Wat wil hij van me ...

HOOFDSTUK 21: Niet opnieuw die pijn

"Lucia, ik weet dat je hier bent", zei iemand  die net binnen was gekomen. Ik kon hier moeilijk weg. Ik hield de gsm stevig vast en bleef stilletjes zitten. "Lucia antwoordt alsjeblieft", hoorde ik de persoon zeggen. Ik probeerde na te denken over de stem, van wie kon de stem nu toch zijn? "Lucia, ik weet dat je hier bent, ik heb je hier zien binnengaan", zei hij. Verdorie, dacht ik in mezelf, ik had moeten kijken of er niemand achter ons liep. Ik besloot nog steeds te zwijgen en af te wachten of de persoon wegging. "Lucia, Ik ben het Tom, kom nu gewoon uit de wc, ik weet dat je hier bent", zei Tom op een vriendelijke manier. Oh neen, het was Tom en ik mocht van James niet meer tegen hem praten. Ik probeerde nog een laatste keer stilletjes te blijven zitten en geen enkel geluid te maken, misschien dat hij dan toch wegging.  Ik moest kunnen bellen, anders kon Tom me mee terug nemen en was heel mijn plan in het water gevallen. "Lucia, kom nu" ,zei Tom hopeloos. Ik kreeg het moeilijk. Tom was de enige hier die precies iets met me in zat. Ik begon zo hard te twijfelen of ik hem nu moest geloven of niet. Ik bleef nog stil zitten, maar dan plots gleed  de gsm uit mijn handen. *Bam* de gsm viel op de grond. Oh nee verdorie, dacht ik, nu wist hij zeker dat ik hier zat. "Lucia, Gaat het? Ik weet dat je hier zit, kom nu alsjeblieft uit de wc", zei Tom. Ik zuchtte diep, mijn plan was helemaal mislukt nu. Ik raapte de gsm op en stopte hem snel weg. Ik kon het misschien straks nog eens proberen. Ik ging mijn moed nog niet laten zakken!

Ik stond op en opende de wc deur zachtjes. Ik zag dat Tom daar stond, hij had een bezorgd gezicht. "Lucia, waarom ging je plots weg?", vroeg Tom. "Gewoon ik moest  nodig naar de wc", zei ik zachtjes. Ik zag dat Tom nog steeds bezorgd keek. Hij was eigenlijk wel schattig als hij zo bezorgd was.           Neen Lucia, dat mag je niet denken vermaande ik mezelf. "Wil je me nu eindelijk zeggen wat er met je arm is gebeurd?" zei Tom nog bezorgder dan eerst. Oh neen, ik kon hem de waarheid echt niet gaan vertellen. "Lucia, ik weet dat je je niet zo diep kan snijden als je per ongeluk een mes  op je arm laat vallen", zei Tom bezorgd. Ik schudde mijn hoofd. Ik kon het hem niet zeggen, nu niet, nooit niet. Ik voelde plots een traan over mijn wang rollen. Ik kon mijn gevoelens niet meer bedwingen. Neen,  ik mocht niet huilen met Tom erbij, anders viel het zeker op dat  er iets mis was! Ik voelde plots twee armen om me heen. Het was Tom die me probeerde te troosten! Ik schrok van zijn reactie.             "Sttt, het is al goed, weet dat je me kunt vertrouwen en alles tegen me kunt zeggen Lucia", zei Tom troostend. Ik schudde mijn hoofd en probeerde te stoppen met huilen. Maar dat lukte me maar niet. Ik kon moeilijk alles tegen Tom gaan vertellen, het ging niet en het mocht  niet! "Ik kan het niet zeggen", zei ik vol tranen in mijn ogen en kroop dichter tegen Tom aan. Het deed deugd na al die tijd nog eens een vertrouwd gevoel te vinden in een knuffel. "Rustig maar, het lukt je wel", zei Tom kalmerend. Ik zuchtte diep, was het maar zo simpel dacht ik in mezelf.

