Το θήραμα

*Εισαγωγή*

"Παρακαλώ όλα τα παιδιά να καλωσορίσουν τη νέα μαθήτρια στο κολέγιο μας..." είπε η δεσποινίς Αυγερινού...

Ένα κορίτσι με μακριά καστανά μαλλιά και γαλαζοπράσινα μάτια ξεπρόβαλε στην πόρτα... είχε κατεβασμένο το κεφάλι αφού δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένη με την επιλογή και την επιμονή του πατέρα της να τη στείλει σε αυτό το κολέγιο μόνο για τους εκλεκτούς... αλλιώς ονειρεύονταν το μέλλον της... πιο ανεξάρτητο όπως την είχε μάθει η μητέρα της... Προχώρησα δίπλα στην καθηγήτρια δισταχτικά ενώ όσο ένιωθε τα βλέμματα πάνω της τόσο αγχωνόταν... είχε ένα βαρύ όνομα φόβητρο... έναν πατέρα που άλλοτε δεν της χαλούσε χατήρι και άλλοτε τη μάλωνε αυστηρά... της είχε αδυναμία αλλά πάντα περνούσε το δικό του στο τέλος... τουλάχιστον μοιάζανε σε αυτό... στη ξεροκεφαλιά και στο πείσμα ενώ καμιά φορά ξεπερνούσε τον εγωισμό του...

"Πες μας το όνομα σου..." την παρακάλεσε η γλυκιά καθηγήτρια οικονομίας...

"Ιοκάστη Φωκά..." απάντησε περήφανα και τότε μόνο σήκωσε το βλέμμα της για να γνωρίσει τους νέους συμμαθητές της... κάπου στο βάθος άκουσε χαχανητά... επικέντρωσε το βλέμμα της προς τη γαλαρία... τότε διέκρινε καθαρά τρία αγόρια... πολύ εμφανίσιμα αλλά τόσο εκνευριστικά....

"Αγόρια ησυχία..."διέταξε η καθηγήτρια αλλά τα συγκεκριμένα αγόρια δεν είχαν μάθει να πειθαρχούν εύκολα... παιδιά των μπαμπάδων τους... ένα μείγμα θανατηφόρο από μόνο του... έπαρση... εγωισμός.. ζήλια... περηφάνια... αλαζονεία... υπερβολική σιγουριά για τις επιδόσεις τους... όλα αυτά συνέθεταν την εικόνα αυτών των αγοριών... γόνους μεγάλων οικογενειών που τα είχαν όλα μα ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένοι...

"Κυρία δεν κάναμε τίποτα..." σχολίασε το αγόρι με τα καστανά μαλλιά πρώτα... ενώ έκανε μια ματιά στο φίλο του....

"Ακόμη τουλάχιστον..." πετάχτηκε ο τρίτος της παρέας... τα μαλλιά του ανοιχτόχρωμα...

"Κομνηνέ... Παππά... σιωπή... καιρό τώρα ανέχομαι τα καμώματα σας..."

Ξαφνικά ακούστηκε η φωνή ενώ τρίτου αγοριού... ήταν πιο αυστηρός αλλά φαινόταν σαν να ήταν ο αρχηγός τους... "Δεν υπάρχει λόγος να σχηματίσει το νέο μας κορίτσι λάθος εντύπωση για μας..." τα μαύρα του μαλλιά ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα γαλάζια του μάτια...

"Ραζή σταμάτα γιατί θα σας πετάξω όλους έξω..."

"Όχι κυρία δεν τα κάνετε αυτό... τα εκνευριστούν οι γονείς μας..." απάντησε το αγόρι με τα μαύρα μαλλιά...

