Fairy tailes are fake ~ Irwin (dutch)

17

Ashton
"Shh, rustig maar, loop maar even mee. Lust je een kopje koffie?" Vraagt een oude vrouw die een hand op mijn schouder legt. Ik zie hoe Alice op een brancard weggebracht word, ik kijk de vriendelijke vrouw aan. "Ik heb een fout gemaakt..." Zeg ik stil, ze kijkt me meelevend aan. "Kom jongen, dan kan je er even over praten. Dat lucht op." Zegt ze. "Hier." Ze rijkt me een zakdoekje aan. Ik glimlach waterig en ik pak het zakdoekje aan. Ik droog mijn tranen met de gedachte dat ik dit mezelf nooit kan vergeven. Ik vecht tegen elke traan die nu uit mijn ogen willen vallen.

Ik loop achter de vrouw aan naar haar huis, ze doet de deur open en laat me binnen. Ik doe mijn jas uit en hang hem op de kapstok. "Kom maar verder jongen." Zegt de oude vrouw, ze loopt naar de kamer en verdwijnt in de keuken. "Hoe heet je?" Vraagt de vrouw als ze de kamer inkomt met twee kopjes koffie. "Ashton Irwin." Zeg ik beleefd. Ze krijgt een glimlach op haar gezicht, maar ik zie verdriet in haar ogen. "Ik ben Cato Rose." Zegt ze met een schorre stem. Ik kijk rond in de woonkamer, het is stil. Op de tikjes van de lepeltjes in de koffiekopjes na. Ik zie allemaal foto's aan de muur hangen, een hele jonge jongen hangt er tussen. Ik denk dat hij ongeveer even oud als ik ben. Zou het Cato haar zoon zijn? "Wie is dat, als ik vragen mag?" Vraag ik beleefd, ik wijs naar de foto met de zwart harige jongen erop.

Cato kucht even, "Dat is mijn zoon, hij heet ook Ashton." Zegt ze met een lieve stem. Zou hij ver weg wonen? Dat ze daarom zo verdrietig keek toen ik mijn naam zei? "Waar is hij nu?" Vraag ik vol belangstelling, ik probeer er alles aan te doen om Alice uit mijn hoofd te zetten. Ik krijg het beeld niet van mijn netvlies, ik vecht tegen mijn tranen terwijl ik naar Cato luister. "Op de mooist plek die er bestaat." Zegt ze met een zachte glimlach. Ik kijk haar vragend aan. "Hij is in de hemel jongen..." Zegt ze met een verdrietige glimlach. "Hij heeft geen pijn meer." Ze kijkt naar de foto en neemt een slokje koffie. "W-wat is er gebeurd?" Vraag ik met een stotter. Haar ogen verzinken in tranen. "Sorry, ik had er nooit over moeten beginnen." Zeg ik schuldig. Ze haalt haar neus op en schud haar hoofd. "Het geeft niet jongen, praten lucht op." Zegt ze terwijl ze me zacht aankijkt. "Hij werd gepest... Het werd hem teveel." Zegt ze met een trilling in haar stem.

Zonder na te denken loop ik naar de hal en pak de brief die Alice achterliet. Ik loop terug en overhandig haar de brief die inmiddels al wat krukjes heeft. "Alice had dezelfde rede mevrouw... En ik was ook haar rede." Zeg ik terwijl ik een traan wegveeg. Met trillende handen vouwt ze de brief open, ik ga weer op mijn stoel zitten en kijk naar Cato. Ze veegt meerdere tranen af met een zakdoekje. Ze kijkt op. "Alice is een slimme meid Ashton, een hele lieve meid." Zegt ze terwijl ze haar neus nog eens ophaalt. "Ik weet het... Ik heb het verpest." Zucht ik met een schorre stem, ik had het nooit moeten doen. "Wat heb je gezegd in die tweet?" Vraagt ze terwijl ze me bedenkelijk aankijkt. "Ik zei 'Alice en ik hebben niks, ik kwam haar gewoon tegen. Ze is niet speciaal voor me.' Maar dat is ze wel. Ze is het meest mooie meisje dat ik heb ontmoet, ik ben verliefd op haar. Zo verliefd ben ik nog nooit geweest." Zeg ik, inmiddels huilend.