Bądź na zawsze | JDabrowsky

Rozdział 33

Jaś nigdy mi nie mówił, że ma brata. Przynajmniej nic w tamtej chwili mi się nie przypominało. Spojrzałam na ich twarze oczekujące jakiejkolwiek odpowiedzi ode mnie.

– Nie wiedziałam, że masz rodzeństwo – zwróciłam się do Jasia.

– Straciliśmy kontakt dwa lata temu, więc za bardzo nie chciałem o tym mówić.

– Niestety muszę iść, więc cześć - powiedział szybko Artur i po chwili już go nie było.

– Tylko dlatego chciałeś się spotkać? – zapytałam.

– Nie – odpowiedział trochę smutno.

– Coś się stało?

– Ja... Wyjeżdżam – powiedział nie patrząc mi w oczy.

– Gdzie? – zapytałam szybko.

- Do Anglii... Na stałe.

Nie wierzyłam w to co usłyszałam. Ostatnio nie utrzymywałam za bardzo kontaktu z Jasiem, a właściwie to on ze mną, ale jak go widzę i z nim rozmawiam wszystko wraca. Niestety pomyliłam się i wcale się w nim nie odkochałam. Spojrzałam na niego smutnym wzrokiem. Chłopak spojrzał na mnie tym samym spojrzeniem jak zawsze, zagubionym i mającym w sobie tyle uczuć.

– Na stałe? – spytałam ze łzami w oczach. Nie chciałam go stracić kolejny raz. – Dlaczego?

– Nowa praca... I tak potrzebuję jakiejś zmiany. Cały czas jest tylko to samo.

– Ale wrócisz?

– Kiedyś tak, ale nie martw się będę tutaj przyjeżdżał – odpowiedział z wymuszonym uśmiechem i przytulił mnie. Dobrze wiedział, że wtedy tego potrzebowałam.

– Kiedy? – zapytałam.

– Po jutrze – znowu jego wzrok powędrował na buty.

– Trzymaj się. Postaram się jutro z tobą spotkać – oznajmił przytulając mnie kolejny raz i odszedł.

***

Siedziałam na łóżku i zastanawiałam się nad sensem życia kiedy każdy mnie opuszcza.

– Może powinnam kupić sobie psa lub kota? Może chociaż pies by mnie nie opuścił - pomyślałam.

Nagle po całym mieszkaniu rozległ się dźwięk dzwonka. Kiedy otworzyłam drzwi przed sobą zobaczyłam Artura.

– Hej – uśmiechnął się.

– Cześć, pamiętałeś gdzie mieszkam? – zapytałam, również się uśmiechając.

– Mam dobrą pamięć – zaśmiał się.

Wpuściłam chłopaka do środka.

– Znasz ją? – zapytał.

Podeszłam do Artura i przyjrzałam się zdjęciu, które pokazywał.

– Znałam – odpowiedziałam patrząc na fotografię, na której byłam ja z Mileną.

– Wiesz gdzie teraz jest? Byliśmy przyjaciółmi, a ona przestała się do mnie odzywać – oznajmił z wyraźnym smutkiem w oczach.

Spojrzałam na niego smutno bojąc się powiedzieć prawdy. Było widać, że była dla niego bardzo ważna.

– Wiesz... – zaczęłam i nie skończyłam.

– Bardzo mi na niej zależy. Wiem, że może już nie chce ze mną utrzymywać kontaktu, ale powiedz tylko gdzie jest – powiedział bardzo prosząc. Nie chciałam tego mówić. Do tej pory nie dochodzi do mnie, że już jej tu nie ma.

– Tutaj jej nie ma – zatrzymałam swój wzrok na swoich nogach.

– To gdzie jest? – zapytał.

– Na... Cmentarzu – ledwo wypowiedziałam ostatnie słowo. Czułam jak jedna łza spłynęła mi po policzku. Przypomniałam sobie jej pogrzeb. To jak zginęła, i że to po części przeze mnie.

– Jak to na cmentarzu? – zapytał nie przyjmując do siebie tej myśli, że mogła umrzeć.

Spojrzałam w jego oczy. On po chwili podszedł do mnie i mnie przytulił widząc, że też to bardzo przeżywam. Współczułam mu, że dowiedział się w taki sposób.

– Jak to się stało?

– Zabiła się – wytarłam kolejną łzę.

Chłopak przez długi czas nie odpowiadał. Nie chciałam go do tego zmuszać. Wiedziałam, że nie było to dla niego takie łatwe.

– To moja wina – zakrył twarz swoimi dłońmi.

– Nie obwiniaj siebie. Skąd miałeś wiedzieć, że to zrobi?

– Możemy pójść na cmentarz? – zapytał smutno.

– Możemy – odpowiedziałam i wstałam z łóżka.

***

Otworzyłam furtkę i razem z Arturem znaleźliśmy się na cmentarzu. Zaczęłam szukać grobu Mileny. Dobrze wiedziałam gdzie był, więc nie trwało to za długo.

– To tutaj – powiedziałam tak cicho, że można było nazwać to szeptem. 

– Możesz zostawić mnie samego? – zapytał.

– Tak, poczekam przed cmentarzem – odpowiedziałam.

Było mu bardzo ciężko widziałam to w jego oczach. Po dość długiej chwili wyszedł. Posłał mi wymuszony uśmiech i oznajmił:

– Muszę już iść.

– Rozumiem tylko pamiętaj, że to nie twoja wina – uśmiechnęłam się lekko.

***

Wróciłam do swojego domu i jak zawsze wyglądałam przez okno jak kropla za kroplą uderzają w szybę. Położyłam się i zasnęłam. Byłam zmęczona chociaż nic takiego nie robiłam. Obudził mnie mój dzwoniący telefon.

– Halo? – zapytałam zaspanym głosem.

– Cześć tutaj Jaś – odpowiedział ze smutkiem w głosie. – Obudziłem cię?

– Nie, coś się stało?

– Chciałem się spotkać. Może o osiemnastej w parku?

Spojrzałam na zegarek znajdujący się na szafie, który wskazywał godzinę siedemnastą.

– Może być – odpowiedziałam. – To do zobaczenia.

Rozłączyłam się i poszłam do łazienki. Kiedy byłam już przygotowana wyszłam z mieszkania.

***

Po kilku minutach byłam w parku. Jaś przyszedł kilka minut później.

– To już jutro? – zapytałam smutno.

– Niestety tak – odpowiedział. – Chciałem ci coś jeszcze powiedzieć.

– Słucham – uśmiechnęłam się lekko.

– Może chciałabyś jechać ze mną? – spytał niepewnie. 

--------------------------------------------------------

I jest rozdział <3 Mam nadzieję się spodobał :> Miał być wcześniej, ale Wattpad mi nawalał :< Zachęcam was do głosowania i komentowania :> Kocham was <3