Πίσω από τα τρία αγόρια ακούστηκε η φωνή ενός τέταρτου αγοριού.... πάντα πιο ήσυχος αλλά εξίσου επικίνδυνος... φορούσε καπέλο ενώ ήταν ο μόνος που δεν κοίταξε την κοπέλα... συνέχιζε να ζωγραφίζει το βιβλίο του... "Ας την αφήσουμε να μάθει τους κανόνες εδώ πέρα... μη γίνεστε μαλάκες..." έπαιζε το πόδι του νευρικά...

"'Έξω και οι τέσσερις..." ούρλιαξε η καθηγήτρια που δεν τους άντεχε άλλο...

Η Ιοκάστη πάγωσε... ένιωσε πως το αίμα της ανέβαινε στο κεφάλι με αυτή τη συμπεριφορά... τι σόι αγόρια είναι αυτά... που ήρθα; αναρωτήθηκε από μέσα της... Κάποια κορίτσια ξέσπασαν σε χειροκροτήματα... προφανώς ανήκαν στο φαν κλαμπ τους... σούφρωσε τα χείλη της... ήταν μια κοπέλα των ειδικών αποστολών... ήταν επίσης κόρη του μπαμπά της... του Ισίδωρου Φωκά...

Ένα ένα τα αγόρια περάσαν από μπροστά της... άρχισαν να συστήνονται...

"Ορέστης Κομνηνός... θα γνωριστούμε καλύτερα κάποια στιγμή..." της χάιδεψε το μάγουλο προκλητικά... πατέρας του ο Στέργιος Κομνηνός...

"Αποτελείς καινούργιο κρέας... και μας αρέσει να παίζουμε με οτιδήποτε καινούργιο.." πρόσθεσε ο Μάνος Παππάς... πατέρας του ο Μάρκελλος Παππάς...

Ο τρίτος της παρέας πέρασε από δίπλα της... την σκούντησε επίτηδες... "εμένα θα μάθεις πρώτο και καλύτερο..." της ψιθύρισε ο Άγγελος Ραζής... πατέρας του ο Φίλιππος Ραζής...

Ο τελευταίος της παρέας τότε μόνο την παρατήρησε... "ελπίζω να είσαι καλό και υπάκουο κορίτσι... εμένα θα μάθεις στο τέλος.... το μικρό μου όνομα αρκεί... Σταύρος... και πάντα με μαθαίνουν τελευταίο.."

"Ρήγα πέρνα έξω... θα ενημερώσω τους γονείς σας..." τσίριξε η Αυγερινού αλλά μάλλον ήταν λόγια του αέρα...

Η Ιοκάστη κάθισε σε ένα θρανίο άδειο... αναστέναξε βαθιά... σκεφτόταν να πάρει τηλέφωνο της μητέρας της κλάψει αλλά όφειλε να επιβιώσει σε αυτό το χάος... μόνο που το χάος δεν είχε καν ξεκινήσει... όλα ήταν στην αρχή... σε αυτό το κολλέγιο υπήρχαν οι κανόνες των αγοριών αλλά αυτή ποτέ δεν υπάκουσε στους κανόνες...

Μια κοπέλα με απαλή φωνή την καλωσόρισε... "μη τους δίνεις σημασία έτσι πάντα κάνουν στην αρχή και μετά βαριούνται..."

Η Ιοκάστη ανοιγόκλεισε τα μάτια της νευρικά... χαμογέλασε στην καστανόξανθη κοπέλα... "Ιοκάστη Φωκά" είπε και αμέσως άπλωσε το χέρι για να συστηθεί...

"Ιωάννα Φωτίου..." απάντησε η κοπέλα με τα μεγάλα εκφραστικά μάτια και το υπέροχο χαμόγελο... πατέρας της ο Μάριος Φωτίου

Και οι δυο έβαλαν τα γέλια... ταιριάξανε αμέσως και χωρίς καθυστερεί η Ιωάννα κάθισε δίπλα της... σίγουρα τα δυο κορίτσια θα είχαν ανάγκη η μία την άλλη σε αυτή τη δύσκολη σχολική χρονιά..