Fairy tailes are fake ~ Irwin (dutch)

11

Alice
Ik zucht en draai me om, hier heb ik echt zin in man. Proef de sarcasme. Maar hoe kom ik dan naar huis? "Nou?" Vraagt hij. "Ok." Zeg ik zo kortaf mogelijk, ik kan echt voorlopig niet meer lachen. Ik zucht en loop naar buiten, ik wacht tot hij voor me loopt. Alleen omdat ik geen idee heb waar zijn auto staat. Hoe komt zijn auto eigenlijk hier? Hij zat toch in dezelfde auto als ik? Ik sjok hem langzaam achterna. Hij stopt bij een auto en houdt de deur open. "Na u." Zegt hij. Ik glimlach met de nepste glimlach die ik me kan bedenken en stap nors in. Ik doe mijn gordel om. 'Gordels om, dan zijn we veilig.' Dankjewel Dora voor deze wijze les. Ik kijk uit het raam, ik gun Ashton geen blik waardig. Ik voel zijn ogen op mijn rug branden, dan hoor ik een zucht en de motor die aangaat.

Ik vraag me eigenlijk af, als alles mij tegen zit, waarom leef ik dan? Ik bedoel, ik ben lelijk. Hartstikke normaal, een standaard persoon, je past er pas bij als je speciaal bent. Nou, aan mij is niks speciaals. Mijn leven word alleen maar zuur gemaakt, denk ik dat ik eindelijk vrienden maak blijken ze nep te zijn. Of ze gaan weg als ze me echt kennen, dat gebeurt altijd zo. Het klinkt misschien raar maar ik voel me alleen, al zijn er duizenden mensen om me heen, ik voel me alleen. Ik maak grapjes over lama's en eenhoorns, ik vind het niet gek dat niemand vrienden wil zijn. Maar wat als er nou gewoon één dag was dat ik niet getreiterd of gepest word? Dat zou serieus de beste dag van mijn leven zijn. Normaal was ik thuis 'veilig', nou ja, wat je veilig noemt. Ik bedoel, mijn gedachtes blijven echt niet op school ofzo. Maar nu Natascha en haar clubje mijn twitter weten zal ik vast veel berichten hebben, en dan bedoel ik geen fijne berichten.

Ik vraag me af waarom Ashton mij heeft 'gered', hij hoort toch bij die troela's?! "Waarom deed je dat?" Vraag ik zachtjes, mijn blik blijft naar buiten staan. "Wat?" Vraagt Ashton. Ik zucht. "Mij redden?" Vraag ik. "Kijk mij eens aan, Alice." Zegt Ashton, met een hoop tegenzin kijk ik hem aan. "Dat doe je voor de mensen van wie je houd." Ergens zie ik dat hij het meent maar toch kan ik het niet geloven. Wie houd er nou van mij? Niemand vind mij aardig, dat zeggen Natascha, Brittany en Celine toch niet voor de lol. Ik wend mijn blik weer naar buiten en staar naar de bomen die een voor een weer voorbij gaan. Ik vecht keihard voor mijn tranen, eigenlijk wil ik ze laten gaan. Laten zien dat ik niet bang ben om te huilen, maar dat doe ik niet. Dan bereiken die meiden en Ashton hun doel, mij het leven zuur maken en dat ook laten zien. Mijn huis komt in zicht en ik blijf naar elke millimeter kijken hoe we dichterbij komen.

"Lukt het? Om alleen te zijn?" Vraagt Ashton. Ik knik, net als ik wil uitstappen bedenk ik me iets. Hij zou vanmiddag bij me komen voor iets, wat was dat. "Ash?" Vraag ik, hij knikt en kijkt me vragend aan. "Waarvoor wou je vanmiddag eigenlijk langskomen?" Hij kucht een beetje ongemakkelijk en haalt zijn schouders op. "Ik wou je gewoon zien, ik wou je vasthouden en zeggen dat ik me veilig voel bij jou... Meer niet." Zegt hij terwijl hij onafgebroken naar zijn stuur kijkt. Oke, dat was echt heel schattig. Misschien logen Natascha enzo... Ik denk niet dat hun mij gered zouden hebben...