Wat wil hij van me ...

HOOFDSTUK 8: Ben ik dood voor mijn familie?

Ik kon niet bewegen of schreeuwen. Ik was nog half bloot, ik had enkel een borstenhouder en een onderbroek aan. James nam de kleren die op de stoel hingen en deed ze  bij me aan. Ik kneep mijn ogen dicht, want ik wilde niet dat deze vreemde man mijn kleren bij mij aandeed. Maar ik kon mezelf niet helpen, dus liet ik alles maar aan mij voorbijgaan. “Je bent zo mooi”, zei hij; terwijl hij me aan het aankleden was. Ik voelde me zo vies toen hij dat zei.

Nadat James mij had aangekleed, droeg hij me terug naar mijn kamer.  Daar stond een bord met eten en één glas drinken. ”Als je terug kunt bewegen, kun je je avondeten opeten. Smakelijk!”, zei James. Ik bleef liggen zoals hij me had neergelegd. Ik bleef maar staren naar het lekkere eten. Na een half uurtje kon ik terug bewegen. Ik ging  direct naar het eten want ik had zo'n grote honger. Nadien ging ik terug naar de foto's kijken. Maar ik was zo moe, dat ik vlug in mijn bed ging liggen en onmiddellijk in een diepe slaap viel.

De volgende morgen werd er op de deur geklopt. James kwam binnen en vroeg: “goedemorgen schoonheid, goed geslapen?” Ik zweeg en  wilde niet antwoorden tegen deze vreemde man. Hij vertelde me dat ik volgende beelden eens moest zien. Hij kwam ondertussen naast me op het bed zitten, maar ik schoof verder van hem weg. Hij greep mijn  arm en zei dat ik dichter moest komen zitten. Anders kon ik het niet goed zien. Ik wilde niet, maar hij trok zo hard aan mijn arm dat ik maar vlug terug opschoof in zijn richting.

“Kijk goed naar dit filmpje”, sprak hij,” het hoort hij het hele proces dat je hier meemaakt.” Ik keek naar de computer en zag een opsporingsbericht van mij op het scherm verschijnen. Ik schrok. Daarna zag ik ook nog een nieuwsbericht dat ze mijn fiets hadden teruggevonden, samen met sporen van een verdovingsmiddel op de grond.

Nadien zag ik, hoe James mijn moeder troostte in het nieuwsbericht. Mijn mond viel open van verbazing. Hoe kon James mijn moeder nu troosten als ze hem niet eens  kende, dacht ik. Daarna zag ik dat er gisteren  een begrafenis was geweest van mij? Hoe kon dat nu? Ik zat hier en ik leefde nog? Ik begon te huilen, want ik was nog niet dood. “Ik heb ze verteld dat je gestorven bent en dat ik je in een gracht heb terug gevonden. Zo heb je niet zoveel media aandacht meer” ,vertelde James. Ik kon het niet geloven dat mijn ouders James hadden geloofd. En dat ze hem kenden....

James zat met een grijns op zijn gezicht te kijken naar het filmpje. “Ok”, zei hij, “nu dit probleem opgelost is, heb ik deze schoonheid voor mij alleen” zei James. Ik ging snel van het bed af en ging naar de foto's kijken. “Je moet geen bang  van me hebben hoor schoonheid, ik ken je al lang genoeg om te weten hoe je bent en wat je nu wel zult denken”, zei James. Ik kon het niet laten en vroeg van waar hij me kende. James antwoordde dat ik het nog wel te weten kwam in de loop van de tijd dat ik hier zat. Ik werd bang met de gedachten van wat hij nog met mij kon doen en waarom hij me steeds  schoonheid noemde.

“Ok”, zei James, “klaar voor de 3de opdracht?” Ik antwoordde niet.  Hij zei dat hij alles ging klaarzetten. “Deze keer zal het nog zwaarder zijn dan de opdracht van gisteren”, zei James. Maar mijn dag was toch al verpest doordat hij had gezegd dat ik dood was. Er rolden nog enkele tranen over mijn wang heen.

Hij kwam me halen en James vertelde me dat ik hem moest volgen naar de gele deur. Hij deed de deur open en ik kon niet geloven wat ik zag.....

Dit kon niet waar zijn, dit ging ik echt niet doen.......