Wat wil hij van me ...

HOOFDSTUK 16: Is het een diepe snee?

Daar lag ik dan hulpeloos op de grond, met veel pijn in mijn buik door hun harde schoppen. Ik hoorde op de achtergrond dat Stacey en Alexis nog aan het roepen, schreeuwen en schelden waren tegen me. Maar ik was te ver in gedachten om het duidelijk te kunnen verstaan. Ik bleef maar denken aan waarom James vroeg of ik wit met kant of gebroken wit met kristallen wilde.

Ik bleef  diep in mijn gedachten de vraag herhalen, maar dan plots werd ik uit mijn gedachten getrokken door een felle steek in mijn lies. Ik schudde mijn hoofd om uit mijn gedachten te komen en keek naar mijn lies. Ik zag dat Alexis met haar lange nagel een snede had gemaakt en er bloed uit kwam. Terwijl Stacey daar stond te lachen, trok ik mezelf in tot een klein bolletje. Hierdoor beschermde ik mijn buik en een groot deel van mijn lichaam. Maar lang kon ik niet in een bolletje blijven liggen want vijf minuten later nam Stacey mijn hand ruw vast en voelde ik dat mijn arm begon te gloeien.  Ik dacht dat James hun had gezegd dat ze me niet mochten mishandelen aan mijn  armen en gezicht??? Deze vraag spookte door mijn hoofd. Maar op datzelfde moment voelde ik een scherpe pijn in mijn hiel. Ik keek op met tranen in mijn ogen omdat het zo'n pijn deed. Alexis had niets beter gevonden dan met een mesje, dat ze van ergens tevoorschijn had gehaald, daarmee in mijn hiel een kleine snede te maken. Ik gilde het uit van de pijn! Maar ik kon me niet bewegen want Stacey had  me zo hard bij mijn armen vast dat ik niet kon tegenstribbelen. Ik beet op mijn lip want de pijn schoot van mijn hiel door heel mijn lijf naar mijn hoofd. "STOOOOPPPP ALSJEBLIEF!!", gilde ik uit. "Stop, stop, stop, stop, stop,.....", ging ik verder.

Het enige want Stacey en Alexis deden was een keer naar elkaar kijken, met een grijns tot achter hun oren. En lachen als twee heksen die een giftig recept aan het maken waren.  Ik kon het niet meer houden van de helse pijn!

Even  nadien kreeg ik plots het gevoel dat ik weg ging zakken, ik stopte met gillen en roepen. Ik wilde niet wegzakken, maar ik kwam tot de conclusie dat ik waarschijnlijk bewusteloos kon  geraken doordat ik zoveel bloed al had verloren. Ik begon waziger te zien, ook al was ik dat al wel wat gewoon want de tranen stroomde over mijn wangen. Plots voelde ik de pijn niet meer, voelde ik ook mijn benen niet meer! "Mijn benen, HELP!", schreeuwde ik. Maar ik zag dat ze gewoon verder deden met me te martelen. Plots voelde ik een vreemd, tintelend gevoel  gaan naar mijn armen. Oh neen, nu ging het naar mijn borstkas,  ik kon toch wel blijven  ademen??? Deze vraag maakte me zenuwachtiger dan ooit.  Ik voelde het tintelen al in mijn buik, wat nu????? Help ik was zo bang! Het enige wat ik nog kon zeggen was: " H-e-l-p, ik ik vo-e-l nnniieettss meeeeerrrrr." Ik zuchtte nog eens heel diep en alles werd zwart voor mijn ogen. Maar het vreemde was, ik hoorde alles nog?? Hoe kon dit nu? Was ik in een coma? Want ik had wel is gelezen dat mensen in coma alles nog konden horen?

Terwijl ik daar lag, hoorde ik Stacey tegen Alexis schreeuwen: "STOP, ze beweegt niet meer!" Ik hoorde het mesje, waarmee ze me in mijn hiel had gesneden, op de grond vallen. "Neen, dit kan niet! Ze moet toch tegen een klein sneetje kunnen?", hoorde ik Alexis zeggen. Maar op het einde van haar zin hoorde ik de twijfel opkomen. "Wat nu?" hoorde ik Stacey zeggen. "Geen idee, laten we gewoon hopen dat James niet..............”.

