Bądź na zawsze | JDabrowsky

Rozdział 20

Zdziwiłam się trochę, bo moja mama rzadko coś ode mnie chciała.

– Zaraz przyjdę – powiedziałam do chłopaka i zeszłam na dół do salonu, gdzie siedziała moja mama.

– Mamo, chciałaś coś? – zapytałam.

– Tak, mam dla ciebie niespodziankę – powiedziała z uśmiechem.

– Jaką?

– Zaśpiewasz na wielkim festiwalu we Wrocławiu.

Nie mogłam uwierzyć w to co właśnie usłyszałam. Skąd moja mama wiedziała, że od zawsze chciałam zaśpiewać na scenie. Po chwili zaczęłam się bać, że na scenie mi to nie wyjdzie.

– Ale co jeśli mi to nie wyjdzie? – zapytałam.

– Warto spróbować – powiedziała.

W tamtym momencie przytuliłam się do mamy, czego dawno nie robiłam.

– Dziękuję – szepnęłam.

– Nie ma za co – odpowiedziała.

Po chwili udałam się do swojego byłego pokoju z wielkim uśmiechem.

– Coś się stało? – Zapytał Jaś.

– Wystąpię na festiwalu we Wrocławiu – powiedziałam.

– Kiedy?

– Za ponad 2 tygodnie – oznajmiłam. – Muszę już zacząć ćwiczyć.

– Nie wiedziałem, że lubisz śpiewać.

– Lubię śpiewać od dawna, ale nikomu tego nie mówiłam – oświadczyłam. – Nie wiem skąd moja mama się o tym dowiedziała.

Po pewnej chwili Jaś odpowiedział:

– Też lubię śpiewać, ale od dawna już tego nie robiłem.

– Nie wiedziałam.

Po 2 tygodniach

Byłam strasznie zestresowana. Bałam się, że coś mi nie wyjdzie. Widziałam dość dużą grupę ludzi czekającą na występ. Powoli weszłam na scenę i zobaczyłam na widowni Jasia i moich rodziców. Uśmiechnęłam się do nich i po chwili usłyszałam melodię. Nie wiedziałam co mam zaśpiewać. Zauważyłam, że Janka nie ma na widowni. Nagle zobaczyłam go przed sobą z mikrofonem. Zaczął śpiewać piosenkę, a ja wsłuchiwałam się w każde słowo. Jego wokal był przepiękny. Po chwili zaczęłam śpiewać razem z nim. Wyszło to nam bardzo ładnie. Wszystkie osoby na widowni zaczęły klaskać, a ja przytuliłam się do chłopaka.

– Pięknie śpiewasz – powiedział Jaś.

– Ty ładniej – odpowiedziałam.

Razem zeszliśmy ze sceny. Poszłam do mojej mamy i ją też przytuliłam. Nagle moja mama zrobiła się strasznie blada.

– Coś się stało? – zapytałam.

Nagle zemdlała. Mój tata, ja i Jaś zawieźliśmy ją do szpitala. Siedziałam na krześle razem z chłopakiem czując jak po moich policzkach spływają łzy.

– Wszystko będzie dobrze – powiedział Jaś i objął mnie ramieniem.

Uśmiechnęłam się smutno i zamknęłam oczy. Zobaczyłam przed sobą uśmiechniętą mamę. Po chwili zasnęłam. Obudziłam się w swoim mieszkaniu. Było bardzo szaro i padał deszcz koło siebie dostrzegłam śpiącego Janka. Poszłam do toalety i spojrzałam w lustro. Wyglądałam strasznie. Mój makijaż był cały rozmazany. Przemyłam twarz wodą i poszłam po cichu do kuchni. Napiłam się trochę pomarańczowego soku i przypomniałam sobie swoją mamę.

– Ciekawe czy już wszystko z nią w porządku – pomyślałam.

Zauważyłam, że jest już siódma rano. Ubrałam się w jakieś ubrania i uczesałam swoje włosy. Zrobiłam jeszcze delikatny makijaż i zjadłam śniadanie. 

Nie wiedziałam co mogę robić, więc obudziłam Jasia na śniadanie. Chłopak niechętnie wstał z łóżka.

– Wszystko w porządku? – zapytał.

– Już lepiej, ale nadal się o nią martwię.

– Będzie dobrze – pocieszał mnie.

Uśmiechnęłam się i powiedziałam:

– Może pójdziemy już do szpitala? – zapytałam.

– Możemy iść – odpowiedział chłopak.

W szpitalu

Poszliśmy pod salę gdzie leżała moja mama. Tak jak myślałam spała.

Po chwili podszedł do nas lekarz:

– Nie mam dla pani najlepszej wiadomości.

– Co się stało? – zapytałam ze łzami w oczach.

– Pani mama ma raka płuc z przerzutami i niestety nie możemy za dużo zrobić. Zostało jej kilka dni życia.

Po tych słowach miałam całą twarz od łez. Przytuliłam się do Jasia i płakałam.

– Proszę nie płacz – odpowiedział.

– Dlaczego ważne dla mnie osoby umierają? – zapytałam płacząc. 

– Nie wiem, ale to nie twoja wina. 

Wtuliłam się jeszcze bardziej w Jasia. Po kilkunastu minutach postanowiłam wejść do sali mojej mamy.

Otworzyła lekko oczy i posłała mi smutny uśmiech.

– Kocham cię, ale dlaczego musisz mnie zostawiać? – zapytałam płacząc.

– Ja też cię kocham. Widocznie przyszedł już na mnie czas – powiedziała wycierając jedną z moich łez.

– Za-za szybko – oznajmiłam płacząc dalej i przytulając się do mamy. – Przepraszam cię za wszystko.

– To ja cię przepraszam za to, że spędzałam z tobą za mało czasu.

Przytuliłam się do niej bardziej i zaczęłam jeszcze mocniej płakać.

– Dlaczego Bóg zabiera mi kolejną osobę? Czy to przeze mnie? – pomyślałam. 

– Nie chcę cię stracić.

Łzy spływały po moich policzkach jak nigdy wcześniej.

– To dla ciebie – wskazała na swój naszyjnik, który uwielbiała nosić.

– Dziękuję.

Kobieta uśmiechnęła się lekko i zamknęła oczy. Cała zapłakana poszłam do toalety przemyć twarz. Nie wierzyłam w to co się stało, a może po prostu nie chciałam uwierzyć. 

-------------------------------------------------------------------------

Hej. Chciałam was przeprosić, że rozdziału nie było dwa tygodnie, ale ostatnio miałam do napisania długie opowiadanie na polski. Ale teraz jestem ♥ i mam nadzieję, że rozdział się podoba <3