Fairy tailes are fake ~ Irwin (dutch)

13

Alice
Mijn ogen glijden voor de twintigste keer over de tekst.

Ashton5sos:
Alice en ik hebben niks, ik kwam haar gewoon tegen. Ze is niet speciaal voor me.

Ik begin te huilen, zie je wel! Hij houdt niet van me, zelfs niet op een vrienden manier. Ik ben niet speciaal. Dat staat hier heel duidelijk, en maak de kat wijs dat het niet waar is. Met een zucht val ik in bed en zie dat het elf uur is. Morgen moet ik gewoon naar school, waarschijnlijk ook weer een kut dag. Ik val huilend in slaap met Ashton in mijn gedachte. Dat ik er gewoon intrapte.

*tring tring tring tring*
Met een geërgerde zucht zet ik mijn wekker uit, ik pak mijn mobiel en start twitter op. Weer heel veel meldingen met allemaal haat. Geen tweets meer van Ashton, maar goed ook anders zou ik echt doodgaan. Maar wat zou dat dan uitmaken. Niemand die me zal missen. Ik slik, ik ben gewoon een nietsnut. Dat zei hij ook. Ik bijt op mijn lip om mijn tranen binnen te houden. Ik stap uit bed en pak zwarte skinny jeans en een shirt van Fall Out Boy. Ik loop naar de badkamer om me om te kleden, ik was mijn gezicht en borstel mijn haar. Klein laagje mascara om er voor te zorgen dat ik niet ga huilen. Ik wil er namelijk niet uitzien als een depressieve panda. Ik ren naar beneden en sla ontbijt over, die mensen zeggen niet voor niks dat ik dik ben.

Ik doe mijn tas op mijn rug en loop naar buiten, ik pak mijn fiets en fiets richting hel, onder sommige mensen bekend als school. Ik zucht als ik Natascha, Brittany en Celine al zie staan. Oke nu gewoon alles toelaten, je verdient het. Gek genoeg vallen ze me niet aan, ik fiets rustig richting de fietsen stalling. Ik plaats mijn fiets in het rek en draai me om. Ik heb net te vroeg gejuicht, daar staan ze dan. Pal voor mijn neus. Ik zucht en sluit mijn ogen. Wachtend op de eerste klap. "Is ons meisje bang?" Vraagt Brittany spottend. "Of ben je nog depressiever geworden door die leuke tweets?" Vraagt Celine nu spottend. "Of door de tweet van Ashton?" Vraagt Natascha gemeen. Ik houd mijn tranen binnen, net op het randje. Het voelt alsof ze een mes in mijn hart steken. Maar wat maakt het uit? Ze hebben helemaal gelijk.

Ik voel een vuist op mijn oog komen, een pijn steek gloeit over mijn gezicht. Het voelt net of een helft van mijn gezicht slaapt ofzo. De tranen branden in mijn ogen, ik probeer ze hevig tegen te houden. Ik krijg een stomp in mijn buik, die nog pijn deed van Henk. Ik grijp naar mijn buik van de pijn en zak op de grond, er word nog een keer keihard aan mijn haar getrokken. Ik voel de sneetjes op mijn buik branden, ja, ik heb me gesneden op mijn buik. Ik slik, waarschijnlijk bloed mijn buik nu heel erg. Ik sta voorzichtig op en fiets richting mijn appartementje. Ik heb nu rede genoeg om weg te gaan, en dan bedoel ik niet verhuizen... Weg, helemaal. Ik doe de deur open en gelijk als de deur dicht is val ik op de grond en begin te huilen. Ik wist het wel. Ik ben een mislukkeling, ik ben bijna verkracht... Ik word elke dag in elkaar geslagen, alle mensen die ik aardig begin te vinden gaan weg of zijn hartstikke nep. Ik ben dik en helemaal niet speciaal, voor niemand, mijn ouders hebben me al heel lang geleden verlaten. Waar ik ze groot gelijk voor geef. Ik kruip naar mijn kamer en pak mijn mesje, ik zet mijn arm helemaal vol strepen. Het bloed druipt over mijn arm, ik zet er nog een paar strepen bij op mijn buik en maak alles schoon.

Hey, hoe vinden jullie de nieuwe cover?