Fairy tailes are fake ~ Irwin (dutch)

08

Alice
Ik loop langs de drie poppen heen richting het fietsenhok. Fijn, er zit nu rode bessensap in mijn ATL shirt. Gelukkig heb ik een hele verzameling van band shirts, duh. "Dacht jij er zo gemakkelijk van af te komen meid?" Vraagt Celine lachend. Nee, ik hoopte het. "Hoe kom je nou aan dat plekje op je wangetje dan?" Vraagt Natascha met een baby stemmetje. Ugh, ik rol met mijn ogen en negeer ze. "Ben je je tong verloren?" Vraagt Brittany lachend. Bravo, echt een originele grap. Voel je de sarcasme? Ik word ruw bij mijn kin gepakt en ik word nu 'verplicht' om in de ogen van Natascha te kijken. "Wat ben je stil vandaag..." Sist ze in mijn gezicht, ik slik. "S-sorry." Stotter ik, Natascha wisselt een blik met Brittany en Celine. Ik krijg een trap tegen mijn schenen, wat ongeveer voelt alsof er een olifant op je been staat te dansen. "Oke, dit is genoeg voor vandaag. Kom meiden." Zegt Natascha, Brittany en Celine volgen haar als hondjes. Fijn, nu moet ik de hele dag met deze vieze kleren door school lopen. Tranen branden achter mijn ogen maar ik slik ze weg, ik moet gewoon aan vanmiddag gaan denken!

Ik loop  richting mijn kluisje en doe hem open, er valt een briefje uit. Zal vast een weekblad ofzo zijn, ik pak hem op en vouw hem open.

Hey Alice,
Ik heb zo'n gevoel dat jij alice_wonderland_is_fake op twitter bent, is het niet?
Hahah, dat je erin getrapt bent. Sukkel.
Dacht je nou echt dat er iemand met je zou willen praten?
Je dacht serieus dat je kans maakte bij een Rockstar?
Laat me niet lachen.

X NBC

Wat? Ashton is nep, ik wist het wel. Hoe kon ik het nou geloven, ik heb serieus alles tegen hem gezegd. Nu komen Natascha, Brittany en Celine vanmiddag ook nog bij mij. Ze weten nu gewoon waar ik woon. Oke, ik ga emigreren naar de zuidpool. Ik slik mijn tranen weg, ze weten álles... Ik voel me nu zo kwetsbaar. Ik slik nog een keer en doe het briefje in mijn tas, ik pak wat boeken en loop naar de les. Ik zie de drie make-up popjes al zitten, ik zucht zacht en ga rechts achterin zitten, mijn vaste plekje. Zoals gewoonlijk zit ik weer in m'n uppie. Ik zucht en pak mijn boeken erbij en leg ze op tafel. Ik pak een pen en ga schrijven, ik schrijf liedjes. Maar dat hoeft niemand te weten want die liedjes zijn eigenlijk gewoon mijn dagboek. "Ja, mevrouw Posker. Wat is het antwoord?" Hoor ik meneer Bulderboe roepen, het bloed stijgt naar mijn wangen.  "Je lette niet op he? Misschien zat ik wel wat uit te leggen voor een toets." Zegt hij, ik zucht.

Een lange schooldag ging voorbij, ik heb geen last gehad van de drie koeien verder. Nu ben ik zelfs thuis niet meer veilig, je dacht toch niet dat ik geloofde dat Ashton nu wel echt was? Ja, ik geloofde het eerst wel maar nu... Nee.  Ik zucht en fiets richting huis, mijn flatje wacht op me. Ik zit gelukkig in mijn laatste jaar van de muziek opleiding, ik hoef niet lang meer. Ik zet mijn fiets in het kleine schuurtje en loop naar de liften, ik stap in en druk op twee. In een flat wonen is echt stom, je moet steeds in de lift of traplopen om naar je huis te komen. Ik loop naar mijn appartementje en voel aan de deur. Hoe kan dat, niemand heeft mijn sleutel.... Alleen... Ik slik en loop naar binnen. "Hallo?" Roep ik. "Hey." Hoor ik een zware stem wat in mijn oren klinkt als de buurman.