Το θήραμα

*Άρνηση*

21- Άρνηση

"Την αγαπάς;" τον ρώτησε η Ιοκάστη. Και οι δυο επέλεξαν την ταράτσα του σχολείου για να ξεφύγουν από τύψεις και προδοσίες...

Ο Ορέστης με τα χέρια σταυρωμένα συνέχιζε να κοιτάζει κάτω... "εσύ αυτόν;"

Η Φωκά έκανε ένα μορφασμό... οι δίδυμες λεπτά πριν τη ρώτησαν το ίδιο πράμα αλλά και σε αυτές δεν έδωσε καμιά απάντηση. "τι κάνουμε εδώ πέρα;" αναρωτήθηκε φωναχτά...

"Ξεφεύγουμε από αυτούς που μας πληγώνουν.." αποκρίθηκε ενώ εντόπισε την Ιωάννα, φαινόταν τόσο ξέγνοιαστη, σαν της έφυγε ένα μεγάλο βάρος μετά την αποκάλυψη. Το σκοτάδι κάλυψε τη δική του ψυχή τώρα και το βάρος αβάσταχτο μέσα του.. "τι μπορούμε να κάνουμε; να παρακαλέσουμε; να ρωτήσουμε γιατί; έχει νόημα;"

Η Φωκά κοντοστάθηκε δίπλα του, ανέπνευσε με λαχτάρα το πολύτιμο οξυγόνο για να χαλαρώσει λιγάκι... "δεν έχει νόημα ακόμη και η συγγνώμη έχει ημερομηνία λήξεως.. θα μας καταλάβουν; η πάλη είναι μέρος του εγωισμού, μέρος προσωπικών απωθημένων... δε ξέρω εάν μπορώ να σου πω κάτι..."

"Πως είναι εκείνη;" τη ρώτησε αμέσως...

"Αποφεύγει να μου μιλήσει... χαμογελάει αλλά γνωρίζω πως..."

"Πονάει.." συμπλήρωσε ο Ορέστης... "δε θέλει να τη λυπηθώ αλλά τη λυπάμαι... εάν της το πω θα με μισήσει..."

"Τι έχουμε να χάσουμε Ορέστη;" αναρωτήθηκε... "πόση προσπάθεια επιτρέπεται πριν χαθεί η αξιοπρέπεια... δες το φίλο σου..."

"Δε μου μιλάει... με αποφεύγει, τα κρατάει όλα μέσα του... ο Άγγελος που ξέρω θα ξεσπούσε και αυτός γελάει.."

"Γιατί είναι εγωιστής, ένας κόπανος που δεν έχει μάθει να ζητάει συγγνώμη" σούφρωσε τα χείλη της γεμάτη θυμό αλλά ο πόνος άνοιγε νέες πληγές... "διασκεδάζει με αυτή τη σκύλα... για όλα αυτή φταίει... για όλα..."

"Εμείς δε φταίμε;" πήρε μια βαθιά ανάσα ενώ έπαιζε το χέρι νευρικά στο μάρμαρο... "φταίμε διότι δεν παλέψαμε... και εγώ πρώτος..."

"Πήγαινε να της μιλήσεις, ακόμη και η απώλεια σας ενώνει... ενώ ο φίλος σου είναι καμένο χαρτί, αχάριστος, εγωιστής κακομαθημένος..."

"Σε αγαπάει και εάν μη θες να το δεις Ιοκάστη, εάν πάθαινες κάτι θα βρισκόταν δίπλα σου, θα άφηνε τους εγωισμούς... ενώ εγώ..."

"Δεν γνώριζες..."

"Και τώρα που ξέρω πάλι κρύβομαι..."

Αμέσως τον έπιασε από το χέρι του έσφιξε την παλάμη.. "τι λες να σταματήσουμε να κρυβόμαστε και να βγούμε από την αφάνεια... δεν είμαστε δειλοί..." τα μάτια της φανέρωσαν μια περίεργη λάμψη... "Πάμε Κομνηνέ... ήρθε η ώρα για πολλά πράματα.."