Wat wil hij van me ...

HOOFDSTUK 9: Niet hem ... mijn alles....

Ik kwam in de kamer binnen en zag bijna niets, omdat de kamer helemaal donker was. Alle gordijnen waren gesloten en opnieuw stond er een cameratoestel in het midden van de kamer. “Zoals ik al had opgevangen in de vijf jaar dat ik je volg, weet ik natuurlijk ook dat je een vriendje hebt”, vertelde James. Hij deed het licht in de kamer aan en ik zag een groot portret van mij en mijn vriendje in het midden van de kamer hangen. Ik zag ook drie verfpotten op een tafel staan. James leidde me naar de tafel en zei dat ik moest gaan zitten. Ik ging zitten en keek naar het mooie portret van mij en mijn vriendje. Wat wilde hij nu weer dat ik ging doen? James gaf me een verfborstel in de hand. “Ik wil dat je een groot rood kruis over het hoofd van je vriendje gaat schilderen en nadien heel je vriendje rood verft” zei hij gevoelloos. Hoe kon hij dit nu zeggen, ik zag mijn vriendje doodgraag. Waarom zou ik dan een rood kruis over zijn hoofd schilderen, dacht ik. “Als je dit niet doet , weet je wel wat er gebeurt.  Dan zal je gestraft  worden”. Plots viel mijn oog op het zilveren mes dat op de rechterhoek van de tafel lag. Ik besloot een rood kruis over zijn hoofd te schilderen, zoveel was daar niet aan, dit was toch maar een gewoon foto van ons beiden. “Goed zo” zei James. “Nu neem je de groen kleur en teken je een kruis over  jouw  gezicht op de foto en kleur je daarna jezelf helemaal groen.” Ik deed wat hij zei en tekende het groene kruis over mijn gezicht. “Zie je nu dat groen goed is en rood slecht?, vroeg hij. Ik gaf geen antwoord.

“Oké nu zie je nog een gele pot staan, die is voor straks”, zei James geheimzinnig. “Blijf even zitten en denk maar eens goed na over de vraag die ik net stelde, deze is belangrijk voor straks. Ik ga even iets nemen, ik ben zo terug”, zei James opgewekt. James verliet de kamer door een andere deur. Ik bleef zitten en staarde naar ons portret. Waarom was ik groen en mijn vriendje rood, er was toch niets slechts aan hem???

Vijf minuten later kwam James terug de kamer binnen. Maar deze keer had hij iemand mee met een rode zak over zijn hoofd.  Wie kon dat nu weer zijn, dacht ik . Plots herkende ik de trui die de onbekende persoon aanhad. Oh nee, dit kon niet waar zijn! Ik zag een trui die mijn vriendje ook had! Ik verstijfde van angst. “Herken je hem misschien al”, vroeg James. Ik zweeg en kreeg bijna tranen in mijn ogen. Ik sprong van de stoel af en wilde hem een knuffel  gaan geven en hem uit de armen van die gruwelijke James trekken. Maar ik was te laat. James haalde een mes boven en zei dat ik moest blijven zitten. Ik ging terug op de stoel  zitten. James trok de zak, met een harde snok, van mijn liefje zijn hoofd af. “Auw!”, riep hij luid. Hij keek verbaasd rond en zag me plots zitten. Hij wilde naar mij komen om me te beschermen, maar het was al te laat. James nam hem vast, zette hem op een stoel en bond hem vast zodat hij geen kant meer op kon. “Zo, heb je als eens goed kunnen nadenken over de groene en rode kleur? “,vroeg hij aan mij. Ik zweeg, het enige waar ik nu aan dacht, was dat ik bij mijn vriendje wilde zijn. “Nu zie je dat er nog een gele verfpot staat, neem de borstel en verf het gezicht, van je vriendje hier, in het geel!”, beval hij me. Ik nam de borstel vast en twijfelde.

