Το θήραμα

*ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ*

32- Όλοι μαζί

"Μην με ακουμπάς!!" φώναξε η Ντανιέλ προς το Μάνο

"Μα νόμιζα μωρό μου πως ξεπεράσαμε τα κολλήματα, πως είδες..."

"Δε θέλω να δω τίποτα, δε θυμάμαι να σου έδωσα ποτέ το θάρρος να με αγγίζεις, πάρε τα ξερά σου από πάνω μου"

"Μήπως θες να τα βάλω κάπου αλλού;" τη ρώτησε θρασύτητα

"Είσαι αισχρός, τιποτένιος βλάκας, σε σιχαίνομαι"

"Αλλά με θαυμάζεις" συμπλήρωσε με το χαμόγελο της νίκης "μαζί μου δε θα φοβάσαι"

"Είμαι μια ντίβα δε φοβάμαι ποτέ και αγοράκια σαν και εσένα τα έχω για μεσημεριανό"

"Θα μου γλύφεις όλα τα κοκκαλάκια μωρό μου;" τη ρώτησε πάλι αυτός επίτηδες

Η Ντανιέλ τον γρονθοκόπησε στον ώμο... "για τα σκουπίδια είσαι"

Η Μαρτίνα πλησιάσει την αδερφή της, δίπλα της ο Σταύρος... "μην πειράζεις την αδερφή μου" πρόσταξε... "δεν είναι για τα δοντάκια σου, εσύ φοράς μασέλα" ξεστόμισε θυμωμένα.

Ο Σταύρος πήρε το λόγο... "και όμως εγώ μπορώ να σε δαγκώσω"

"Εσύ να σκάσεις γιατί μόνο θόρυβο κάνεις"

Αυτός την άρπαξε αμέσως, την έσφιξε από τον ώμο ενώ την κοίταζε μέσα στα μάτια... "είμαι αυτός που είμαι και αυτή τη στιγμή μπορώ να σε κάνω να τρέμεις από το φόβο σου" τη φίλησε. Η γλώσσα του βίαια μπήκε στο στόμα της, πάλευαν αλλά πολύ γρήγορα εγκατέλειψε την προσπάθεια, έδειχνε να το απολαμβάνει περισσότερο.

"Άφησε την" γρύλισε η Ντανιέλ,

Ο Μάνος τράβηξε τη δεύτερη ντίβα "είναι η σειρά μου να σε στρώσω" για πολύ λίγο οι ματιές τους συναντήθηκαν. Όλη αυτή η κόντρα, όλη αυτή η αντίθεση προφανώς τους οδηγούσε στα άκρα αλλά την τελευταία στιγμή, τα τελευταία γεγονότα τους ένωσαν σαν μια γροθιά.

"Κάποιοι καλοπερνάνε χωρίς εμάς" φώναξε ο Ορέστης, κρατώντας το χέρι της Ιωάννας.

"Αργήσατε" μουρμούρισε ο Σταύρος ενώ χάιδεψε το μάγουλο της Μαρτίνας

"Να φύγουμε να σας αφήσουμε μόνους" αστειεύτηκε η Ιωάννα ευτυχισμένη. Ποτέ δεν έμαθε τι πραγματικά είχε συμβεί, ποτέ δεν έμαθε πως περιπλέχτηκαν τα πράματα τότε. Ο πόνος άφησε τα σημάδια πάνω τους αλλά αρκούσε μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα γλυκόλογο να σβηστούν όλα πολύ γρήγορα.