Wat wil hij van me ...

HOOFDSTUK 11: Het moet eruit!!!!

Nadat ik hoorde dat er op de deur werd geklopt, zag ik dat James binnen kwam. Ik kroop helemaal in het hoekje waar het bed tegen de muur stond. Het deed pijn want ik kwam met mijn arm tegen de muur. Hij keek naar mijn arm en dan naar mij. “Heb je veel pijn?” vroeg James. Ik rolde me helemaal op in een bolletje in het hoekje waar ik was gekropen. Hij kwam naar me toe en ik begon te schreeuwen. Ondertussen was ik ook al aan het huilen van de pijn. “Oké, het kan eventjes pijn doen, moet je een pijnstiller hebben?” vroeg James. Ik bleef schreeuwen want ik verafschuwde die man zo hard.

“Zo te zien heb je het verband al van je arm afgehaald.”, zei James. “De wonde is niet zo erg hoor, het is maar een klein sneetje en ik heb het voor je eigen bestwil gedaan .”, zei hij.

Hij ging terug weg door de deur en ik smeet mijn hoofdkussen achter hem aan.

Een paar minuten later kwam James terug met een glas water met een Dafalgan (dit is een pijnstiller) in opgelost. Ik nam niets van hem aan, wie weet wat had hij er nu weer in gedaan.... James bood me het glas aan, maar ik sloeg het weg uit zijn handen. Van de ene op de andere moment voelde ik mijn wang gloeien, James had me een slag in mijn gezicht gegeven. Ik begon nog harder te huilen. Ik wilde hem terug slaan maar ik had de kracht niet omdat mijn arm zoveel veel pijn deed. Plots nam hij mijn arm strak vast aan de snede. “AUWW!”, riep ik en keek hem boos aan. Ik kwam plots op het geweldige idee om  in zijn arm te bijten. Ik beet in zijn arm, maar dit zonder succes. James kneep nog harder in mijn snede. Ik gilde het uit van de pijn... Hij liet los en schreeuwde “BEN JE ZOT GEWORDEN!?! Ik weet dat het pijn doet, maar nu je me hebt gebeten maakt je het jezelf enkel nog  moeilijker. Deze keer word het nog moeilijker en kom je er niet zomaar vanaf! Dat meen ik!”  Hij smeet het glas op de grond en dat sprong in duizenden kleine stukjes. Ik sprong achteruit want ik had geen schoenen aan. “WIE NIET HOREN WIL, MOET DAN MAAR VOELEN!” riep James recht in mijn gezicht. Hij smeet de deur met een harde klap dicht en ik ging terug op het bed zitten. Wat had ik gedaan??? Hoe kon ik het nu in mijn hoofd halen om hem te bijten.

Ondertussen was ik, zonder het te beseffen, terug in slaap gevallen. Het was al namiddag toen ik ontwaakte. Ik was wakker geworden door een verschrikkelijk branderig gevoel in mijn arm. Ik voelde plots dat mijn arm verschrikkelijk pijn begon te doen, precies of er hield iemand een kokende pan tegenaan. Ik kreeg het toen zo benauwd en warm dat ik niet meer wist wat ik moest doen. Ik zag niets aan mijn arm alleen maar een grote snede. Ik begon te schreeuwen dat de pijn moest stoppen! Nu! Het branderig gevoel werd steeds maar harder. “JAMES LAAT HET STOPPEN” schreeuwde ik. Ik wist dat hij me kon horen. Ondertussen had ik ook al lang gezien dat er overal camera’s hingen in de kamer. Ik keek recht in de camera die in de hoek naast de deur hing. “LAAT HET NU STOPPEN” smeekte ik half. Plots hoorde ik voetstappen op de gang. Ik bleef zitten met tranen in mijn ogen van de pijn.

“Ik hoorde dat je hulp nodig had?” zei James. “Misschien had je daarstraks beter moeten nadenken voor je het glas met de pijnstiller weigerde” zei hij. “Sorry” was het enige dat ik kon uitbrengen. “Ik wil dat het stopt, alsjeblieft James”, smeekte ik. “Tja dit is je eigen schuld” zei James en er kwam weer een grote grijns tot achter zijn oren tevoorschijn. Ik kon het niet meer houden van de pijn. Ik ging op mijn knieën voor zijn voeten zitten en smeekte om het te laten stoppen. Plots haalde James een minibakje uit zijn achterzak. Ik zag wazig omdat mijn ogen vol tranen stonden. Ik kon enkel zien dat er een groen en rode knop opstonden en een draaiknop voor de hoeveelheid. Ik wist dat hij achter de pijn in mijn arm zat! Hij drukte op de rode knop en het branderig gevoel verdween. “ Deze keer zal ik milt voor je zijn, maar als je mij nog eens durft te bijten, laat ik je nog meer pijn lijden. Dan zal je op de grond kruipen, want dit was nog maar stadium 1 op de meter.” ,zei hij streng.

James verliet weer de kamer en ik ging op het bed zitten. Ik was nog in een kleine schok door de pijn die ik net had gevoeld. Plots kwam James opnieuw binnen. “Je mag jezelf nog eens opmaken, we gaan nog eens iets doen vandaag”, zei hij vrolijk. “Neen, ik wil dit niet meer” antwoordde ik. “Je hebt niets te willen, je weet wat je anders gaat voelen in je arm”, zei James. Ik besloot dan toch maar mee te gaan en mezelf eerst nog eens  grondig te wassen omdat er nog wat opgedroogd bloed op mijn arm hing. Eens in de badkamer aangekomen zei James  dat ik een uur de tijd kreeg. Ik kleedde me uit tot in mijn ondergoed en bekeek het litteken op mijn arm eens grondig. Je zag goed dat het nog niet oud was. Ik zuchtte diep en keek in de kast, ik vond daar een kam met een scherp uiteinde. Ik wou niet dat James zoveel macht over me had, dus besloot ik om het ding uit mijn arm proberen te halen. Ik wist dat dit super veel pijn ging doen, dus legde ik een handdoek klaar op de wasbak, ook nam ik een washandje en stak dit in mijn mond omdat ik wist dat ik anders ging gillen. Ik ging langzaam met het uiteinde van de kam naar de snede.

Wilde ik dit echt doen? Wilde ik mezelf pijn doen? Misschien kon ik hierdoor doodbloeden? Ik moest dit doen om het branderig gevoel weg te krijgen. Pots hoorde ik iets piepen.........het geluid kwam uit mijn arm ........ Help.......