Ik besloot om het maar te doen, er was toch niets aan als hij een beetje geel werd. Ik verfde zijn gezicht geel, terwijl hij me met bange ogen aankeek. Ik staarde ook recht in zijn mooie blauwe ogen. Hij wilde mijn hand grijpen, maar doordat hij was vastgebonden, ging dit niet. Ik schudde zachtjes mijn hoofd en er rolde weer een traan over mijn wang.

“Oké”, zei James, “zoals je al gezien hebt, vind ik niet dat jullie bij elkaar passen. Want jij bent groen en je vriendje is rood. Dus nu wil ik dat je het mes neemt dat op de tafel ligt en je vriendje neersteekt. Hij moet verdwijnen uit je wereld, want alleen ik ben nog belangrijk voor jou ”. Ik geloofde mijn oren niet. Hoe kon ik hem nu neersteken! “NEEN!” riep ik, “dat doe ik niet, ik vermoord mijn vriendje helemaal  niet, gestoorde gek!” “Je moet of je wordt gestraft!” riep James super luid. “NEEN, ik wil en doe dit niet!” riep ik terug,” mijn vriendje is mijn alles!” “DOE HET!” riep James! “NEEN!”, antwoordde ik luid. Ik bleef bij mijn gedacht dat ik hem niet ging vermoorden. Wat dacht hij wel! “DRAAI JE OM!”, riep James plots! Ik had dat bevel niet verwacht, maar bleef staan met het mes in mijn hand om mij te verdedigen tegen James. Ik ging me niet omdraaien, ik wilde dat niet. Mijn vriendje was nog de enige die wist dat ik nog leefde.  Plots nam James me vast in een wurggreep.  Ik probeerde te steken met het mes, maar ik stak mis en hij nam het van me af. Ik begon te krijsen en te schreeuwen. Hij legde me op de grond en haalde plots een zweep boven. Hiermee sloeg hij me tien keer. Ik begon te huilen en te schreeuwen dat het pijn deed. Ik bleef naar mijn vriendje kijken terwijl ik pijn leed. Na tien zweepslagen, stopte James. Hij  zei dat ik nu mijn vriendje de keel moest oversnijden of ik kreeg opnieuw de zweep tegen mijn rug. Nog steeds was ik ervan overtuigd dit niet te doen, ik had alles over voor mijn vriendje. “NEEN” gilde ik in zijn oor, “dit doe ik niet!” James werd het beu, nam het mes en ging dreigend naar mijn vriendje. Ik gilde het uit, ik  wilde niet dat hij hem vermoorde. Ik wilde hem tegenhouden, maar hij duwde me ruw aan de kant. 

Hij stak recht in het hart van mijn vriendje. Die kreunde zijn laatste woorden: ”liefje, ik hou van ……”en liet zijn hoofd op zijn schouder vallen. “Zo dit is dan al een zorg minder.”, zei James vrolijk.

 Ik barstte in tranen uit. Hoe kon hij mijn vriendje zo gevoelloos neersteken. Ik kon het niet geloven dat hij mijn vriendje had vermoord.

 Ik gilde en krijste het uit. “JIJ MOORDENAAR!” schreeuwde ik. Ik voelde mij  nu zo alleen op de wereld. Ik rende naar mijn dood vriendje op de stoel, maar ik durfde hem niet aan te raken. Hij bewoog niet en voelde koud aan. Hoe kon dit nu, de enige die mij nog levend had gezien en zoveel van me hield, was dood. Ik bleef huilen en schreeuwen naar James. Maar James kwam dreigend met het mes naar me toe. Dat hij me nu ook maar vermoord,  dacht ik, mijn vriendje is toch dood, waarvoor leefde ik dan nog. Zonder hem wilde ik gewoon niet meer verder leven. Maar toch was ik  bang voor de pijn , indien hij me nu neerstak. Hij kwam enkele stappen dichter en zei: “Zo die is dan ook weer uitgeschakeld, nu ben je nog helemaal van mij alleen!” Er kwam weer een gemene grijns op zijn gezicht........

Wat wilde hij nu doen weer met me doen, hij ging mij nooit vermoorden want hij wilde mij voor hem alleen dus........ Ik wilde echt niet meer verder zonder mijn vriendje..............