Fairy tailes are fake ~ Irwin (dutch)

01

Alice
"En ze leefde nog lang en gelukkig." Eindig ik het sprookje. Altijd dat gelukkige einde, er zal bij niemand een gelukkig eind zijn. Tenminste bij mij niet. Grappig eigenlijk, dat als je klein bent dat je geloofd dat je een prinses kan zijn, dat je geloofd dat er een prins is op het witte paard, dat je geloofd in de ware liefde. Liefde is nep, zoetsappig en pijnlijk. Vooral pijnlijk. "Nog een verhaaltje!" Schatert mijn kleine nichtje uit, ik pas vanavond op haar. Ook al weet ik dat haar moeder elk moment thuis kan komen. "Nee nee, jij gaat slapen! Droom maar over de prins op het witte paard!" Zeg ik lief en ik druk een kus op haar voorhoofd. Een prins op het witte paard die nooit zal komen, in ieder geval niet voor mij. Ik sta op en knip het lampje uit. "Welterusten Saartje." Fluister ik naar mijn nichtje Sara.

Ik plof op de bank en doe de tv aan, ik zapp naar verschillende zenders. Er is nooit wat leuks op televisie, altijd maar dom gepraat. Aardappelkoppen die denken dat ze de hele wereld zijn, ugh, ze komen me neus inmiddels al uit. Mijn scherm licht op, een twitter melding. Ik pak mijn telefoon en ontgrendel het scherm. Ashton5sos volgt u nu. Wie in lama naam is dat? Ik klik zijn profiel aan en scrol over zijn twitter, zo te zien zit hij in een band en is hij aardig populair. Ik klik op volg, en nu volg ik die Ashton ook.

De deurbel gaat, ik leg mijn mobiel weg en sta op, ik loop naar de deur en open hem. "Hey, ik ben thuis hoor!" Zegt mijn tante, ik glimlach en geef haar een knuffel. "Heel erg bedankt!" Zegt ze. "Geen dank hoor, ik doe het met alle liefde!" Glimlach ik. "Ik ga naar huis, ik heb morgen namelijk een toets dus ik moet wel fit zijn." Zeg ik, ik pak mijn jas en trek hem aan. Ik weet niet eens of we een toets hebben, het boeit me niet zoveel. Ik hoop dat ik blijf zitten, ik wil niet meer bij Natascha en haar clubje in de klas zitten. Ze maken me het leven zuur! Ook al hebben ze altijd gelijk... Altijd! Ik ben dik, lelijk en een nietsnut. Antisociaal en een zuurpruim, net die oude taart van een overbuurvrouw.

"Alice? Je mobieltje ligt hier." Hoor ik mijn tante roepen, ik loop naar de woon kamer en pak mijn mobiel. "Dankjewel!" Zeg ik en ik loop weg. "Doeg!" Roept ze nog na, ik doe net of ik het al niet meer hoor en doe de deur dicht. Ik doe snel mijn oortjes in, green day galmt mijn gehoorgangen in. Op momenten dat ik muziek luister is het net alsof ik op een regenboog zit, magisch, het verlost me van de pijn. Voor heel eventjes maar. Als ik verdrietig ben pak ik mijn muziek,dan begrijp ik de songtekst en huilt mijn hart. Maar dan weet ik dat ik niet alleen op de wereld ben en er een heel leger achter me staat. Tenminste, dat hoop ik.

Ik stap van mijn fiets af en zet hem op slot, ik ben negentien en heb een eigen appartementje. Mijn ouders steunden me niet, ik heb af en toe als ik moet oppassen contact met mijn tante. Dat is dan ook gelijk de enige waar ik contact mee heb van mijn familie. Ik stap naar binnen, trap mijn schoenen uit, hang mijn jas op de kapstok en pleur mijn sleutels in het sleutelbakje. Ik loop naar de keuken en schenk een glas cola in, net als ik rustig op de bank zit krijg ik een melding van twitter.

Hoi hoi, ik ben Sabine, voor als je me niet kende. Ik schrijf dit keer een Fanfictie over Ashton Irwin, nu zal je wel denken. 'Ugh, weer een Fanfictie.' Deze is speciaal, gewoon omdat het een problemen omcirkelt  die iedereen wel eens tegen is gekomen. Familiedrama, pesten, niet blij zijn met je lichaam e.d. Door dit boek wil ik laten zien dat niemand perfect is, dat ik achter je sta. Ik update trouwens wanneer het mij uitkomt maar nooit langer dan twee weken niet.

X Sabien