Home in your arms;
Gabing gabi na pero ito ako at nagrarampa pa sa labas,helo pinalayas nga ako di ba.
Tinawagan ko ang taong maaring tumulong sa akin.
"Hello beh."pagsagot nito sa phone niya.
"Hello beh,sorry ha nakaistorbo ba ako?"tanong ko.di agad siya nakasagot pero dinig ko ang mumunting paghikbi niya."beh may problema ba?"tanong ko.pero nagulat ko ng nanay na niya ang sumagot.
"Hoy ikaw...wag kang lalapit sa anak ko...alam mo bang tinakot siya ng magaling mong ama,sa susunid na gawin ng pamilya mo yun ay mananagot kayo sa akin!"galit naturan ng ina niya.shit bat di niya sinasabi sa akin to.pinatay ko na ang tawag at napaupo na lang ako sa gilid ng kalsada.
Umiiyak ako ng magring ang phone ko.wala sa sarili ng sagutin ko yun.
"Hello."sagot ko
"Baby?are you cryin?"tanong nito sa kabilang linya.
Humagulgol na ako at halos di ko maintindihan ang sinasabi noya hanggang sa nainstruct ko siya kig saan ako naroon.
May nag-abot sa akin ng panyo,pagtingala ko ay agad yumakap sa kanya.at umiyak muli.
"Shhhh its okay I'm here now,I'm not goin to leave you."pagpapatahan nito sa akin.
Dinala niya ako sa hotel kung saan siya naka stay.at oumayag na rin ako na sasama ako sa kanya labalik ng italy,aayusin na kang namin lahat ng papeles para sa pag akis namin.
After one week.
"Here baby,I'm so happy that I have a friend in Dfa for faster transaction...so here's your passport."masayang turan ni winston sa akin...16 pa lang ako kaya medyo nahirapan kami...pinalabas rin niya na siya ang fiancee ko...natotoo naman dahil ikakasal din kami once na masettle lahat.
Panibagong linggo ang dumating at heto't nagaayos na kami ng gamit ni winston...aalis na ako sa lugar na to...at sa pagbabalik ko ay sisiguraduhin kong pagsisisihan nila.
Ng makarating kami ng airport ay tumingin muna ako sa paligid...wala ni kahit sino ang nakaka alam na aalis ako.
Paalam...paalam sa lahat...
Goodbye philippines....for now.
Six years after;
Jarred's pov;
6 na taon na....yan ang bilang ko simula noong araw na pinalayas si genric ng mga magulang niya....simula rin noon ay di ko na siya nakita pa.lagi kong sinusubukan na kausaoin si shai pero until now ay di niya ako kinakausap...natatandaan ko pa noong huki kong makausap si shai...koleheyo na kami noon.
Konting flashback
"Shai,sabihin mo naman sa akin oh,wala ka bang balita sa kanya?"tanong ko
"Hindi ka ba nagsasawang magtanong sa akin kung nasaan siya?di ba dapat maging masaya ka sa ginawa mong pangunguna sa kanya...at pang aagaw ng pamilya niya."
"Shai,hindi yun ang dahilan kung bakit ko ginawa lahat ng ito..."sagot ko pero tumalikod na siya,patuloy parin ako sa pagsasalita."mahal ko siya shai."yun ang sinabi ko na ikinahinto niya.
"Ako ba pinagloloko mo?mahal,mahal pero ganito ang ginawa mo?"pang uuyam nito sa akin..
"Noon pa lang...simula noong halikan niya ako ng gabing akala niyang tulog ako....minahal ko na siya noon..pero lalaki ako shai,at di ko matanggap sa sarili ko yun na nagmamahal ako sa kagaya ko...isang lalaki.kay ginawa ko yun...gusto ko siyang pahirapan ng magulang niya upang maging matino siya...at pinagsisisihan ko bawat araw ang ginawa kong yun....bawat pasa niya sa katawan ay pasa sa akin puso.."pagpapaliwanag ko.
"At sa tingin mo ay maniniwala ako."
"Hindi ko sinabing paniwalaan mo ako...ito."binagay ko sa kanya ang phone na binagay sa akin ng magulang ni gen,ito yung dati niyang phone.."simula noon yan na ang theme ng phone na yan,picture naming dalawa na inedit ko pa...maniwala ka man o hindi...mahal ko siya shai,hindi ko lang magawang aminin sa sarili,pero ngayon ay sigurado na ako sa sarili ko....mahal ko siya."
