Το θήραμα

*Θυμός*

20- Θυμός

"Είναι αλήθεια;" ρώτησε η Ιοκάστη καθώς είχαν απομακρυνθεί από όλους...

"Τι από όλα;" ανταπάντησε με ερώτηση ο Ορέστης χαμένος στις δικιές του ψευδαισθήσεις... "δε ξέρω τι είναι αλήθεια και τι ψέμα πλέον, ποιος ευθύνεται; τι θα γίνει από εδώ και πέρα;" το βλέμμα του πλανήθηκε προς τη λίμνη

"Το στοίχημα; αυτός το έβαλε;" ο θυμός διαγράφονταν καθαρά στο πρόσωπο της... "γελάσετε και οι δυο αρκετά; πες μου Ορέστη, πανηγυρίζετε ειδικά ο φίλος σου;" η καρδιά της χτυπούσε δυνατά, κόντευε να σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια. Ένιωθε το κρύο του χειμώνα να φωλιάζει μέσα της, να χάνει το γαλάζιο του ουρανού, να βυθίζετε σε ένα σκοτάδι πυκνό, σχεδόν τρομαχτικό... Αναζητούσε απαντήσεις από το πιο ακατάλληλο άτομο, ο υπεύθυνος ήταν άλλος αλλά εάν του μιλούσε, η ζήτηση θα είχε κακή εξέλιξη ούτε ή άλλως.

"Έχει σημασία; ναι ήταν στοίχημα... τι σημασία έχει ποιος το έβαλε;" της γύρισε την πλάτη...

Η Ιοκάστη όμως τον έσπρωξε, "ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να παίζετε έτσι;" χτύπησε το στήθος για να ελευθερώσει λιγάκι από τον πόνο... "ποιος να πάρει; δυο καθίκια είστε που δεν γνωρίζετε την πραγματική αξία της αγάπης..." είχε κοκκινίσει αλλά τα λόγια της κοφτερά...

"Ξέσπασε, ξέσπασε σε μένα..." της είπε απολύτως ψύχραιμα... "ναι είμαστε δυο μαλάκες, πιστεύαμε πως μπορούμε να γελάσουμε, να διασκεδάσουμε αλλά την πατήσαμε σαν πρωτάρηδες... σκέψου... δες καθαρά γαμώτο, τι νιώθεις;"

"ΣΑΣ ΜΙΣΩ.." τσίριξε σαν τρελή... "περισσότερο εκείνον..." δάκρυα ελευθερώθηκαν αλλά τα σκούπισε αμέσως...

"Άρα τον αγαπάς... εάν τον αγαπάς θα τον συγχωρέσεις..." σούφρωσε τα χείλη του... ήταν η σειρά του να της αποδείξει πως η πραγματική αγάπη γεννιέται και από το πιο μεγάλο ψέμα... "μην κάνεις το ίδιο λάθος με μένα..." σχεδόν την παρακαλούσε..

"Δεν είσαι σε θέση να μου ζητάς τίποτα, καλά να πάθεις και εσύ, η φίλη μου έπραξε σωστά που δεν είναι μαζί σου, θα δυστυχούσε... σαν αξίζουν κοπέλες σαν τις βλαμμένες τη Νεφέλη και την παρέα της... με ακούς;" έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω, με σκοπό να φύγει από το μέρος το γρηγορότερο δυνατό...

Ο Ορέστης όμως συμπεριφέρονταν εντελώς μηχανικά... "Και οι παράπλευρες απώλειες; η μεγάλη απώλεια;" αναφέρονταν στο παιδί του, διότι πολύ απλά γνώριζε πως η Ιωάννα δε του έλεγε ένα τέτοιο ψέμα σε αυτή τη χρονική στιγμή.