Bądź na zawsze | JDabrowsky

Rozdział 14

Dziewczyna rozglądała się na wszystkie strony co dziwnie wylądało. Jednak po chwili podeszła do mnie i powiedziała:

- Hej. Szkoda, że już nie chodzisz do naszej szkoły.

Od razu wybuchnęłam śmiechem. Od kiedy pojawiłam się w szkole zaczęła mnie wyzywać, a teraz nagle mówi, że szkoda, że mnie tam nie ma.

– Bo nie mam z kim się kłócić – zaśmiała się. – Nie no żartuję. Wiesz... Zastanawiam się czy by tak lepiej się nie pogodzić.

– Hah. Ty mówisz poważnie?

– Naprawdę, zrozumiałam wszystko.

– Może później pogadamy - powiedziałam kiedy zauważyłam lekarza z Walerią wychodzących z pomieszczenia.

– Możecie wejść pojedynczo – powiedział doktor.

Skinęłam głową i weszłam do sali. Waleria położyła się na łóżku, a ja usiadłam obok na krześle.

– Co się stało? – zapytałam bez zastanowienia.

Dziewczyna wyraźnie posmutniała i zaczęła:

– To przez szkołę i zerwanie.

– Możesz dokładniej? Jeśli nie chcesz nie musisz mówić – powiedziałam z troską.

– Ehh... – westchnęła – kiedy Jaś ze mną zerwał myślałam, że nie znajdę już drugiej tak świetnej i kochanej połówki, więc bardzo się załamałam. Później w szkole też nie było najlepiej Łucja i Lidia cały czas robiły wszystko, żeby mnie pogrążyć. W końcu jakiś starszy chłopak sprzeciwił się jej i mówił, że to nie jest w porządku. Jednak ona zaczęła się śmiać i powiedziała, że mamy uważać. Jakoś po szkole kiedy szłam do domu zostałam pobita i...  –mówiła ze łzami w oczach, które po chwili znalazły się na jej policzkach.

– I co się stało?

– Nie chcę o tym mówić.

– Okey rozumiem. Może chcesz coś do picia?

– Z chęcią–  powiedziała smutno.

Wyszłam z pokoju i kierowałam się do automatów z napojami. Po drodze wpadłam na wysokiego bruneta i opuściłam wodę, którą niosłam przyjaciółce. Chłopak był bardzo przystojny i umięśniony. Wyglądał na jakieś 20 lat.

– Przepraszam – powiedział podnosząc butelkę, którą po chwili mi podał.

– To ja przepraszam. Dzięki – odpowiedziałam.

– Jak masz na imię? – zapytał.

– Ashley – powiedziałam niepewnie.

– Bardzo ładne imię. Ja Adrian – oznajmił z uśmiechem podając mi rękę, którą uścisnęłam. – Nie widziałaś może średniego wzrostu blondynki o szarych oczach?

Chwilę zastanawiałam się o kogo może chodzić jednak po chwili zapytałam:

– Ma na imię Łucja?

– Czyli ją znasz. Wiesz gdzie teraz jest?

– Ostatnio widziałam ją przed salą dwadzieścia jeden.

– Dzięki. Łucja to twoja przyjaciółka? – zapytał.

– Prędzej wróg – odpowiedziałam.

– Aż tak źle? Łucja wydaję się być miłą osobą. Pomogła mi znaleźć mój portfel.

Zdziwiłam się. Łucja? Ona by komuś pomogła?

– Dobra ta ja już idę – powiedział z lekkim uśmiechem.

Przytaknęłam i po chwili ruszyłam w tą samą stronę. Na jednym z krzeseł zauważyłam śpiącego Jasia. Wyglądał bardzo słodko. Usiadłam obok niego i nagle poczułam się senna. Oparłam się o ramię Janka i zasnęłam.

Po 5 godzinach

Nagle obudziłam się na krześle. Zobaczyłam przed sobą Jasia spoglądającego przez okienko w drzwiach do sali Walerii. Zaspana podeszłam do chłopaka, a on smutno powiedział:

– Pogorszyło się.

– Jak to? Przecież jeszcze niedawno było wszystko dobrze.

– Jest w śpiączce – powiedział ze smutkiem w głosie.

– Skąd wiesz? – zapytałam.

– Usłyszałem to od lekarzy – powiedział po czym poszedł do doktora.

Ciekawe dlaczego jej stan się tak nagle pogorszył. Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Po chwili zauważyłam nadal smutnego Jasia.

– Ona chciała się zabić... Rozumiesz? – powiedział ze łzami w oczach. 

Po tych słowach znieruchomiałam. 

– To moja wina – powiedziałam równo z Jasiem. 

– Mogłam jej pomóc, a nic nie zrobiłam – szepnęłam czując jak po moim policzku spłynęła jedna łza.  Chłopak przytulił mnie po czym pocałował lekko w usta. Kiedy zauważył moją zdziwioną minę powiedział: 

– Przepraszam. 

– Nic się nie stało – powiedziałam nadal zdziwiona pocałunkiem. 

Co prawda od dawna na to czekałam, ale nie spodziewałam się tego w tej chwili.  Po pewnym czasie zauważyłam lekarza zmierzającego w naszą stronę. 

– Pani przyjaciółka jest w głębokiej śpiączce. Zażyła kilka opakowań tabletek nasennych. Chciałem panią o tym poinformować, gdyż nie wiadomo czy w ogóle się z niej wybudzi, ale niech pani nie traci nadziei. 

– Jak to? Myślałam, że jest to tylko chwilowa śpiączka... – powiedziałam cała zapłakana.

– Niech pani się nie martwi. Proszę być dobrej myśli – powiedział lekarz po czym poszedł do jednej z sal. Jaś znowu mnie przytulił. 

– Myślę, że muszę jechać już do Wrocławia. Mam jeszcze kilka ważnych spraw do załatwienia. 

– Rozumiem. Mogę zaprowadzić cię na pociag? 

– Myślę, że trafię, ale skoro tak bardzo chcesz – powiedziałam. 

Po chwili drogi znaleźliśmy się na miejscu. 

– Ashley wszystkiego najlepszego – powiedział z lekkim uśmiechem podając mi prezent. 

– Dzięki – odpowiedziałam i przytuliłam chłopaka. 

– Przepraszam, że tak późno, ale ostatnio dużo się działo i zapomniałem o prezencie. 

– Nic się nie stało – powiedziałam. 

Po chwili zauważyłam mój nadjeżdżający pociąg. 

– Dobra to ja już idę. Pa. 

– Pa – powiedział chłopak i pocałował mnie namiętnie w usta. Odpowiedziałam mu tym samym. Po chwili odkleiliśmy się od siebie. Cały czas trzymaliśmy się za ręce. Nie chciałam go opuszczać ani na chwilę, ale musiałam. 

– Do zobaczenia – powiedziałam po czym wsiadłam do pojazdu i pojechałam do Wrocławia.