Fairy tailes are fake ~ Irwin (dutch)

20

Ashton
"Rustig maar, rustig." Hoor ik Michael zeggen. "Hoe k-kan ik r-rustig zijn als A-Alice mijn n-niet meer w-wil zien?" Snik ik. Ik hoor een kleine zucht van Luke. "Hey Ashton, kijk me eens aan." Zegt hij, met veel tegenzin kijk ik hem met rode ogen van het huilen aan. "Als ze weer uit het ziekenhuis is kan je haar toch opzoeken?" Vraagt Luke. "Dat keurt het management nooit goed." Zucht ik verdrietig, ik zit alweer klaar om in mijn depressieve houding te gaan zitten. "Jongens, laten we gaan slapen... We hebben de rust hard nodig, jij ook Ashton." Zegt Calum rustig. "Hoe kan ik nu rustig gaan slapen als ik weet dat Alice een operatie heeft van vijf uur en het misschien wel mis kan gaan?!" Zeg ik chagrijnig. Gelijk heb ik spijt dat ik zo reageerde, ik bedoel, hun willen alleen maar het beste voor mij. "Sorry... Ik bedoelde het niet zo." Zucht ik. Ze kijken me met medelijden aan.

"Misschien moeten we inderdaad maar gaan slapen." Zeg ik uiteindelijk, ik geef de jongens een knuffel. "Bedankt dat jullie er voor mij zijn." Ik kijk ze dankbaar aan. "Hey, dat is wat broers doen." Glimlacht Michael, ik glimlach en loop naar mijn kamer. Hun willen mij tenminste nog wel zien... Ik zucht en doe mijn kleren uit en ga in bed liggen, ik doe mijn ogen dicht maar slapen wil toch niet lukken. Zou Alice het overleven? Ik weet het niet, ik hoop het. Ik voel me al heel schuldig, als ze dit niet overleefd weet ik niet of ik het wel zal overleven. Ze moeten voorzichtig met haar zijn, ze hebben mijn hele wereld op de operatie tafel liggen... Wat als ik in Alice haar plaats zou gelegen hebben? Zou ik ook gezegd hebben dat ik mezelf niet meer wil zien? Ik zucht en veeg een traan weg, waarom is het leven zo oneerlijk? Hoe kan ik Alice bereiken als ze me niet wil zien? Ik zucht en draai me voor de duizendste keer om, ik kijk op mijn wekkertje en zie dat het vier uur is, ik kan elk moment een telefoontje krijgen. Alice werd rond half twaalf naar het ziekenhuis gebracht, ze is gelijk op de operatietafel gelegd. Half een was ik in het ziekenhuis en zei die vrouw dat ze een operatie van vijf uur heeft, half twaalf plus vijf is half vijf. Oke, over een half uur word ik gebeld.

Ik zucht en loop naar de badkamer, ik gooi wat water in mijn gezicht en kijk in de spiegel. Ik heb donkere kringen onder mijn ogen, mijn ogen zijn nog rood van het huilen en mijn lippen zijn droog. Ik pak een potje vaseline en smeer wat op mijn lippen, zou de operatie goed zijn gegaan? Ik zucht en loop weer naar mijn slaapkamer, ik ga op de rand van mijn bed zitten met mijn mobiel in mijn handen. Ik zie de minuten verspringen, kwart over vier, half vijf, tien over half vijf, kwart voor vijf. Wanneer word er nou gebeld? Vijf uur, tien over vijf, kwart over vijf... Het zou toch niet? Nee.... Ashton stop met negatief denken. Ik ga op bed liggen en doe mijn ogen dicht, ik zucht. Wat als het wel fout is gegaan? Dan kan ik haar mooie gezichtje nooit meer zien... Ik zucht en voor ik het weet vallen mijn ogen dicht.

*tring tring, tringgggg, tring tring, tringgggg.*
Ik schrik wakker en kijk op de klok, zes uur. Dit kan de dokter zijn! Ik pak op. "Met Ashton!" Zeg ik, wachtend op het antwoord van de dokter. "Hallo Ashton... Met Sandra, de vrouw achter de balie." Zegt ze. Het klinkt heel verdrietig... "Waar i-is Alice?" Vraag ik met een lichte paniekerige stotter. "Euhm... Ashton, ga even zitten." Zegt ze.