Dierenfluisteraar (voltooid)

Hoofdstuk 47

POV Zoë
Toen ik van de schrik bekomen was, liep ik terug naar het water. Ik bekeek mezelf nog een keer. Alleen mijn lengte, figuur, blonde haren en blauwe ogen waren hetzelfde. Ik zag er heel anders uit. Ik probeerde mijn vleugels op te vouwen, zodat ze langs mijn lichaam hingen, en het lukte me. Het was verrassend makkelijk. Ik vouwde ze weer uit. Ik aaide ze, en ik voelde in mijn vleugels dat ik ze aanraakte. Ik had er dus gevoel over, en de controle. Net zoals je benen als je loopt, of je armen als je iets pakt zeg maar. Ik wapperde met ze, en merkte dat ik opsteeg. Het was wat onwennig, maar al snel had ik door hoe ik stil in de lucht kon blijven hangen. Daarna probeerde ik vooruit te komen. Het lukte ook nog gewoon. Het duurde even, maar toen had ik door hoe ik me moest omdraaien, en hoe ik bochten moest maken. Het voelde eerst onwennig, maar het ging daarna wel. Ik landde weer. Hoe zou ik nu weer terug kunnen veranderen naar mijn normale ik? Simpel. Door daar aan te denken. Uiteindelijk gaat het vanzelf, dan denk je gewoon "verander" en je verandert. Dank je, Silvy. Ik probeerde te doen wat ze zei, en na een paar minuten stond ik als de gewone ik. Ik liep snel terug naar mijn fiets en fietste weer naar huis.

Ik stond voor de deur bij Alena, en belde aan. Haar moeder deed open 'hallo!' Zei ik vrolijk. Zij zelf zag er nogal moe uit. 'Kom binnen' glimlachte ze naar me. Ik liep naar vinnen, door naar de woonkamer en plofte neer op de bank. 'Slaapt Alena nog?' Vroeg ik. Ze schudde haar hoofd 'nee'. Ik knikte 'waar is ze dan?' 'Dat weet ik niet. Ivo s haar gaan zoeken'. Ik knikte weer 'met Ara zeker. Is ze niet gewoon bij Wolf?'. Michelle, zoals ik haar mag noemen, keek me verbaasd aan 'hoe weet je van Wolf en Ara?' 'Nou, toen ze een keer met de elementen aan het oefenen was zag ik dat, en vroeg ik ernaar. Toen heeft ze alles uitgelegd, dat ze een Dierenfluisteraar is enzo, en Ivo ook'. Michelle knikte een beetje verbaasd. Ze ging naast me zitten en zuchtte 'ze is gisteravond niet thuisgekomen. Ik hoop maar dat er geen Ware Wezens zijn die haar hebben gevonden'. Ik keek haar beledigd aan 'wat is er mis met Ware Wezens? Het kunnen net zoogde waarzeggers of weet ik veel wie zijn die haar hebben gevonden'. Ze keek me opnieuw verbaasd aan 'hoe weet jij van het bestaan van die soorten af?'. Ik kleurde een beetje rood. 'Nou, ja... Eh... Ik ben... Eh.. Ik ben een Ware Wezen' zei ik zacht. Michelle keek me verbaasd aan. 'Dat wist ik niet' zei ze. Ik zuchtte 'ik wist het ook niet, tot een paar weken geleden. Niemand anders in mijn familie is een Ware Wezen, of een ander bovennatuurlijk mens. Ik denk dat Jack ook iets van een gave moet hebben, want hij is tenslotte mijn tweelingbroer'. Michelle knikte een beetje verbaasd. 'Maar, zei je net niet dat ze gister avond niet is thuisgekomen?' Vroeg ik bezorgd. Michelle knikte 'dat klopt'.

POV Alena
Sara was heel lief en zorgzaam. Ze verzorgde een heerlijk ontbijt van producten die gewoon in de natuur groeien. Ik had het er met haar over de Stille Oorlog. Het schijnt dat er zes teams zijn: de Ware wezens, die vinden dat zij de leiding moeten hebben omdat de naam "Ware" in hun naam zit, dan hebben we de waarzeggers die zeggen nooit meer aan iemand de toekomst te willen voorspellen als zij de leiding niet krijgen, de mensen met totemdieren vinden zichzelf oppermachtig doordat hun totemdier alleen naar hen luistert en in een tatoeage kan veranderen. De Dierenfluisteraars zeggen dat zij de leiding moeten hebben omdat ze de elementen kunnen besturen en met een dier kunnen praten. Dan heb je een groep van een paar van alle soorten bij elkaar die met zijn allen wil regeren, en een groep die tegen de oorlog is en die vrede wil. De kant waar jij en ik dus zijn. De tovenaars bemoeien zich niet met de strijd, wat jammer is want ze zijn de machtigste van ons allemaal met hun toverkunsten. 'Weet je, iemand van onze groep heeft gezien dat er een meisje is dat alles in een is, dat bloed heeft van elk van deze bovennatuurlijke wezens of mensen. Zij zou de oorlog kunnen stoppen, maar er is nog nooit iets van haar vernomen' eindigde Sara haar verhaal. Ik knikte. Ze moest eens weten wie er voor haar neus zat...