Beast.

Proloog- De gebeurtenis die alles veranderde

Ik open met moeite mijn ogen. Als eerst is het wazig voor m'n ogen. Vervolgens zie ik alles weer haarscherp.

Ik ga dit gevecht verliezen besef ik me ineens. Ik kan niks tegen hun op. Het probleem is: ik weiger op te geven. Ik moet voortzetten.

Ik sta op en bespring haar van achteren. Geen slim idee, ze heeft me in no-time over haar schouders heen geworpen. Ik val met een harde smak op de grond en ik voel dat m'n kin bloed.

Verdomme, die pijn is echt niet te verdragen. Oké, vergeet de pijn. Ik moet doorgaan. Waar zijn de anderen eigenlijk? Mijn broer, mijn moeder? Matt had me beloofd te helpen! Ik heb al vaak genoeg gebruld om hulp. Ze zouden me nu toch wel gehoord moeten hebben?

Ze zijn met te veel. Vijf tegen één is niet eerlijk. Vooral omdat ze allemaal ook nog zo een twee à drie jaar ouder zijn. Ik ben een te makkelijk doelwit. Ik moest hier niet alleen komen. Mijn moeder had gelijk. Wat ben ik dom geweest. Ik slaak een kreet voor hulp, voor de zoveelste keer. Hopelijk hoort iemand van ons het. 'Ach hou toch je bek jij kleine bitch.'

Ze steekt haar arm uit in mijn richting en ik vlieg tegen een muur aan. Bezit ze nou een soort van kracht? Ik kijk haar vol verbazing aan, en zij kijkt met een zelfverzekerde glimlach terug.

Ik zie hoe ze steeds meer haar vuist balt en mijn keel steeds meer wordt dichtgeknepen. Ik moet me tegen haar kracht verzetten. Dit kan nog wel eens me dood worden.

Eindelijk laat ze haar hand zakken. Ik val voorover. Ik lig op de grond met mijn ogen gesloten, wachtend op nog een stoot of schop. Maar, er gebeurt niks. Verbaasd open ik mijn open. Het enige beeld dat ik heb is de wegrennende groep.

De groep die ik voor altijd zal wreken. Wraak wil ik op deze groep. Dit was een waarschuwing, als ik ze nog een keer zal proberen te stoppen wordt dit me dood. Ik ga tegen de muur zitten voor ondersteuning en haal, of nou ja, probeer adem te halen. Ik kijk naar wat ze met me hebben gedaan.

Me arm is gebroken, ik heb allemaal wonden op m'n  buik van hun klauwen en ze hebben ook nog m'n benen open gereten. Het hoort te genezen maar de wonden zijn van een sterke beast.

Ik kijk voor me uit en zie alle beelden weer tevoorschijn komen. Ik zweer hierbij, dat ik deze groep zal wreken en één voor één te grazen zal nemen. Ze hoeven niet dood. Nee, ik ga ze zoveel pijn bezorgen zodat ze hun leven lang zullen moeten dealen met de pijn. De dood zou te makkelijk zijn.

Ik probeer op te staan. Wat totaal faalt. Weer val ik voorover. Ik proef bloed voor de zoveelste keer. Ik slaak mijn laatste kreet en vervolgens zakt er een zwarte sluier voor me ogen. Ik kan dit niet meer. Please come save me guys.

Hopelijk vind iemand me.