Fairy tailes are fake ~ Irwin (dutch)

10

Alice
Mijn gedachte willen maar niet stoppen, ik heb het gevoel dat ik nu al een kwartier naar het geschreeuw van Ashton en Henk luister. Ik hoor geen woorden alleen maar kreten, de deur word opengetrapt en hoor vaag dat er politie is. Ik word op mijn schouder getikt, ik schrik heel erg en kijk bang naar een vriendelijk gezicht dat boven mij hangt. Een vrouwelijke politie agente kijkt me bezorgd aan. "Ga eens zitten meisje, wat is je naam?" Vraagt ze, langzaam ga ik zitten met de deken goed om me heen geklemd.  Ik staar voor mij uit naar een verdorde bloem op tafel, tranen stromen over mijn wangen en mijn haar plakt in mijn nek. "Ik ben Sanne Bos." Zegt de politie agente, ik wend geen blik naar haar toe. De vrouw draait zich om en loopt weg, ik blijf zitten en kijk nog steeds naar die verdorde bloem. "Jongeman, weet u misschien hoe deze jongedame heet?" Hoor ik de agente zachtjes vragen, ik hoor een klein kuchje. "Alice Posker." Hoor ik Ashton zeggen, de tranen stromen over mijn wangen. Nog steeds geluidloos.

"Mevrouw, u moet mee naar het bureau voor overhoor." Zegt Sanne. Ik draai mijn hoofd naar haar en kijk haar aan. "M-mag ik misschien w-wat kleren?" Stotter ik zachtjes, de agente loopt weg en komt even later terug met sweetpants en een sweater. Ik kleed me ongemakkelijk en heel snel aan. "Ga je mee Alice?" Vraagt Sanne. Ik knik lichtjes en loop achter haar aan, richting een politie auto waar Ashton ook in zit. Ik ga zitten en doe mijn gordel om, ik staar uit het raam en mijn tranen zijn opgedroogd. Mijn hele gezicht plakt en ik voel me leeg. Depri en somber. Ashton kwam net op tijd binnen, wie weet hoe het anders afliep. De gebouwen flitsen voorbij en we komen langzaam bij het politiebureau. Een verhoor, ik wil aan dit echt niet terugdenken hoor.

De autodeur word open gedaan en ik stap uit, ik kijk naar het reuze gebouw voor me. Wat als ik hier vanaf spring? Snel schud ik de gedachte weg, ook al is het heel verleidelijk. Ik loop achter de agent aan naar binnen en ga zitten waar aangewezen staat dat ik moet zitten. Ik staar weer voor me uit, naar niks. Het leven zou zo veel beter zijn als ik er niet was, geen gepest, geen verraad en ook geen bijna verkrachtingen. Ik zucht even als ik mijn naam hoor, ik heb geen zin in het verhoor. Ik sta langzaam op en loop langzaam achter de agent aan. "Succes." Hoor ik Ashton nog mij achterna fluisteren, ik reageer er niet op en loop gewoon stug door.

"Gaat u maar zitten, Alice Posker." Zegt de agent. Ik knik en ga stil op de stoel zitten, die man gaat tegenover me zitten. Hij kijkt me aan. "Vertel eens, wat is er allemaal gebeurd voor dat deze jongeman je kwam helpen?" Vraagt de agent, stotterend en huilend leg ik alles uit. Van telefoontjes tot bezoeken. Hij knikt af en toe en schrijft wat op. "Oke, bedankt voor uw verhaal. We nemen later contact met u op." Zegt hij en hij steekt zijn hand uit, voorzichtig pak ik hem vast en laat hem weer los. "U mag naar huis." Zegt hij. Ik stap het kamertje uit en loop naar de wachtkamer, dan bedenk ik me ineens iets. Ik ben hier gekomen met de politie auto, hoe kom ik dan terug? Ik zucht, waarschijnlijk maar lopen dan he... Ik open de deur en net als ik naar buiten wil stappen hoor ik Ashton mijn naam roepen. "Rijd je niet met mij mee?" Vraagt hij.