Beast.

13. Ik ben niet bang voor je.

Dit kan niet waar zijn. Dit. Kan. Niet. Waar. Zijn. Is Jason de zoon van Edward? Dit is een regelrechte ramp.

'Ga je me nog binnenlaten princess?'

Een grote grijns verschijnt om de lippen van Jason. 'Als ik de kans had om die deur in je gezicht te smijten dan had ik dat nu gedaan.' Fluister ik zo zacht mogelijk zodat alleen Jason me hoort. 'Maar dat is niet zo beleefd he princess?'

Ik bal mijn vuisten. Hoe kan het zo zijn dat ik hier niet van wist? Wat heb ik gemist? Waarom heeft me moeder dit niet verteld?

Maar dit verklaart dan ook weer een hoop. Ik denk even terug aan ons gesprek op de gang.

'Me vader komt vandaag vroeg thuis omdat hij naar een vriendin gaat.'

Die vriendin is mijn moeder! Dit is echt een shocker. Audrey komt naast me staan en kijkt met dezelfde blik als mij naar Jason. 'Z-zoon?' Brengt Audrey uit. Ik knik hevig.

'Meiden, wat staan jullie daar nou? Laat hem binnen!' Roept onze moeder vanuit de woonkamer. Ik duw de deur verder open en laat hem binnen. 'Hartelijk bedankt princess.' Als hij nu zijn mond niet houdt maak ik echt gehakt van hem!

Wanneer mijn moeder Jason ziet staat ze op. 'Nee maar, Jason! Wat een verrassing!' Roept mijn moeder blij. Een verassing is het zeker mam. Dat is ie zeker.

'Mam, waarom heb je me nooit verteld dat Jason de zoon is van Edward?!' 'Ik vond het niet zo belangrijk om te vertellen. Ik dacht dat jullie elkaar al kenden.' Me moeder kijkt me aan met een stralende glimlach en begint een gesprek met Jason over koetjes en kalfjes.

Ik merk op dat Dylan niet zo blij is met de verassing. Volgens mij is geen van ons blij met deze verassing, nou ja, alleen onze moeder dan.

'Jij. Jij bent die jongen die ervoor zorgde dat Justin en ik gingen vechten.' Dylan kijkt Jason met een dodelijke blik aan en balt zijn vuisten. Me moeder en Jason kijken beiden op. 'Dylan Cole Parker! Heb jij gevochten?!' Roept mijn moeder. Dylan knikt zachtjes van ja. 'Hoe heeft hij ervoor gezorgd dat je zou vechten?!' Roept me moeder wijzend naar Jason. Eerst aarzelt Dylan, maar als hij de blik van me moeder ziet zegt hij het toch maar. 'Hij heeft gezegd dat er een jongen genaamd Justin een oogje had op Isabelle en dat hij hele verkeerde gedachtes had.'

'Waarom zou je dat doen?' Vraag ik terwijl ik Jason kwaad aankijk. Hij kijkt me onschuldig aan. 'Had ik dan niet moeten melden dat Justin slechte bedoelingen had met Isabelle?' 'Wel, maar je vertelde pas nadat we gevochten hadden dat het niet waar was en dat het een grapje was.' 'Maar als het een grapje is, dan is het toch niet erg?' Vraagt me moeder.

Intussen begint Dylan rood aan te lopen van de woede en omdat onze moeder de kant van Jason kiest. 'Wat is er Dylan? Kan je niet tegen grapjes? Ik wou best vertellen dat het een grapje was, maar jij sprintte zodra ik aanwees wie Justin is, zo snel je maar kon naar hem om hem te slaan.' 'Wat verwacht je zelf? Je hoort dat een één of andere gast verkeerde gedachtes over je zus heeft! Verwachtte je dat ik rustig zou blijven en hem zijn gang zou laten gaan?!'

Jason maakt een proest geluidje en Dylan merkt het op en pakt Jason bij zijn kraag vast. Hij houdt zijn vuist bij het gezicht van Jason. 'Wat is er zo grappig Campbell? Huh? Vertel maar, dan kunnen we allemaal lachen!' Me moeder slaakt een gilletje. 'Dylan! Niet doen!' Me moeder begint aan de arm van Dylan te trekken, maar Dylan geeft geen kik. Waar blijft die Edward nou? Het is hier een chaos en hij is er niet! Waarom heeft hij Jason überhaupt meegenomen? Jason verpest altijd die sfeer.

'Waarom, zijn alle Parkers zo opvliegend?' Vraagt Jason op een rustige toon. Ha, dan heeft hij Matt, mijn oudste broer, nog niet gezien. Ik kijk hem spottend aan. 'Ik hoop dat niet alle Campbells zoals jou zo irritant zijn.' Kaats ik terug. Jason rolt met zijn ogen terwijl hij mij aankijkt.