Το θήραμα

*Δε θυμάμαι*

22- Δε θυμάμαι

"Πως γίναμε έτσι;" ρώτησε ο Ορέστης επίμονα ενώ περίμενε την Ιωάννα να τελειώσει το μάθημα. Δεν θα την άφηνε έτσι. Βλέποντας τα χάλια του Άγγελου ήταν σαν να χτύπησε ένα καμπανάκι μέσα του.

Εκείνη όμως είχε ξεμείνει από λόγια, κάποτε δεν είχε δει τα σημάδια και τώρα πλήρωνε για τα λάθη της. "είμαστε μικροί και ανώριμοι" ψέλλισε αμέσως.

"Θα γινόμασταν γονείς" η άρνηση προφανώς ήταν μια στάση άμυνας για εκείνη. Διέκρινε θλίψη στα μάτια της και για πολύ λίγο ήθελε να τη διώξει μακριά.

"Παρελθοντικός χρόνος όπως το είπες, όλα γίνονται για ένα σκοπό, σφάλαμε και οι δυο και περισσότερο εγώ" απάντησε αμέσως εκείνη ενώ κρατιόταν για να μη κλάψει.

"Σταμάτα να κατηγορείς μόνο τον εαυτό σου" τη μάλωσε "και εγώ φέρθηκα σαν μαλάκας πίστεψα"

"Και οι δυο πιστέψαμε σε ψέματα, θεωρήσαμε πως η αγάπη μας ήταν δυνατή και στο πρώτο εμπόδιο γκρεμίστηκε σαν τραπουλόχαρτο, σαν πύργος από άμμο δίπλα στο κύμα. Θέλαμε να πιστέψουμε στο ψέμα δε το βλέπεις;"

Ο Ορέστης προσπάθησε να την αγκαλιάσει, όλο ο θυμός είχε μετατραπεί σε πόνο, σε οίκτο. "μαζί"

"Δεν υπάρχει μαζί, με κατηγόρησες, δεν μπορεί να ξανακολλήσει το γυαλί Κομνηνέ, άλλαξες και άλλαξα, δεύτερες ευκαιρίες δε δίνονται τόσο εύκολα" προσπάθησε να ξεφύγει από την αγκαλιά του, αλλά έτσι καθώς την πλημμύρισε η θέρμη του κορμιού του, έγινε ξανά ευάλωτη, το θλιμμένο κορίτσι που πάλευε με αλήθειες και ψέματα. "όλα γκρεμίστηκαν.."

Το δάχτυλο του βρέθηκε στα χείλη της... "ας μη μιλήσουμε για λίγο" την παρακάλεσε, ναι η σιωπή φάνταζε το πιο ασφαλές καταφύγιο.

Κοιτάζονταν στα μάτια, αυτά τα μάτια μαρτυρούσαν περισσότερα από ότι το στόμα θα ξεστόμιζε. Τα λεπτά κύλησαν, ο χρόνος δεν πάγωσε ώστε να κρατήσουν την όμορφη στιγμή. Ήδη είχαν πει πολλά, αργότερα θα λέγανε περισσότερα, αργότερα όταν θα διαπίστωναν πως μπροστά στο κίνδυνο της απώλειας η αγάπη γλιστράει μέσα από την κλειδαρότρυπα και τους φέρνει αντιμέτωπους με διλήμματα. Της υποσχέθηκε κάτι τελευταίο όμως.. "θα βρω τη έγινε εκείνη τη μέρα, θα βρω και θα πληρώσει ο ένοχος"

Η Ιωάννα αντέδρασε, δεν ήθελε να επιστρέψει πίσω, την ένοιαζε το μπροστά και αυτή η αγκαλιά δήλωνε πως το μέλλον έλεγε αντίο στο παρελθόν με εμφατικό τρόπο. "είμαστε πολύ φορτισμένοι και οι δυο, ίσως είναι καλύτερα.."