens dat ik het leven zo niet meer zie zitten,....", zei ik terwijl mijn stem stiller werd. "Als je wilt dat ik mezelf ga vermoorden, moet je zo maar verder doen. Ik ben dit leven beu, snap je dat dan niet?" ,zei ik, terwijl ik hem droevig aankeek. James keek naar de grond. Blijkbaar had hij dan toch nog enkele gevoelens in zijn lichaam die hem eindelijk lieten begrijpen dat dit niet verder kon. "En toch zal ik mijn plannen niet afzeggen en zal je je moeten erbovenop helpen en verder gaan", zei James. Ik zuchtte diep, het was onmogelijk om nog te geloven dat ik hier weg kon geraken.

Daarna werd er niets meer gezegd en zaten James en ik daar nog een lange tijd stil naar de grond te staren. Ik kon aan niets anders denken dan dat ik hier weg wilde. "Dus, morgen doen we de voorbereidingen voor de trouw en de dag erna gaan we trouwen", zei James plots om de stilte te doorbreken. Ik sloeg een kleine gil. "Neen, James ik wil niet met je trouwen, ik wil niet", zei ik. "Je moet. Als je neen durft zeggen,  zullen je ouders en jongere broertje de dag na onze trouw niet overleven.", zei James. Ik schrok, ik wilde niet dat hij mijn familie ging vermoorden! "Nee, nee dat kan je niet maken!", riep ik geschrokken. "Oh jawel dat ik dat kan, ik wel, dat is een klus die ik op vijf minuten kan klaren", zei James met een grote grijns op zijn gezicht. Ik liet een diepe zucht, ik kon  mijn familie niet in de steek laten. Zeker niet laten vermoorden....

"Dus omdat we het zo echt mogelijk gaan maken, houden we nu een vrijgezellenavondje, maar hou je gedeinsd liefje" verwittigde James me. Ik zuchtte en knikte. Plots kwam ik op een geweldig idee. Dit was mijn kans, hierbij kon ik iemand vertellen dat ik hier vast zat! Dit was het juiste moment!        " Ik heb al voor alles gezorgd, waaronder uitgenodigden die ik persoonlijk ken. Gedraag je, ja , of je weet wat er gebeurt met je familie.", dreigde James tegen mij. "Ik heb een mooi kleedje in de badkamer klaargelegd dat je kan aandoen", zei James. "Oké", zei ik kortaf en stond op. Opnieuw werd ik duizelig in mijn hoofd, maar ik knipperde een paar keer en dan was het gelukkig weer over. Ik liep naar de deur toe. Ik keek om en zag dat James daar nog steeds op zijn hurkje zat. "Kom je nog ? " vroeg ik. "Tuurlijk kom ik, ik ben blij dat je het eens bent dat dit goed voor je is", zei hij. Ik knikte, maar in mijn hoofd schold ik hem uit.

We gingen naar de badkamer. Ondertussen wist ik de weg al een beetje, de badkamer lag twee deuren naast de kamer waar ik sliep. James deed de badkamerdeur open en ik ging binnen. "Ik laat je je mooi maken voor straks. Ik kom je binnen een half uurtje weer halen. Alle spullen liggen op de wastafel", legde James uit. Ik knikte en James deed de deur op slot.

Ik ging naar de wastafel en keek wat er allemaal op lag: mascara, lichtroze lippenstift, eyeliner, oorbellen, een ketting met een hartje, een zilveren ring en zilveren nagellak. Ik draaide me om en zag dat op de stoel naast het bad een mooi kleedje hing (Een gouden kleed), met de schoenen die ik moest aandoen eronder. Ik besloot me op mijn mooiste te maken voor vanavond, zodat ik mijn plan kon uitvoeren. Dit was de laatste poging om te ontsnappen. Het moest  gewoon lukken, het moest. Ik maakte me mooi, deed het kleedje aan en de schoenen en ging  voor de spiegel staan. Ik keek mezelf aan, ik zag hoe het kleedje net de tatoeage onderstopte, het litteken op mijn arm van toen hij dat ding in mijn arm had gestoken,  de kleine blauwe plek die je nog zag op mijn bil maar al goed nog net verstopt zat onder het kleedje. Ook keek ik naar het litteken in mijn hiel wat Stacey en Alexis hadden aangebracht. Al deze herinneringen spookten opnieuw door mijn hoofd. Ik moest hier gewoon weg. Ik ging op de stoel zitten en dacht aan de droom over mij en mijn vriendje onder de treurwilg.  Ik moest ontsnappen voor hem, ik moest hier weg! Ik wist niet hoelang ik hier al was, maar ik ging hieruit geraken. Ook al moest ik daarvoor een andere man overtuigen, ik deed het  voor hem en mijn familie. Ik had hier lang genoeg opgesloten gezeten!

Plots hoorde ik de deur uit het slot gaan, James deed de deur open en bleef verwonderlijk in de deuropening staan. "Wauw wat zie je er mooi uit! "zei hij bewonderend. "Bedankt", zei ik. Diep vanbinnen lachte ik want ik wist dat ik deze keer een slim plan bedacht had, nu alleen nog hopen dat het plan ging lukken.

We gingen naar de zaal waar het vrijgezellenfeest plaatsvond. James had me ondertussen al verteld dat het een beetje dansen en eten zou zijn. Ik stond daar naast hem. Hij had er nog eens duidelijk op gewezen dat ik moest zwijgen en niks verkeerd mocht doen.  Na een tijdje kwamen er allemaal mensen die ik nog nooit had gezien. Ze kwamen James en mij allemaal feliciteren met de trouw. Ik knikte telkens en gaf ze beleefd en vriendelijk een handdruk. Daarna gingen we dansen en James liet me alleen. Hij had besloten om me te vertrouwen, wat eigenlijk geen goed idee was. Ik besloot eerst aan de kant te gaan zitten en een slachtoffer te zoeken voor mijn plan. Ik keek een tijdje rond en zag eerst niemand. Ik begon mijn moed opnieuw te verliezen. Dan kwam James naar me toe om met me de dansen, Ik danste maar mee en ging nadien drinken voor mezelf halen.  Ik wilde hier zo graag weg.  Ik wist ook niet of de mensen op de hoogte waren van wat James allemaal al met me had gedaan. Ik besloot gewoon wat de dansen en af te wachten of er iemand tegen mij zou beginnen praten.

Plots voelde ik een hand op mijn schouder, ik draaide me om en........