Maar Alexis kon haar zin niet afmaken en ik hoorde de deur al opengaan. Ik dacht dat het waarschijnlijk James wel zou zijn die al terug was. "Hoi meisjes, ik ben terug. Een fijne namiddag gehad..." hoorde ik hem zeggen, zonder zijn zin af te maken. Waarschijnlijk had James me nu zien liggen, lijkbleek met Stacey die mijn armen vast hield en Alexis die dicht bij het mesje aan mijn hiel op de grond zat. "Wat hebben jullie gedaan????", hoorde ik James  met ongeloof in zijn stem zeggen. Zag ik er dan zo erg uit zien misschien?? "WETEN JULLIE NIET MEER WAT IK HAD GEZEGD? HEBBEN JULLIE MISSCHIEN EEN KORT TERMIJNGEHEUGEN,DOMME WIJVEN!" ,hoorde ik James vol woede schreeuwen. Nu was hij heel boos, dat hoorde je goed. Ik hoorde dat hij dichter naar mijn lichaam kwam. Ik hoorde een smak. Bah, deze gore oude man had me nu toch niet echt gekust? Daarna hoorde ik een harde klap achter me en daarna een dichter achter mijn hoofd. Hij had Alexis en Stacey een harde slag in hun gezicht gegeven. Hoe kon hij dat nu bij ze gedaan hebben. "Ik laat jullie nooit meer alleen met haar. Als jullie nog één keer proberen haar te vermoorden,  zal ik jullie vermoorden en martelen tot jullie er spijt van zullen hebben!", zei James heel gemeen naar hun gericht. Ik hoorde hem naar achter stappen, naar mijn hiel. Waarschijnlijk was hij nu aan het kijken hoeveel bloed ik had verloren of hoe diep de snede wel zou zijn. "Dit ziet er diep uit" hoorde ik hem mompelen. "Dit zal ik moeten naaien denk ik, want dat geneest niet zomaar." ,zei hij zuchtend. "Waarom reageert ze helemaal niet meer?” ,hoorde ik James kwader en harder zeggen. "Dat weten we niet Meneer, ze was plots weggezakt'" antwoorde Stacey. "Slim, heel slim van jullie! Jullie hebben haar zo lang pijn gedaan en zoveel bloed laten verliezen dat ze bewusteloos is waarschijnlijk of misschien zelfs in coma. Ik hoop voor jullie niet in een coma want dan komen jullie er niet goed van af!" beet James de twee meisjes toe. "Sorry" mompelden ze beiden. Zag ik er dan echt zo erg uit, dacht ik bij mezelf.

"Ik was net zo blij dat ik een cadeau voor haar had, naar haar wens zelfs. Gebroken wit met kristallen, jullie weet niet hoe lang ik heb moeten zoeken naar die kleur inkt en die lijm voor die kristallen. Nu kan ik haar het cadeau niet overhandigen.  Ze is bewusteloos en ze moet wakker zijn!", schreeuwde James. Wat was dat nu voor iets, ik had eerst gedacht aan een trouwjurk met die kristallen en gebroken wit, maar voor een trouwjurk had je toch geen inkt nodig???

"Of misschien is het toch beter dat ze slaapt of bewusteloos is, dan voelt ze geen pijn", zei James plots. "Dan kan ik haar het cadeau nu al geven en dan is het nog leuker voor als ze bijkomt, dan ziet ze het direct!", zei James blij omdat hij zijn eigen idee geweldig vond. Wat kon zijn cadeau nu  toch zijn?? Plots hoorde ik gezoem....... Wacht, wat was dat?!? Plots hoorde ik niets meer, ik viel weg in een diepe slaap.

Ik werd wakker met een pijnlijk hoofd en zag dat er een bakster naast me hing? Plots voelde ik een helse pijn  op mijn linkerborst. Ik deed voorzichtig mijn T-shirtje naar beneden en verstijfde van angst!!!.....

“Neen, dit kon niet waar zijn!”, zei ik tegen mezelf geschrokken!! Ik begon helemaal te beven en voelde dat ik in schok aan het geraken was. Ik keek nog eens goed naar mijn linkerborst en zag dat er bovenop een tatoeage was gezet in het gebroken wit met kristallen rond! Dit kon niet waar zijn, dit wilde ik niet!!! Ik voelde me slecht in mijn lichaam, alsof het niet meer van mij was! Ik wilde dit niet! Ik probeerde te lezen wat erop stond.....

Er stond: You're mine forever sweetheart <3

"NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE,NOOIT!!"schreeuwde ik uit!

Plots kwam James binnen. "Oh baby, zo te zien heb je mijn cadeautje voor je al gezien, mooi he?" ,zei hij met een grote grijns op zijn gezicht.

Er rolde een grote traan over mijn wang. "Dit ben ik niet meer, dit is niet mijn lichaam, dit wil ik niet, ........" zei ik zacht terwijl ik met mijn hand over de tatoeage ging..........