Fairy tailes are fake ~ Irwin (dutch)

14

Alice
Vroeger, toen ik een klein meisje was, leek de wereld een vredige plek. Als je gevallen was maakte een pleister en een geneesbare kus van mama het goed... Dit is niet goed te maken met kusjes of pleisters. Ook ben ik erachter gekomen dat monsters niet onder je bed zitten maar in je hoofd, en weggaan, dat doen ze niet. Ik loop naar de badkamer en kijk in de spiegel, ik zie een meisje. Een meisje met zwarte kringen onder haar ogen, littekens en wonden op haar hele lichaam. Blauwe plekken overal, een diepe leegte in haar ogen. Ik ben dat meisje. Gewoon een verdrietig levend wezen dat het monster in haar hoofd probeert te vermoorden door aan de buitenkant te snijden. Maar het voelt goed, het voel bevrijdend. Elke snee die ik zet is als een verlossing. Dan voel ik eventjes, heel eventjes, geen pijn in mijn hart.

Ik ga nooit meer pijn voelen, nooit meer. Misschien moet ik een afscheidsbrief schrijven? Aan wie? Niemand die me zal missen als ik weg ben... Maar ik wil dat dit nooit gebeurd bij andere mensen, een afscheidsbrief aan de mensen die het moeilijk hebben? Aan pesters een boodschap? Ik zucht en loop naar mijn kamer, ik pak een pen. Hoe zal ik beginnen? Hallo? Of gewoon gelijk beginnen? Ik zucht.

Ik begin voor de tiende keer opnieuw, ik kijk naar de hoop proppen die bij de prullenbak ligt. Wat maakt het eigenlijk allemaal nog uit? Ik krabbel snel wat op het papier, alles wat ik opschrijf komt recht uit mijn hart. Een paar tranen vallen op de brief, ik ben tevreden. Ik sta op en pak het potje slaappillen, dit moet genoeg zijn voor dood toch? Ik pak een flesje water en de brief. Ik stop de pillen in mijn zak en de brief prop ik erbij, met het flesje water in mijn hand loop ik naar het park. Bij het meertje is een goede plek om te sterven toch? Daar kan ik dan de ster uitkiezen waar ik op ga wonen. Ik zie het park al dichterbij komen.

Ik loop richting het meertje, de maan glinstert over het water. Ik staar voor een minuut of twee naar de maan, wie weet ben ik daar straks wel. Ik weet niet wat er na de dood komt.. Ik pak de pillen uit mijn zak, een paar slokken en het is allemaal voorbij. Ik pak de brief en lees hem nog een keer door.

Hallo,
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen.
Ik heb gekozen om mijn leven te beëindigen, om te veel redenen...
Ik doe dit niet voor aandacht, want wat heb je er nog aan als je dood bent?
Ik schrijf deze brief als waarschuwing.
Een waarschuwing voor pesters, je verziekt mensen hun leven.
Ik snijd mezelf, als verlossing van de pijn die jullie mij brachten.
Ik geloofde elk woord wat jullie zeiden, ik heb mezelf uitgehongerd omdat ik te dik was.
Toen het heel moeilijk was ontmoete ik een jongen, Ashton...
Ik hield van hem...
Ik dacht in het begin dat hij bij het groepje pesters hoorde, hij bleef maar zeggen van niet.
Misschien was het ook niet zo, maar hij heeft me laten weten dat ik niet speciaal ben.
Hij zei het niet recht in mijn gezicht, via een tweet.
O, wat wil ik die jongen graag vertellen wat ik voor hem voelde... Eigenlijk nog steeds voel.
Hij heeft me laten zitten, in een moeilijke tijd.
Ik heb geen familie, die heb ik wel maar waar?
Ze hebben me verlaten...
Een buurman die mij geprobeerd te verkrachten heeft, haat op twitter.
Gepest en elke dag in elkaar geslagen, wie had dat gedacht?
Ik wil jullie waarschuwen wat je allemaal kan doen met een persoon.
En lieve mensen die het zelfde mee maken als ik nu doe.
Ik hou van jullie, ik weet hoe moeilijk het is.
Ga mij niet achterna want dat schiet niks op.
Als je je nu afvraagt waarom ik dit wel doe, ik heb niks meer om voor te leven...
Sprookjes zijn niet echt... Zelfs Assepoester niet.
Love, Alice.