"Ipagdasal mong mapatawad ka pa niya,sampu ng pamilya niya."yun lang ang sabi niya at tuluyang tumalikod.
End of flashback
"Ate yam."tawag ko kay ate yam...papasok na kasI ito sa work niya...isa na siyang guro ngayon...isa rin siya sa galit sa akin.at hindi ko siya masisisi doon.
"Anu ang kailangan mo?saka hanggang kailan ka sisiksik sa pamilyang to?sabagay may nababagay na kayo ang magsama sama dito.aalis na ako rito."turan no ate...hawak nito ang maleta niya.
"Yam,saan ka pupunta?"sita ni tito genric
"Aalis na ako rito."sagot ni ate.
"Anak,iiwan mo na rin ba kami?"malungkot na turan ni tito.
"Bakit,nagsisisi ka na ba sa ginawa mo sa kapatid ko?"may oang uuyam na turan ni ate kay tito.
"Oo nagsisisi ako ng labis anak,sobra ang pagsisisi ko kung alam mo lang,gabi gabi kong pinapahalughog ang buong maynila,wala akong pakialam kong maubos ang pera ko mahanap ko lang ang bunso ko."umiiyak na sagot ni tito.lumapit na rin si tita at niyakap ang asawa.
"Ric,tama na yan,makakasama sayo...mahahanap rin natin ang bunso ko."pagpapakalma ni tita.
"How I wish na magpakita pa siya sa inyo."sagit ni ate yam at tukuyan na itong lumabas ng bahay.hinabol ko siya para pigilan pero pinukulan lang ako nito ng matatalim na tingin.doon ay dumating si kuya gem.
"Saan ang punta mo yam?"tanong nito kay ate.
"Tumabi ka sa daraanan ko."sagot ni ate.
"Hahanapin mo siya?yam hindi natin alam kong nasaan siya,baka nga patay na siya"sa kahat sa kanila ay ai kuya lang yata ang hindi nagbago ang lagtingin kay gen.matigas parin.isang sampal ang iginawad dito ni ate.
"Umalis ka sa daraanan ko."yun kang at tinulak ni ate si kuya at tuluyan na itong umalis.
Bumalik ako sa loob ng bahay at umakyat sa silid ko,ang dating silid ng mahal ko.ang tanga kong bakit ngayon ko lang natanggap sa sarili ko kung kailan wala na siya...hindi na niya ako mapapatawad pa.
Binuksan ko ang box kung saan nakalagay lahat ng ng mga dating gamit ni gen.naluha ako ng makita ang isang bagay na nagpabalik sa akin nung mga panahong masaya pa kaming tatlo nina shai at gen.ito ang picture naming tatlo noong graduation namin ng elementary.ang ganda ng ngiti niya.
Napabalikwas ako ng magsisigaw bigla si tito ric.nang makita ko siya ay buhat buhat niya si tita na walang malay.
Agad kong kinuha ang kotse at ipinagmaneho sila ...katabi ni kuya si tito nasa kanlungan nila si tita.
"What happen pa?"dinIg kong tanong ni kuya kay tito.
"I dont know,bigla na lang siyang natumba."sagot ni tito.
Ng makarating kami ng ospital ay agad inasikaso ng mga nurse si tita...
Naghintay lang kami sa kabas ng er at ng lumabas ang doktor ay bakas ang lungkot.parang may isang masamang balita itong sasabihin.
"Dok anu pong balita sa asawa ko?"tanong nito tito sa doktor.
"Ikinalulungkot ko po pero...alam po ba ninyo na may malubhang dinaramdam ang inyong asawa?"tanong ng diktor kay tito nakikinig lang naman kami ni kuya.
"Wala po siyang sinasabi sa akin,pero lagi niyang dinaramdam ang oananakit ng sikmura niya."sagot ni tito."sinubukan ko na siyang sabihan magpatingin pero matigas ang ulo niya."
"Well,sad to say sir pero ang asawa po ninyo ay may colon cancer...stage 3 at mahihirapan na po tayong agapan paito dahil kumalat na ang cancer sa katawan ng pasyente."bigla ay napaupo si kuya..nanghihina siya dahil sa nalaman.
#pagsisisi
