Fairy tailes are fake ~ Irwin (dutch)

04

Alice
Met een zucht doe ik poging twee om op te staan, dit keer ben ik minder duizelig en ga staan. Ik klop snel mijn kleren af en pak mijn fiets op. Fijn, die gaat echt niet meer kunnen fietsen. Heb ik misschien een smoesje ofzo? Waar geen dokters bij hoeven te komen, geen leraren of ouders en ook geen straffen. Ik zeg wel dat zoiets gebeurt op het station, en dat ik hem zelf wel naar de fietsenmaker breng. Ik wil mijn telefoon uit mijn broekzak pakken maar al snel merk ik dat hij er niet in zit. Mijn hart stopt even met kloppen, het zou toch niet dat die pannenkoeken hem hebben? Ugh, dan kan ik niet meer met Ashton berichten. Wacht, dacht ik dat nou serieus? Bruh...

Ik kijk om me heen, speurtocht naar mijn mobiel. Ik zie hem liggen, op de grond. Hopelijk heeft hij geen reuze barst in het scherm! Ik pak hem snel op en bekijk mijn scherm grondig, geen barstje of sterretje te bekennen. Gelukkig! Ik stop hem snel ik mijn zak en begin te lopen, wedden dat Ashton hier meer van wist. Raar dat die meiden geen woord over hem zeiden. Ik zucht, hoe kom ik nu op school? Gewoon lopen denk ik, maar fietsend is het al twee uur dus laat staan lopend. Oke, ik ga gewoon naar huis en bel school dat ik ziek op bed lig. Mijn ouders zijn toch op een zakenreis, altijd... Ze zijn zelden thuis, en als ze een keertje thuis zijn hebben ze geen tijd voor me.

Het is net of een boze lama mij ziet lopen en zin heeft om me te treiteren, het begint namelijk te plenzen van de regen. In regen ga ik altijd over problemen nadenken, geen idee waarom. Regen geeft altijd zo'n depressieve sfeer, ik denk dat het daaraan ligt. Dat als het ongezellig is dat je over ongezellige dingen na gaat denken. Ik zucht diep en versnel mijn pas, ik wil niet helemaal doorweekt thuiskomen. Ik zucht en wrijf over mijn wang, ik viel namelijk keihard op mijn wang. Ik kijk naar mijn hand en zie bloed, dat zal vast een mooie wond worden. Zolang ik er niet aan ga krabben zal het wel goed genezen...

Ugh, waarom moeten ze mij altijd hebben? Ik bedoel, het is oneerlijk, ik ben in m'n uppie en hun zijn met z'n drieën. Als het even meezit dan hebben ze de hele klas aan hun kant. Ik vind het in elkaar schoppen niet zo erg, maar de woorden... Ze doen me zoveel pijn! Eigenlijk klopt het wel, ik ben dik en lelijk... Ik moet echt meer afvallen! Misschien als ik dun ben dat ze stoppen met pesten? Ik zie dat ik aangekomen ben bij mijn straat, het laatste stukje stap ik hevig door. Hopend dat de buurman me niet ziet. Als je je afvraagt waarom, hij heeft onze huissleutel...

Ik zet snel mijn fiets op slot, ik kijk even naar het huis naast ons en zie dat er niemand thuis is... Gelukkig maar! Ik draai de deur van slot en laat mijn tas op de grond neerploffen en loop naar de woonkamer. Laat ik me eerst maar even ziek melden, ik start de laptop op en ga naar de schoolsite. Ik log snel in op mijn ouders hun account en meld me ziek. Zo, dat is dat.

Ik loop naar de hal en doe mijn jas uit en hang hem op, mijn schoenen trap ik daarbij en loop naar de keuken, een lekkere warme kop thee heb ik wel zin in. Ik zet de water koker aan, nu alleen wachten tot hij klaar is. Ik pak mijn mobiel en scrol door twitter, ik check mijn berichten maar zie dat ik geen berichtjes heb. Dat is raar... Normaal zou hij me stalken, ook al kent hij me twee dagen ofzo. Ach ja, misschien heeft hij genoeg informatie gevonden om te weten dat ik psychisch gestoord ben en wil hij geen contact meer.  Dat kan ik heel goed begrijpen. Net als ik mijn mobiel uit wil doen wordt ik gebeld, door onbekend. Het eerste dat door mij heen schiet is Natascha... Ze belt waarschijnlijk waar ik blijf. Ik pak op, "met Alice Posker."