Dierenfluisteraar (voltooid)

Hoofdstuk 41

*** OMG!!!!!! Ik sta gewoon tweede in fantasy!!!!! Wooooooh!!!! Nooit gedacht dat mijn boek zo populair zou zijn!!! Om dat te vieren gooi ik nu het volgende hoofdstuk online. Ik krijg ook veel reacties, met name de vraag of ik snel verder wil schrijven. Ik antwoord daar wel is op, op mijn profiel. Maar ik deel het hier even mee: ik probeer óf in het weekend, óf na ongeveer 4 dagen een deel te publiceren. Maar ik heb veel huiswerk en toetsen, dus dat lukt niet altijd. I hope you enjoy this part! ***

POV Alena
We werden in groepjes ingedeeld na de lunch, en ik zat met mijn vier vrienden en drie andere jongens uit de klas, genaamd Max, Niels en Robbert. 'Jullie lopen een route door het bos, en volgen de gele bordjes die langs de weg staan. Het is ongeveer anderhalf uur lopen. Jullie moeten op de paden blijven en niet het bos in gaan, want dan kunnen jullie verdwaalt raken. En daarbij komt ook nog is dat er hier op Texel wolven in de bossen leven. Niet veel, maar ze zijn er wel. Jullie moeten met je groep bij elkaar blijven. Vlakbij de gele bordjes zal je ook een groene tas vinden, daar zit eten, drinken en kaartjes in. Jullie mogen maar 1 tas pakken, en op een gegevensoverdracht zullen er geen gele bordjes meer zijn, maar rode, groene, blauwe, zwarte en oranje. Je moet dan de instructies van de kaartjes goed opvolgen, dan kom je uiteindelijk weer uit bij de gele bordjes. Ultieme krijgen voor de zekerheid een kompas mee. Het kampgebouw ligt precies in het noorden als je in dat bos bent, dus mocht je verdwaalt raken, volg dan het noorden.nis dat duidelijk voor iedereen?'. Iedereen knikte en zei 'ja'. Daarna moesten we een stukje van 5 minuten lopen, en kwamen we aan bij het bos. 'Jullie vertrekken met 1 minuut verschil van elkaar. Erzijn hier twee gele paden. Team 1' jullie nemen links. Na een minuut neemt team 2 het rechterhand. Na weer den minuut neemt team 3 het linkerhand. Duidelijk?' Vroeg de kampeerder. 'Ja' klonk het in koor. Ik zat in team 15, het laatste team dat naar links ging. Team 16 was namelijk het laatste team. Na een kwartier wachten mochten wij gaan lopen. Robbert nam de leiding, en hij had het kompas. 'Ik heb vroeger vaak met mijn vader door de bossen gelopen, en dan bleven we ook kamperen in de open lucht' vertelde hij. Ik zuchtte 'leuk voor je'. Ik kon hem niet uitstaan.op ren gegeven moment kwamen we het zoveelste gele bordje tegen, en zagen we een groene tas ernaast liggen. Ivo raapte hem op. 'Zo, die hebben we' zei hij, en we liepen verder. De anderen verveelden zich duidelijk, maar ik niet. Overal bomen, die allemaal verschillend waren. Overal dieren. Ik vond het geweldig mooi hierzo. Na bijna een uur te hebben gelopen, kwamen we aan bij een splitsing. Rr stonden allerlei verschillende kleuren borden. Ivo haalde de kaartjes uit de tas, en las ze een voor een voor. ' "kies het groene van het bos, of het oranje van zonsopgang", "kies her rode van het kwaad, of het blauwe van het goed", "kies zwart voor avontuur of roze voor zekerheid", "kies uit welke je hebt uitgekozen die die je wilt bewandelen" "neem het pas dat er links van ligt". Wat zijn dat voor kaartjes?'. Ik haalde mijn schouders op 'geen idee. Maar goed, laten we doen wat ze zeggen. Wie wilt groen, sie oranje?' Iedereen riep wat. Ik zuchtte 'oké, wie wilt groen, steek je hand op'. Zee handen, plus die van mij 'oké, groen. Steek je hand op als je rood kiest'. Twee. 'Oke, dat word blauw. Steek je hand op als je zwart wilt'. Vijf. 'Oke, zwart. Nu, willen we zwart, blauw of groen?' Vroeg ik. Drie wilden groen, twee blauw en en drie zwart. 'Ja, daar komen we niet ver mee. Is kijken... Oranje ligt tussen zwart en groen in, zullen we die nemen?'. Simpel zat, vind ik. Iedereen knikte instemmend, behalve Robbert. 'Nee, ik ben het er niet mee eens' 'nou, dan ga jij de andere kant op' zei ik, en ik liep het oranje pad op. Robbert volgde me mokkend. Plots kwamen we uit bij een splitsing. Links stond er een geel bordje, dus die kant gingen we op. Maar daarna kwamen we geen gele boordjes meer tegen. 'Volgens mij lopen we niet goed. We zijn al minstens drie en een half uur aan het lopen, en we zijn of steeds niet terug' zei ik 'en we komen ook geen gele bordjes meer tegen'. Zoë knikte instemmend 'ja, dat denk ik ook'. Robbert zuchtte 'wat een watjes zijn jullie, we lopen heus wel goed. Kom maar gewoon mee' zei hij, en hij liep door. Met een zucht achtervolgde ik hem, en de rest. Plots stond Robbert stil. Hij keek angstig om zich heen. 'Hoorden jullie dat ook?' Vroeg hij angstig. 'Nee. En wie is hier nou het watje?' Antwoordde Ilse verveeld. Plots hoorden we allemaal wolvengehuil. Dus daar schrok hij zo van. Het klink van voor ons. Ik liep naar Robbert toe, en pakte het kompas af. De naald wees precies die richting op. Robert volgde dus gewoon de naald, al die tijd. 'Zullen we maar terug gaan' zei Max zenuwachtig 'het is al aan het schemeren'. Ik schudde mijn hoofd 'nee, de naald wijst in die richting, dus daar gaan we heen' zei ik, en ik wees naar voren. 'We gaan zo gewoon van het pad af. En dan volgen we de naald. Ivo kan wel een vuurtje maken om een fakkel te maken, toch Ivo?' 'Ja, kan ik best'. Ik knikte 'oké, dan gaan we nu het kompas volgen'. Ik ging voorop, en de rest liep achter mij aan. Verdwalen, echt, dat moet dan ook mij weer overkomen...