Dierenfluisteraar (voltooid)

Hoofdstuk 46

POV Ivo
Het is nu 10 uur s'avonds, en Alena is er nog niet. Ik begin me nu echt zorgen te maken, net zoals haar moeder. Plots komt Wolf aangerend, en hij gromt wat. Ara vloog meteen naar me toe en zei Wolf vertelde me net dat hij Alena alles heeft verteld en dat ze overstuur wegliep, en zei dat ze even alleen wilde zijn. Ik knikte. 'Wat zei Ara?' Vroeg Alena's moeder me. 'Hij zei, dat Wolf tegen hem zei dat hij Alena alles had verteld, en dat ze overstuur wegliep en zei dat ze even alleen wilde zijn'. Michelle's ogen werden groot (Michelle is de naam van Alena's moeder, ik weet niet of ik haar eerder in dit verhaal al een naam heb gegeven, dus ik noem haar gewoon zo). Ze draaide zich naar Wolf toe 'weet jij alles over onze familie?'. Wolf knikte. 'Heb je haar álles verteld? Over wie ze is en wie haar familie is?'. Wolf knikte weer. Michelle ging met een zucht zitten 'dan kunnen we het wel vergeten dat ze voor morgen weer thuis komt' zei ze. Ik keek haar verbaasd aan 'hoe bedoel je?'. Ze zuchtte weer 'onze familie heeft een hele ingewikkelde geschiedenis. Wolf, heb je haar ook verteld wát we precies deden?'. Wolf schudde zijn hoofd, en gromde wat. Wolf zegt dat hij daar niks over wist, en dat wat hij haar heeft verteld informatie was die de dierengoden hem hebben vertelt. Ik knikte en gaf de informatie door aan Michelle. Wel lekkere communicatie zo. Ze knikte. Ik kon me niet meer bedwingen en vroeg 'waar gaat dit over?' Vroeg ik nieuwsgierig. Michelle zuchtte 'weet je, dat is heel wat informatie. Als ik het moet samen vatten: er zijn meer dan alleen Dierenfluisteraars. Er zijn vier anderen soorten mensen die bijzondere gaves hebben. Alena... Heeft het bloed van al deze vijf soorten in zich. Ze heeft daardoor ook die gaves. Het probleem is, is dat er een oorlog tussen ons, ik bedoel, tussen hen woed. Alena is de enige die ze kan stoppen doordat ze het bloed van alle vijf heeft. Maar het maakt haar niet alleen sterker, maar tegelijkertijd ook kwetsbaarder. Ik zal het je nog wel een keer vertellen. Wolf, ik heb een vraag voor je. Ik weet niet of het kan, en misschien vraag wel te veel. Kan je proberen contact te maken met Lida, ondanks dat hij dood is? Ik hem hem namelijk wel nog steeds als een heldere tatoeage op mijn arm staan'. Oke. Wie is Lida? Michelle zag mijn vragende blik waarschijnlijk wel, maar ze negeerde me. Ze ging zitten en rolde haar mauw op, en ze stak haar arm uit. Er werd een tatoeage van een wolf zichtbaar. Is dat Lida? Wie geeft zijn tatoeage nou weer een naam? Het zal wel. Wolf sloot zijn ogen en spitste zijn oren. Hij bracht zijn snelt naar Michelle haar arm, en drukte met zijn neus op de tatoeage van de wolf. Tot mijn grote verbazing begon de tatoeage licht te geven. Toen het licht doofde, trok Wolf zich terug, en knikte hij met zijn hoofd en gromde hij wat. Volgens Wolf kan hij wel contact maken, maar is het zwak. Vertelde Ara me. Ik vertelde het aan Michelle, en ze begonnen stralen 'dus Lida  is niet dood?' Vroeg ze verheugd. Wolf knikte met zijn kop. 'Ik wist het! Ze haalde gewoon even geen adem meer en was er ontzettend erg aan toe, maar ze was niet dood!' Riep ze blij uit, maar plots wed haar blik serieus. 'Waarom komt ze dan niet tevoorschijn?' Vroeg ze. Oke... Nu word het wel heel eng. Wolf schudde zijn kop. 'Weet je het niet?'. Hij schudde zijn kop weer. Michelle knikte, en ging weer zitten. Ik zuchtte en staarde het raam uit. Waar ben je, Alena? Vroeg ik me vragend af.

POV Alena
Sara was heel aardig, en had me het een en ander over zichzelf verteld. Ik had wel mijn naam verteld, en wat over Wolf, en dat wat ik haar ook had verteld als ik niet wist wat Wolf me had verteld. Sara hoorde bij de mensen die de oorlog zinloos vonden, en wilden dat deze eindigde. Net als ik dus. Nou ja, alsof ik een keus heb. Volgens Wolf is het mijn lot. Ik zuchtte. Ik lag nu in een bed, en al snel vielen mijn ogen dicht. Ik had een onrustige nacht, maar dat kwam waarschijnlijk door het idee dat ik mijn moeder niks had laten weten. Maar ja, zei had me ook nooit verteld dat de tatoeage op haar arm dus eigenlijk haar totemdier is, dus tja... Ik denk dat weleer quitte staan. Ik droomde over Zilver, en samen hebben we heel veel geoefend. Ze denkt dat ik al bijna klaar ben. Als ik binnen een minuut een tornado kan maken, zegt ze, dan ben ik klaar met lucht, en mag ik door naar vuur.

POV Zoë
Ik weet niet waarom, maar ik werd rond half twaalf wakker, en iets zei me dat ik naar het bos toe moest. Ik kleedde me zacht aan en liep zacht de trap af, en sloot de voordeur zacht achter me. Ik liep naar mijn fiets toe en ging naar het bos. Ik liep door het bos heen, en plots voelde ik een steek in mijn zei. Wat is dit? Vroeg ik me, terwijl mijn benen het begaven. Je hebt te lang gewacht, en nu verander je in mij zei Silvy tegen me. Ik kreunde van de pijn. Na voor mijn gevoel uren te hebben gegild van de pijn, voelde ik me lichter, en voelde ik geen pijn meer. Ik keek rond en zag dat ik op een op een plek bij een meertje was. Ik liep er naartoe, maar deinsde geschrokken terug met een gesmoorde gil toen ik mijn spiegelbeeld zag. Ik zag een meisje. Met blond, stijl haar. Blauwe ogen. Zwarte kringen rond haar ogen. Ik had geen broek en trui aan, maar een wit, mooi, zwierig jurkje bedekt met veren. En twee, spierwitte vleugels. Van een spanwijdte van bijna anderhalve meter. Een half mens- half zwaan. Precies zoals Silvy had beschreven. Dit is mijn Ware Wezen. Een half-zwaan.