Tom en ik bleven wel zeker vijftien minuten  in die knuffelhouding zitten, het voelde gewoon zo veilig in zijn armen. Plots voelde ik iets vreemds! "Auw", zei ik plots. "Wat is er?", vroeg Tom opnieuw bezorgd. "Ik voel me plots zo vreemd", zei ik verward. "Waar heb je pijn?", vroeg Tom. "In mijn arm" zei ik zachtjes. Plots kreeg in een enorme pijnscheut in mijn arm! "AUW! ", riep ik en ik kneep in de handdoek die op de grond lag. "Wat gebeurt er?", vroeg Tom. "Ik weet het niet ", zei ik beangstigend. De tranen kwamen weer in mijn ogen en ik beet op mijn lip van de pijn. "Auww, haal het weg, het brand!", riep ik plots luid. "Wat brand er Lucia, vertel het me", zei Tom bezorgd. "Ik kan het niet zeggen, het doet super veel pijn, haal het eruiiiiiiiitttttt!" ,schreeuwde ik van de pijn. "Ik kan niets doen als je me niet zegt wat er is Lucia, welke arm is het?" vroeg Tom. "Auwwwwwww", was het enige wat ik kon uitbrengen.  Ik stak mijn rechterarm in de lucht, als teken dat het daar pijn deed. Tom nam mijn arm vast en zag dan de snede staan. Hij voelde eraan en zei "Het is de snede, het voelt super warm aan!", zei hij geschrokken. Ik kon niets doen, het deed zo'n pijn, ik had het gevoel dat mijn arm op een warme kookplaat geduwd werd. Tom was zo bezorgd en nam snel een washandje.  Hij hield het onder de kraan met koud water en kwam daarna direct naar mij om het washandje tegen mijn arm te houden. "Misschien helpt dit een beetje?" vroeg hij. Ik voelde een klein beetje koude, maar dit werd direct weer vervangen door het branderige gevoel. "Ik hou dit niet vol Tom, het doet zo'n pijn", zei ik met  tranen in mijn ogen. "Lucia geef niet op, wat is dat in je arm?", vroeg hij. "Ik weet het niet", zei ik met een bibberende stem van de pijn. Ik beet op mijn onderlip en proefde iets daarna een bloedsmaak in mijn mond. Neen, dit ook er nog eens bij, dacht ik. "Hoe komt het in je arm? Wie heeft dit gedaan", vroeg hij. "Ik mag het niet zeggen, ik weet het niet meer, aaauuuwww" schreeuwde ik terwijl ik mijn hoofd heen en weer schudde als  een neen- teken. "Ik kan niet helpen als je niets zegt en ik niet weet wat het is", zei Tom bezorgd. Ik sloeg met mijn andere arm op de grond, de brandende pijn was echt niet meer te houden. "Het branderig g-e-v-o-e-l komt u-i-t mijn -a-r-m" zei ik schokkend en naar adem happend. "Misschien moet ik het eruit halen? Ik heb voor verpleger gestudeerd dus het moet me wel lukken", zei Tom.

Kon Tom mijn reddende engel zijn en het eruit halen? Mij verlossen van de brandende pijn?

Tom stond op en keek in de kast naast de spiegel. Daar vond hij een scheermesje van James. "Met dit moet het wel lukken", zei hij. Hij nam ook nog enkele handdoeken voor het bloed. Hij gaf me een washandje om in mijn mond te steken, want het ging erg veel pijn doen zei hij. Ik knikte, ik was eigenlijk wel bang voor de pijn, maar alles was beter dan hier te blijven liggen en schreeuwen van de pijn met dat gloeiende ding in mijn arm.

Tom nam mijn arm en bond hem bovenaan vast zodat ik minder bloed zou verliezen.

Tom kwam naar mijn hoofd, "Ik ga je helpen, geloof me maar", zei hij en hij keek recht in mijn ogen. Plots boog hij naar voren en kust hij me op de mond. Ik schrok, maar kuste terug. Hij had zo'n mooie en zachte lippen! Lucia wat ben je aan het doen sprak de stem in mijn hoofd. Even vergat ik al de pijn in mijn arm.

Plots hoorde ik de deur van de badkamer open gaan, Tom stopte met kussen en keek naar de deur. Ik zag dat James in de deuropening stond met de afstandsbediening voor dat ding in mijn arm. Dit ging niet goed aflopen .......