Wat wil hij van me ...

HOOFDSTUK 17: Voorbereiding op wat nog komen moet

Ik kon dit geen plaats geven in mijn leven, dit was helemaal niet wat ik wilde! Ik leek precies zijn pop wel. "Vandaag kunnen we je grote voorronde afwerken, zodat je klaar bent voor de finale", zei James tegen me. "Maar eerst moet je nog even slapen, want het zal niet simpel worden", sprak James verder tegen me. James verliet de kamer en deed de deur op slot. Waar zouden Alexis en Stacey naartoe zijn, begon ik mezelf stilletjes af te vragen.

Hoe lang moest  ik wachten? Ik lag daar maar op het bed te liggen. Ik dacht na over alles wat ik hier al had beleefd; de goede, minder goede en de verschrikkelijke dingen. Hoe lang zat ik hier al? Al deze vragen spookten in mijn hoofd. Ik besloot uit verveling alles op een rijtje te zetten. Ik sloot mijn ogen en begon herinneringen op te halen. Als eerste kwam er op mijn netvlies de leuke woensdag voor ik hier was.  We hadden foto's getrokken, ik samen met mijn beste vriendin bij mij thuis. Ik had haar uitgezwaaid en toen ... Die avond was alle miserie begonnen: de telefoontjes, de sms'jes, de val van de trap, alleen moeten naar huis fietsen, mijn ketting eraf,...... ONTVOERD GEWORDEN. Plots kwamen alle beelden weer voor mijn ogen. Ik schrok wakker en opende mijn ogen, ik was nog steeds in dezelfde kamer als ik daarvoor was, nog altijd opgesloten. Ik zuchtte diep...... Ik sloot mijn ogen opnieuw en ging verder in gedachten....

De donkere auto, de spierverslapper, de foto's, het rode kleedje, de dans, de schokhalsband, dood voor mijn familie,..... Plots rolde er een traan over mijn wang, want ik zag het beeld van mijn dood vriendje voor mijn ogen verschijnen. Ik schreeuwde het uit: "WAAROM, WAAROM, GODVERDOMME!". Het leek of ik wegzakte in het bed, het leek of ik mijn lichaam verliet. Alsof het naar een plaats zweefde ver weg hier vandaan, een plaats waar geen mishandeling of marteling gebeurde. Het gaf me een vrij gevoel, een fijn gevoel. Ik zweefde over sneeuw, ik rook de frisse buitenlucht. Het leek precies al weken geleden dat ik buiten was geweest, wat verlangde ik naar huis. Ik zweefde nog over de sneeuw en in de verte zag ik een grote groene treurwilg, ik zweefde er  naartoe.

Plots zag ik iemand onder de boom staan, ik kon de figuur geen plaats geven. Wie kon er nu onder die treurwilg staan?? Ik kwam steeds dichter en dichter, tot ik tot stilstand kwam achter de persoon. De persoon draaide zich om en........

Ik keek recht in de ogen van mijn vriendje. Ik barste direct in tranen uit. Ik wou hem zo graag knuffelen en kussen, ik had zoveel verdriet om zijn dood en ik zag hem nog zo graag! "Lieverd je moet het overleven, ik hou van je!", zei hij tegen me. Nu begon ik nog harder te huilen. "Neen, ik wil bij jouw zijn, ik hou super veel van jouw, ik kan niet leven zonder jou!", zei ik met tranen in mijn ogen. "Neen, neen, ik wil hier niet weg. Alles is hier zo mooi: de sneeuw, de treurwilg en vooral hier te zijn met jou!", zei ik tegen hem. "Je moet het overleven, leef verder voor me" ,zei hij overtuigend. "Maar ik kan niet zonder jou..." zei ik zacht. "Liefje, ik weet dat je het kunt!" zei hij. "Maar,....", zei ik.

Plots voelde ik me weer beginnen zweven. "Neen, ik wil niet van jouw weg!!" begon ik te schreeuwen. "Ik hou van je liefje! Met heel mijn hart, ik zie je wanneer de tijd rijp is, je kunt het!", hoorde ik hem nog zeggen. Neen, dit wilde ik niet, niet weg van deze mooie en bijzondere plek! Ik zweefde verder en verder en verder van de treurwilg vandaan. Ik liet nog enkele tranen,  daarna zag ik de sneeuw weer. Plots werd alles zwart...... Waar was ik ?????

Ik schrok plots wakker doordat ik een deur hard had horen toeslaan. Ik herinnerde me plots weer waar ik was. Ik was bij James in een kamer met een tatoeage die ik niet wou en hij was iets aan het plannen........ Plots kwam James binnen met weeral een grijns  van oor tot oor....... Dit kon niet veel goeds betekenen...............